summerstorm

Ο ουρανος εχει καπως σκοτεινιασει και μυριζει βροχη. Σε 12 ακριβως λεπτα προβλεπεται μια μικρη καταιγιδα. Ηδη πεφτουνε οι πρωτες αραιες ψιχαλες, το παρκο εχει μισοαδειασει.

Πριν απο μιση ωρα, εκοψα ασχημα το μικρο δαχτυλακι του δεξιου μου χεριου. Προσπαθωντας να ριξω λιγο ακομα (αποβουτυρωμενο) γαλα καρυδας, απο την ανοιχτη κονσερβα, στην κατσαρολα με τα 3 ειδων ψαρια, πολυχρωμες πιπεριες, κρασι, φρεσκα κρεμυδακια και τζιντζερ. Η τομη ειναι βαθεια, εσταξαν αρκετες σταγονες ρουμπινι αιμα, ευτυχως οχι μεσα στην κατσαρολα με το φαγητο που εβραζε. Εδεσα το δαχτυλο σφικτα, εβαλα και ενα ναρθηκακι απο ενα ξυλινο chopstick που εσπασα για να μη το λυγιζω, και εμαι περιεργη να δω σε ποσες μερες θα δεσει.


Πριν απο 6 περιπου ωρες που ξυπνησα, το πρωτο που ηθελα να τσεκαρω ηταν εαν στη διαρκεια του υπνου ειχε πεσει ο ουρανος στο κεφαλι μου. Μετα απο μια συντομη ματια σε μελακια και διαδικτυο - νομιζω πως οχι. Οχι ακομα, τουλαχιστον. Η μηπως αυτο εχει ηδη συμβει και απλα εγω δεν πηρα ειδηση?

Αναρωτιεμαι για πολλα πραγματα αυτες τις ημερες. Αναρωτιεμαι τι αραγε ωφελει να μαθαινουμε να καταλαβαινουμε τη φυση των ανθρωπων (δικη μας και των γυρω) αμα δεν μπορουμε να την αλλαξουμε (των γυρω η τη δικη μας). Αναρωτιεμαι γιατι, αφου η φυση των ανθρωπων δεν αλλαζει, εμπιστευομαστε οποια πολιτικα σχηματα, κανενα απο τα οποια δεν παιρνει υποψιν του τη φυση των ανθρωπων. Αναρωτιεμαι, απο εδω και περα, που υποφερουμε απο την πιο ασχημη εκφραση της χειροτερης φυσης μας (το να θες να πλουτισεις θυσιαζοντας την ζωη του αλλου, σε μικρη η μεγαλη κλιμακα αδιαφορο, οπου ζωη ειναι το ευρεως εννοουμενο ευ ζειν, αλλα και το πιο θεμελιωδες απλο ζειν- ε, δεν υπαρχει χειροτερο)πως θα πορευτουμε. Θα κυτταξουμε γενναια το τερας μεσα μας στα ματια και θα προσπαθησουμε ννα στηριξουμε θεσμους που θα το χαλιναγωγησουν, η απλα, ακομα μια φορα, θα σκουπισουμε τα συντριμια κατω απο το χαλι και θα εξακολουθησουμε να προσποιουμαστε πως τπτ δεν εγινε.

Στο βαζο απεναντι, εξι κιτρινοκοκκινα τριανταφυλλα. Θυμιζω στον εαυτο μου, περιπου ανα μια ωρα, να τα κυτταζω. Ασκησεις πειθαρχιας. Ο Ζ, στο τηλεφωνο,απο Αθηνα. Γιατι εξακολουθει αραγε να με παιρνει, αφου δε βρισκω πια κατι να του πω. Δεν ειμαι σιγουρη αν φταιει το ο,τι δεν εχω πια διαθεση για γκομενισματα, η απλα εχω ξεχασει το πως.

Κριμα?

summertime

3 το μεσημερι Κυριακης. Βγαινοντας απο το σπιτι, βλεπω αυτο:



Κατω στο καναλι, κοσμος καταχαμα, δερματα κοκκινισμενα απο τον ηλιο, μπυρες και Pimms. Καθομαι λιγο στη σκια, σε ενα παγκακι με το βιβλιο μου.



Προχωρωντας λιγο αργοτερα προς τα πανω, ειναι πιο ησυχα, η σκια κατω απο την πρωτη γεφυρα ανακουφιστικα δροσερη.



