το κομπλιμεντο της ημερας

Σημερα το απογευμα μπαινω φουριοζα στο ιατρειο της ειδικευομενης, που βλεπει εναν Ιρανο ασθενη, 18 χρονων, με καποια μικρη νοητικη υστερηση. Εχω στο ιατρειο μου ενα ασυνηθιστο περιστατικο που θελω να της δειξω. Χαμογελαω με το γλυκυτερο χαμογελο μου στο 18αρη, και την απαγαγω με συνοπτικες διαδικασιες.

Στο τελος της κλινικης, η Χ (ειναι και αυτη ελληνιδα) μου λεει,
-αντε παλι, ειχες δεν ειχες, το εισεπραξες το κομπλιμεντο σου.
-?
- με το που γυρισα στο γραφειο μου, μου λεει ο πιτσιρικας, πολυ ωραια γυναικα. Ιρανη ειναι?
- ??? (Ιρανη η καταξανθη, whateva)
- .. εγω βεβαια ειμαι μικρος γι'αυτην, αλλα θελω να παντρευτω την κορη της!

αχ θε μου, τι αμαρτιες πληρωνω, και ποιος με γλυτωνει απ'το στομα του κομποθτα αμα το μαθει.

Κιτρινο (παραληρημα)

Γυρνωντας σπιτι χθες το απογευμα, βλεπω πως στο παρκακι πριν απο το καναλι εχουν ανθισει αυτοι οι κιτρινοι θαμνοι που μου θυμιζουν, και που ισως ειναι, σπαρτα. Το κιτρινο χρωμα μπορεις μονο να το εκτιμησεις σωστα αν εχεις ζησει επανειλημμενα τη μουντη εποχη που μεσολαβει αναμεσα στο τελος των χριστουγεννων και την αρχη της ανοιξης στα εδω μερη. Εκρηξη χρωματος, υποσχεση ζωης.

Σουρουπωνει. Λιγο πιο κατω μια μαυροντυμενη καμπουριασμενη γιαγια σπρωχνει ενα καροτσι με πορτοκαλι σακουλες σουπερμαρκετ - αφηρημενη, μου φαινεται σαν την κακια μαγισσα που σπρωχνει την καροτσα με την τεραστια μαγικη κολοκυθα της Σταχτοπουτας, περιμενω απο στιγμη σε στιγμη να ακουσω το cackle της.

...................

Ξυπνησα το πρωι με ενα ονειρο. Ειμασταν λεει τρεις εφηβοι που κρυβομασταν και καναμε σχεδια αποδρασης απο την Τουρκια, οπου ζουσαμε υπο απειλη, κατι φοβερο θα μας συνεβαινε αν μας πιαναν. Παιζανε και κατι ερωτικα που δεν πολυθυμαμαι αναμεταξυ μας. Το σχεδιο ηταν να φυγουμε οδικα, μεσω ?Βουλγαριας, η απο τη θαλασσα, περνωντας μεσα απο τα ελληνικα νησια, με τελικο προορισμο την Αγγλια, μονο εκει θα ειμασταν προστατευμενοι.

Παλι το υποσυνειδητο μου με ειρωνευεται. Αλλα τουλαχιστον μου μιλαει ξεκαθαρα.

.................

Χθες, αυτο μαλλον οδηγησε στο πρωινο ονειρο, σκεφτομουνα τα escape fantasy που κατα καιρους κανω. Τα τελευταια χρονια σκεφτομαι οτι αμα ειναι να εξαφανιστω, θα καταληξω Ταυλανδη. Δεν ξερω γιατι, η ντρογκα δε μου λεει τπτ, το σεξ παλι ειναι για μενα πολυ σημαντικο, αλλα δεν εχω αναγκη να απενοχοποιηθω πλεον για οτι, ασε παλι που οι ταυλανδοι ειναι πολυ κοντοι κ μαυριδεροι για μενα, και δεν τοχω με αλλοεθνεις. Ειναι μαλλον η συγκεχυμενη εικονα μιας χωρας ηλιολουστης,λιγο πνευματικης/ζεν, λιγο χυμα, με αντιφασεις υπερσυγχρονου καπιταλισμου και μυστικιστικης παραδοσης που με ελκυει, αλλα στην πραγματικοτητα εκει θα ημουν μαλλον ψαρι εξω απο τα νερα μου.

..........

