καθρεφτες και επαναλαμβανομενες ιστοριες

Ειναι οπως οταν παιρνεις ενα καινουριο ρουχο. Ειναι ακριβο, καλης ποιοτητας, σε ομορφα εντονο χρωμα, ο σχεδιαστης αναγνωρισιμος. Στον καθρεφτη του καταστηματος βλεπεις ενα κολακευτικο αποτελεσμα επανω σου, οι πωλητριες σου λενε οτι σου παει, οτι ηταν φτιαγμενο για σενα, οι γυναικες γυρω σε κυτταν με καποια ζηλεια. Εχεις ψαξει για ωρες, νομιζες πως δεν θα βρεις κατι, πειθεσαι και το παιρνεις. Πας στο σπιτι ολο χαρα. Οταν το φορεσεις μπροστα στο δικο σου τον καθρεφτη, βλεπεις οτι ωραιο το χρωμα, αλλα αυτη η αποχρωση δεν ταιριαζει με το δερμα σου. Βλεπεις οτι ουτε στο σωμα σου στρωνει καλα, αλλου στενευει, αλλου σακουλιαζει. Βλεπεις οτι το συγκεκριμενο κοψιμο σου κανει λιγο παλιακο, εσυ εχεις συνηθισει σε πιο μοντερνες γραμμες. Σκεφτεσαι, αμα μαυρισεις λιγο, αμα βαλεις μαιηκ απ, το χρωμα ισως σου ερθει καλυτερα. Αμα λιγο το κοντυνεις/μακρυνεις/στενεψεις, αμα το μεταποιησεις, ισως λιγο αδυνατισεις, το ρουχο θα πεφτει καλυτερα. Πας στο μπανιο, βαφεσαι, αλλαζεις λιγο το μαλλι, φορας μια ζωνη, το σηκωνεις στη μεση. Ξανακυτταζεις στον καθρεφτη - και βλεπεις να σε κυτταζει αμηχανα μια αλλη. Το ρουχο αυτο απλα δεν ειναι για σενα. Ειναι ομορφο, αλλα η γραμμη του σε πνιγει αντι να σε αγκαλιαζει, σε φοραει το ρουχο αντι να το φορας εσυ. Πας στο καταστημα και το γυρνας πισω. Στεναχωριεσαι λιγο - τοσες ωρες ψαξιμο, παλι τπτ δε βρηκα, η πωλητρια σε στραβοκυτταζει, τοσος χαμος για τπτ. Φευγεις. Ανακουφισμενη - το ρουχο αυτο σε καποια αλλη θα ταιριαξει καλυτερα. Καποια στιγμη θα βρεις ισως κατι αλλο.

Χωρισα. Πριν δυο εβδομαδες. Με την απαραιτητη δραματικοτητα, και τετριμμενα κινηματογραφικο τροπο. Δειπνο στο Π-box, δακρυβρεχτη δηλωση οτι δεν εχει φτιαξει χωρο στη ζωη του για εμενα, πανω απο ενα επιδορπιο σοκολατας που δεν φαγωθηκε (ναι, η το ζεις το δραμα σου η αστο καλυτερα). Αποχωρηση με ταξι να κυτταμε κι οι δυο εξω απο το παραθυρο, εγω κλαιγοντας σιωπηλα αυτος ρουθουνιζοντας, στο σπιτι του οπου μαζεψα τα πραγματα μου και με πηγε στο ξενοδοχειο. Αναρωτηθηκε αν το ειχα αραγε κλεισει απο πριν, οχι του ειπα, δεν το περιμενα να γινει αυτο τη συγκεκριμενη στιγμη, κι ηταν αληθεια. το οτι ειχα καπως ετσι φυγει μαυρα μεσανυχτα απο εναν αλλο γκομενο καποια χρονια πριν δεν του το ειπα. Με βαριεμαι πολυ αμα επαναλαμβανομαι.

Τις επομενες μερες μεσα στη αετοφωλια - 9ος οροφος στο President - προσπαθουσα να καταλαβω. Τι ειναι αυτο που με κανει να μπαινω σε ρολους που δεν ειναι η αληθεια μου, αφου δεν το αντεχω. Μιλαμε ξανα στο τηλεφωνο, αυτος ανεπαισθητα στεναχωρημενος αλλα ψυχραιμος, επιχειρηματολογια και λογια χειριστικα. Δεν εχει μαθει να μιλα με ειλικρινεια με τις γυναικες του, προσπαθει να κουμανταρει, ανδρας παλιας κοπης. Παρα τη στεναχωρια μου, ευκολα αναγνωριζω τα λογια που ειπωνονται για να πατησουν τα κουμπια μου. Οταν βρισκομαι μετα με τον Κομποθτα - εχω ρηχο συναισθημα, του παραπονιεμαι, οχι με καθησυχαζει, ειχες φυγει εδω και μηνες, δεν ειναι αυτος ο ανθρωπος για εσενα. Ο Αλητακος μαζι μου πολυ γλυκος, για μια φορα επικεντρωμενος στην ιστορια μου και οχι στα δικα του, μετα δεν θελει να μ'αφησει να φυγω. Το μωρο μου λεει οτι ομορφυνα, οτι δεν θελει να ειμαι στεναχωρημενη, οτι μ'αγαπα.

Λιγες μερες μετα, στην πολη μου πια, η δουλεια συνεχιζεται απαιτητικη. Δεν με παιρνει να κρυφτω οπως αρχικα θελω κατω απο το παπλωμα, αλλα διαπιστωνω οτι ειναι ελαχιστη η στεναχωρια που αισθανομαι, πιο πολλη η ανακουφιση. Αναρωτιεμαι αν με αυτον θα γινουμε φιλοι - μου ειχε πει οτι ειμαι overqualified για αυτο τον ρολο σε ημι-ανυποπτη στιγμη- και νομιζω πως μαλλον οχι.

Ο καιρος ειναι εδω μουντος, αλλα η μερα εχει μεγαλωσει αρκετα- το διαπιστωνω οταν αρχιζω να ξυπναω παλι νωρις, απο το γκριζο ακομα φως του πρωινου που μπαινει απο τις χαραμαδες. Καποιες μερες βγαζει ηλιο. Ειναι πολυ εντονη η αισθηση, ερχεται αμετακλητα η ανοιξη.