Σχεδον ξεχναω πως ειμαι στο κεντρο του Λονδινου.



Τα σπιτοκαραβα ειναι φροντισμενα με τις γλαστρες τους. Αν ειχα ενα, δεν θα το ονομαζα "καπου", αλλα "εδω".



Το ανοιγμα κατω απο τη δευτερη γεφυρα με ανατριχιαζει. Η διαδρομη μεχρι το Camden ειναι υπογεια, πρεπει να ειναι πολυ υγρη και σκοτεινη. Αναρωτιεμαι πως να ειναι να περνας κατω απο αυτη τη στοα για να βγεις απο την αλλη πλευρα παλι. Αναρωτιεμαι.



Φοραω ενα γαλαζιο μακρυ φορεμα. Το πηρα 10 ευρω απο ενα καλαθι στην Πολη πριν 2 καλοκαιρια, γιατι ερωτευθηκα το χρωμα και τη διαθεση. Εδωσα αλλα 10-15 ευρω και πηρα απο το Καρακιοι τα κολιεδακια με τις χρωματιστες πετρες που εβαλα και μου ερραψαν κατω απο το ντεκολτε. Ενας καραβοσπιτοκυρης μου πετα ενα γελαστο πειραγμα, για το φορεμα και το ντεκολτε. Χαμογελαω αμηχανα, φευγω γρηγορα αμηχανη και χαμηλοβλεπουσα -ποτε δεν εμαθα πως να παιζω αμα αγνωστοι στο δρομο μου κανουνε καμακι.



Βγαινω πανω στο δρομο. Κανει πολυ ζεστη, εχει ησυχια, ο κοσμος μπαφιασμενος κι αμαθος στη ζεστη. Διπλα μου ακουγεται ενα γελιο δυνατο που γεμιζει την πλατεια. Μια κοπελια εχει ριξει πισω το κεφαλι και γελαει με ορθανοιχτο το κοκινοβαμενο στομα, κυτταζοντας στα ματια τον καλο της. Γελαει δυνατα, αυθαδικα, απενοχοποιημενα, λιγο κακαριστα. Ο ηχος που αντηχει στην ησυχια κανονικα θα με ενοχλουσε. Αλλα την ακουσα να μιλαει Ελληνικα πριν απο λιγο. Κι αισθανομαι ευγνωμοσυνη για το γελιο της.

Να ειναι καλα οσοι ακομα γελανε κι ερωτευονται...

(μου ζητησες βολτα στο καλοκαιρινο Λονδινο Ντοννα, αφιερωμενο λοιπον :-)

τσαι απο τριανταφυλλα

Κλεινω τα ματια, κραταω τη γουλια στο στομα μου. Η υγρη γευση απο τριανταφυλλα μου θυμιζει τον κηπο της γιαγιας, το περιφημο γλυκο της θειας που μας εδινε παντα σε πολυτιμα μικρα βαζακια. Η ιστορια απο την ξαδερφη μου - οταν πηγε για πρωτη φορα τη Θεια σε καποιους περιφημους κηπους (?Βερσαλιες?) το μονο που ενδιεφερε τη θεια ηταν να περασει μεσα στα παρτερια να μαζεψει τα πεσμενα φυλλα απο τα τριανταφυλλα. Ο φυλακας την αφησε να συνεχισει ανενοχλητη οταν του εξηγησε για το περιφημο γλυκο. Γελασε μονο, και της ζητησε να του στειλει κι αυτου ενα μικρο μεριδιο για ανταλλαγμα. Η ξαδερφη μου εβλεπε τη θεια να γεμιζει θριαμβευτικα σακουλες με τα πολυχρωμα ροδοπεταλα, αδιαφορωντας για τα απορημενα βλεμματα των γυρω, ενω η ιδια προσπαθουσε ματαια να κρυφτει απο τα βλεμματα των αλλων κατω απο τα μαυρα γυαλια της. Ομως ουτε αυτη διανοηθηκε να σταματησει τη μητερα της - το τριανταφυλλογλυκο δεν αφηνε κανενα ασυγκινητο στην οικογενεια.