Σκεφτηκα ετσι σε μια στιγμη κιτρινης εκλαμψης οτι η πρωτη μου σχεση μετα το διαzυγιο, με τον Μ, ηταν για μενα escape story - για τον Μ, αντιθετα απ'οτι για εμενα, speech was not his language. Εζησα μαζι του μια φαση που για 4-5 μερες καθε διμηνο εκανα μπαρ, ξενυχτια, τρελλα παρτυ (και κρεβατια), με τον εγκεφαλο μου ακουμπισμενο σε ενα κομοδινο, δεν τον πολυχρειαζομουνα. Οτι δεν ποολυεζησα στην εφηβεια μου, γιατι ημουνα ρουφηγμενη σε καθε ειδους βιβλια. Καλη φαση, που τη θυμαμαι με γλυκια αισθηση περιστασιακα οταν τον βλεπω για κανενα καφε η με κερναει ποτα στα μαγαζια που βαζει μουσικη τωρα.

Με τον **νο παλι, το σεναριο ηταν Ελληνικη ταινια του 60, απλα ο κοσμος του ηταν -ελαχιστα - πιο εναλλακτικος. 4 μερες το μηνα (οσο ημουνα Αθηνα) με κομμωτηρια, πρωινους καφεδες,ψιλοτρεντυ/σικ ντυσιματα. Με τραπεζωματα, δεξιωσεις και κοσμικες εκδηλωσεις, και καποια αναλογα ταξιδια. Δηλαδη μια χαρα και τι αλλο θες. Αλλα παντα κατι να λειπει - περιεχομενο και ουσια. Λεξεις αντι για πραξεις, εικονα επιφανειας χωρις πολυ βαθος. Αφρος σαμπανιας, αλλα δεν σ'αρεσει η σαμπανια. Οποτε, αμα εισαι εγω, καποια στιγμη λες, οπα, εγω εδω δεν ειμαι, δεν ανηκω. Τα παραμυθια σου αρεσουνε μονο αμα ειναι να δωσουνε μια αληθεια. Γουσταρεις την γυαλιστερη επιφανεια και την γκλαμουρια, αλλα η πραγματικοτητα σου, η αναγκη σου, εχει να κανει με σκληρη δουλεια , κοπιωδη, πεζη, απομυθοποιημενη πραγματικοτητα - και με δημιουργια. Θαθελες καποιες φορες νασαι κ εσυ ετσι αναλαφρη. Δεν εισαι, δεν θες παρα για λιγο, δεν το θες να γινεις. Τα μαζευεις και φευγεις. Escape from the fantasy island. Και διαισθανεσαι πως ετσι κατι δικο σου πολυτιμο διασωζεις.
..........

Every single year, this time of the year, I try to remember how daffodils are called in my own language. And then, of course, I try to remember: what is, these days, my own language?
:-)

καθρεφτες και επαναλαμβανομενες ιστοριες

Ειναι οπως οταν παιρνεις ενα καινουριο ρουχο. Ειναι ακριβο, καλης ποιοτητας, σε ομορφα εντονο χρωμα, ο σχεδιαστης αναγνωρισιμος. Στον καθρεφτη του καταστηματος βλεπεις ενα κολακευτικο αποτελεσμα επανω σου, οι πωλητριες σου λενε οτι σου παει, οτι ηταν φτιαγμενο για σενα, οι γυναικες γυρω σε κυτταν με καποια ζηλεια. Εχεις ψαξει για ωρες, νομιζες πως δεν θα βρεις κατι, πειθεσαι και το παιρνεις. Πας στο σπιτι ολο χαρα. Οταν το φορεσεις μπροστα στο δικο σου τον καθρεφτη, βλεπεις οτι ωραιο το χρωμα, αλλα αυτη η αποχρωση δεν ταιριαζει με το δερμα σου. Βλεπεις οτι ουτε στο σωμα σου στρωνει καλα, αλλου στενευει, αλλου σακουλιαζει. Βλεπεις οτι το συγκεκριμενο κοψιμο σου κανει λιγο παλιακο, εσυ εχεις συνηθισει σε πιο μοντερνες γραμμες. Σκεφτεσαι, αμα μαυρισεις λιγο, αμα βαλεις μαιηκ απ, το χρωμα ισως σου ερθει καλυτερα. Αμα λιγο το κοντυνεις/μακρυνεις/στενεψεις, αμα το μεταποιησεις, ισως λιγο αδυνατισεις, το ρουχο θα πεφτει καλυτερα. Πας στο μπανιο, βαφεσαι, αλλαζεις λιγο το μαλλι, φορας μια ζωνη, το σηκωνεις στη μεση. Ξανακυτταζεις στον καθρεφτη - και βλεπεις να σε κυτταζει αμηχανα μια αλλη. Το ρουχο αυτο απλα δεν ειναι για σενα. Ειναι ομορφο, αλλα η γραμμη του σε πνιγει αντι να σε αγκαλιαζει, σε φοραει το ρουχο αντι να το φορας εσυ. Πας στο καταστημα και το γυρνας πισω. Στεναχωριεσαι λιγο - τοσες ωρες ψαξιμο, παλι τπτ δε βρηκα, η πωλητρια σε στραβοκυτταζει, τοσος χαμος για τπτ. Φευγεις. Ανακουφισμενη - το ρουχο αυτο σε καποια αλλη θα ταιριαξει καλυτερα. Καποια στιγμη θα βρεις ισως κατι αλλο.