Καταπινω οσο γινεται πιο αργα, να κρατησω οσο μπορω την μυρωδατη αισθηση στο στομα μου. Σε λιγο οι ποροι μου θα αναδινουνε μια ροδινη υγρασια, θελω να ελπιζω. Η γυαλινη κανατα με το τριανταφυλλονερο φιλτραρει το φως του πρωινου σε ενα χρωμα απροσδιοριστο. A rose by any other name would smell as sweet. But a rose is a rose is a rose.

English kinda summer

Σημερα εχει λιγο ηλιο. Τουλαχιστον για το επομενο μισαωρο. Χτες το πρωι, λιγο πριν να φυγω, ακουσα τους εργατες στις σκαλωσιες απεξω (βαφουνε τα καγκελλα και τα παραθυρα, πολυκατοικια 7 χρονων, δε μου φαινοτανε να εχει αναγκη, αλλα.) - "να τελειωνουμε, στις 12.30 θα εχει καταιγιδα." 12.35, στη δουλεια, ο στακαριστος θορυβος με κανει να σηκωσω τα ματια απο τον κομπιουτορα, η βροχη χτυπα αλυπητα το τζαμι του 4ου οροφου και τις φυλλωσιες στο παρκακι της Queen square. Οι πλατειες εδω εχουνε παρκα στο κεντρο τους, οι μεγαλυτερες συγκεντρωσεις που βλεπουν ειναι 12-13 στη διαρκεια μιας ηλιολουστης καλοκαιρινης ημερα, που οι εργαζομενοι απο τα γυρω κτιρια καταλαμβανουνε καθε σπιθαμη απο το ελευθερο γρασιδι προσπαθωντας να ρουφηξουν ηλιο. Χθες η πλατεια με τη βροχη ηταν εντελως αδεια. Με ανακουφιζουνε φετος αυτες οι εναλλαγες καλοκαιρινου ηλιου, ψυχρας με ανεμο και βροχης. Γενετικα ειμαι προγραμματισμενη να λαχταραω το καλοκαιρι παντα τετοιο καιρο, αλλα φετος εχω αλλαξει. Συμβολικα ισως, η καιρικη εναλλαγη με καθησυχαζει, μπορα ειναι, θα περασει. Χτες περιμενα γυρω στα 50 λεπτα, επρεπε να παω στο αλλο νοσοκομειο στο Kings Cross, δεν ειμαι και απο ζαχαρη, αλλα ποιος περπατα 15λεπτο μεσα σε τετοια νεροποντη. Οταν ξεκινησα ειχε σταματησει η βροχη. Κοβοντας δρομο διπλα απο το Coram's fields, μυρωδια βρεγμενων φυλλων και υγρασιας, τα πεζοδρομια στο Gray's Inn Road γλιστερα απο το γλυτσασμενο καυσαεριο. Οταν ομως εφυγα και απο το Nuffield για το σπιτι με τα ποδια, μετα απο αλλο ενα 5ωρο (πολλη δουλεια , πολλη, πολλη, πολλη δουλεια) οι δρομοι ειχανε πια στεγνωσει, μισοβγαινε ο ηλιος. Σημερα φευγω φορωντας μαυρα γυαλια, αλλα και καπαρντινα, η μικρη chaumon ομπρελλα (μια πινελια χρωμα μεσα στη γκριζα μερα αρκει να μου ανεβασει τη διαθεση)στο βαθος της τσαντας, παπουτσια κλειστα - μετα το μεσημερι θα βρεχει παλι, μαλλον μεχρι αργα το βραδυ. Θα αργησω παλι σημερα πολυ να τελειωσω, αλλα μετα τη δουλεια θα παω να βρω δυο φιλες μου, στο καταστημα με τις πολυ ακριβες πρασινες σακουλες εχει μια εκδηλωση και θα παμε για το χαζι.

υγεια η λαπαροματα

OK. Σκοπευα να γραψω ενα ποστ παρασκευιατικο και αναλαφρο. Εχει συνεφια, ψυχρουλα (14-11 - μπρρρρ! ο μπαμπας που βγηκε για εφημεριδα μου ζητησε να του δωσω σκουφο), η φυση ειναι καταπρασινη, αρχη αγγλικης ανοιξης παρα καλοκαιρι. Το ραδιο παιζει τα πιο χαρουμενα τραγουδια. Εχω μια ηθελημενη αισιοδοξια - ναι, θα τελειωσει η κριση, θα τα καταφερουμε. Μετα διαβαζω τον ανασχηματισμο. Και απλα δεν καταλαβαινω. Νταξ, το οτι δεν καταλαβαινω περι πολιτικων κινησεων και επιλογων σχεδον απαξαπαντων των πολιτικων στην Προζακολανδη, εδω και καιρο, γεγονος. Ειμαι ενδεχομενα τελειως βλακας για να μη καταλαβαινω, και χαιρομαι πολυ που δεν ψηφιζω, γιατι δεν θαξερα τι να επιλεξω αμαπια. Αλλα αυτο το πολυ συγκεκριμενο που με κανει να απορω σημερα, ειναι νομιζω χαρακτηριστικο. Ο Ηλιας Μ που εγινε υφεπεργος υποκρατειας (αλλαζω το σπελλινγ για να μη γοογλαριστει) ειναι ενας παγκοσμια καταξιωμενος στο χωρο της Health Policy. Οταν βγηκε ο τωρινος προεδρος στο αμερικη, τον καλεσε για να παρει τα φωτα του για το εκει θεμα υγειας, κλπ. Απο οτι θυμαμαι, ο χωρος της υγειας στην Ελλαδα νοσει οσο δεν παιρνει, εκτος αν εγινε κανα θαυμα στο τελευταιο δεκαλεπτο και ολα ειναι τελεια και εγω δεν το πηρα χαμπερι. Αλλα, χελλο? δεν το νομιζω. Γιατι λοιπον ω ανδρες κ γυναικες συμπολιτες μου της Ζαναξουπολης δεν βαζουν τον χριστιανο στο χωρο της ειδικοτητας του μπας και γινει κανα σωστο εργο κι αλλαξει κατι προς το καλυτερο? Γιατι δεν εκμεταλλευεσαι βρε ανθρωπε την ευκαιρεια να χρησιμοποιησεις εξειδικευμενη γνωση στην πραξη? Δεν καταλαβαινω πια απολυτως τπτ.
Αυτα τα ολιγα. Παω βολτα στο ησυχο κ ψυχρο λονδινο με γονεις. Ανοιχτα τα σχολια - πεστεναμεφατε. :-)

ζμπλατεια.

περιεργες μερες χωρις στιξη και καθολου κεφαλαια. επαψα να διαβαζω βλογς διαβαζω ψυχαναγκαστικα ηλεκτρονικο τυπο και τα εκει σχολια. θυμος αγανακτηση απελπισια αγωνια καταθλιψη πεινα. η ελπιδα αφαντη. ισως βαθεια εκει στο σεντουκι της πανδωρας να απομενει κατι που μοιαζει με ευχη η ονειρο.
θαθελα ναμαι σε μια πλατεια. θα ερθω σιγουρα σε μια πλατεια. κυνικη δεν πιστευω καθολου οτι ο κοσμος εκει ειναι καλυτερος. αλλα ειναι αυτος ακριβως ο κοσμος που εχουμε. και απο καπου θα πρεπει να γινει μια αρχη. να μιλαμε ο ενας στον αλλο να ακουμε ο ενας τον αλλο να μυριζουμε το πεινασμενο χνωτο του διπλανου μας.
επανασταση και κοραφεξαλα δεν πιστευω σε τιποτα. εχω ζησει αρκετα χρονια οι ελπιδες παντα διαψευδονται. η εξουσια φθειρει και διαφθειρει. ποιηση γραφουνε ομορφα οι πικραμενοι που δεν μπορεσανε να πραξουνε. οι τεχνοκρατες αυτοβραχυκυκλωνονται. οι γιατροι αδυνατουν να θεραπευσουν τη δικη τους αρρωστεια. τους δικαστες ποιος θα δικασει. τους κλεφτες δεν θα τους καταδικασουνε οι κλεφτες. φθορα διαφθορα και στο τελος η ανυπαρξια.
αλλα.
αλλα.
αλλα.
στον πατο του σεντουκιου εχει μεινει μια ευχη που μοιαζει με ονειρο. αυτη που σε κανει να ακουμπας να αφουγκραζεσαι να νοιωθεις να αισθανεσαι τον διπλανο σου. ακομα κι οταν εχουνε πτωχευσει ολες οι λεξεις.
η ζωη μονο μεσα στην πλατεια.