Χωρισα. Πριν δυο εβδομαδες. Με την απαραιτητη δραματικοτητα, και τετριμμενα κινηματογραφικο τροπο. Δειπνο στο Π-box, δακρυβρεχτη δηλωση οτι δεν εχει φτιαξει χωρο στη ζωη του για εμενα, πανω απο ενα επιδορπιο σοκολατας που δεν φαγωθηκε (ναι, η το ζεις το δραμα σου η αστο καλυτερα). Αποχωρηση με ταξι να κυτταμε κι οι δυο εξω απο το παραθυρο, εγω κλαιγοντας σιωπηλα αυτος ρουθουνιζοντας, στο σπιτι του οπου μαζεψα τα πραγματα μου και με πηγε στο ξενοδοχειο. Αναρωτηθηκε αν το ειχα αραγε κλεισει απο πριν, οχι του ειπα, δεν το περιμενα να γινει αυτο τη συγκεκριμενη στιγμη, κι ηταν αληθεια. το οτι ειχα καπως ετσι φυγει μαυρα μεσανυχτα απο εναν αλλο γκομενο καποια χρονια πριν δεν του το ειπα. Με βαριεμαι πολυ αμα επαναλαμβανομαι.

Τις επομενες μερες μεσα στη αετοφωλια - 9ος οροφος στο President - προσπαθουσα να καταλαβω. Τι ειναι αυτο που με κανει να μπαινω σε ρολους που δεν ειναι η αληθεια μου, αφου δεν το αντεχω. Μιλαμε ξανα στο τηλεφωνο, αυτος ανεπαισθητα στεναχωρημενος αλλα ψυχραιμος, επιχειρηματολογια και λογια χειριστικα. Δεν εχει μαθει να μιλα με ειλικρινεια με τις γυναικες του, προσπαθει να κουμανταρει, ανδρας παλιας κοπης. Παρα τη στεναχωρια μου, ευκολα αναγνωριζω τα λογια που ειπωνονται για να πατησουν τα κουμπια μου. Οταν βρισκομαι μετα με τον Κομποθτα - εχω ρηχο συναισθημα, του παραπονιεμαι, οχι με καθησυχαζει, ειχες φυγει εδω και μηνες, δεν ειναι αυτος ο ανθρωπος για εσενα. Ο Αλητακος μαζι μου πολυ γλυκος, για μια φορα επικεντρωμενος στην ιστορια μου και οχι στα δικα του, μετα δεν θελει να μ'αφησει να φυγω. Το μωρο μου λεει οτι ομορφυνα, οτι δεν θελει να ειμαι στεναχωρημενη, οτι μ'αγαπα.

Λιγες μερες μετα, στην πολη μου πια, η δουλεια συνεχιζεται απαιτητικη. Δεν με παιρνει να κρυφτω οπως αρχικα θελω κατω απο το παπλωμα, αλλα διαπιστωνω οτι ειναι ελαχιστη η στεναχωρια που αισθανομαι, πιο πολλη η ανακουφιση. Αναρωτιεμαι αν με αυτον θα γινουμε φιλοι - μου ειχε πει οτι ειμαι overqualified για αυτο τον ρολο σε ημι-ανυποπτη στιγμη- και νομιζω πως μαλλον οχι.

Ο καιρος ειναι εδω μουντος, αλλα η μερα εχει μεγαλωσει αρκετα- το διαπιστωνω οταν αρχιζω να ξυπναω παλι νωρις, απο το γκριζο ακομα φως του πρωινου που μπαινει απο τις χαραμαδες. Καποιες μερες βγαζει ηλιο. Ειναι πολυ εντονη η αισθηση, ερχεται αμετακλητα η ανοιξη.