Ο χορος της Σαλωμης

Ειμαι μοναχοπαιδι. Απο μικρη ηλικια φτιαχνω φιλιες που τις κανω οικογενεια, και τις κουβαλαω μαζι μου σε οποια χωρα και να ζω, και σε ολες τις φασεις της (?πολυταραχης?) ζωης μου. Περναω ομορφα και οταν ειμαι μονη μου (ναρκισσος και κωλοεγωιστρια, με βρισκω τοσο συναρπαστικη, που ποτε δε με βαριεμαι), αλλα δεν ειμαι φτιαγμενη για να μενω μονη. Με γοητευει να ανακαλυπτω καινουριους ανθρωπους και τις ιστοριες τους, να ανοιγομαι και να τους βλεπω να ανοιγονται μαζι μου. Ειμαστε ολοι λιγο πολυ κατι σαν κρεμμυδι, η σαν τις ρωσικες μπαμπουσκες - επιστρωση πανω στην επιστρωση, μεχρι τον κεντρικο πυρηνα, που ισως ουτε εμεις οι ιδιοι ουτε οι απεξω γνωριζουμε ποιος ειναι. Οι εκ βαθεων ψυχοκουβεντες ειναι για μενα ο χορος με τα πεπλα της Σαλωμης - επαθλο μου δεν ειναι το κεφαλι του προφητη, αλλα το να αντικρυσω την ψυχη, τη δικη μου και του συνομιλητη μου. Ρισκαρω με ευκολια, σχεδον με ηδονη, αποκαλυπτοντας πραγματα δικα μου που ισως δεν ειναι για μενα απο τουα αλλους αναμενομενα, η οφθαλμοφανη. Η μαμα μου μου ελεγε οταν ημουνα παιδι, μα τι μανια κι αυτη να χαριζεις τα παιχνιδια σου. Εγω ομως απο τοτε ακομα ηξερα, πως αμα χαριζεις τα παιχνιδια σου, ειναι σα να ριχνεις γεφυρες στους ανθρωπους. Δεν το κανεις (μονο) γαι να κερδισεις αγαπη - ετσι κι αλλιως θα σε αγαπησει μονο αυτος που μπορει και θελει να σε αγαπησει. Αλλα συντομα θα βρεθει το παιδακι που θα σου χαρισει κι εκεινο απο τα δικα του παιχνιδια, και θα γινετε φιλοι. Ετσι και με τις ανοιχτες κουβεντες. Δεν κατακτας κανεναν σα γκομενο, και κανενας δε γινεται φιλος σου με το να ανοιχτεις μαζι του αμα δεν ειναι να γινει. Ισα ισα, καποιοι- επιδοξοι γκομενοι ειτε φιλοι - θα φυγουν (τρεχοντας) αμα κανεις κατι τετοιο, γιατι δεν μπορουν ολοι να αντεξουν το παιχνιδι της αληθειας. Αλλα ο ανθρωπος που εχει αντιστοιχη αναγκη και επιθυμια, να καθρεφτιστει στα ματια σου και με την ιδια ειλικρινεια να σε καθρεφτισει και εκεινος στα δικα του, θα μεινει και θα μπει ακομα πιο μεσα στη ζωη σου. Και μ'αρεσει αυτο, γιατι εγω αυτο εχω αναγκη.

Το εχω πολυ αναγκη αυτο το απιχνιδι. Μ'αρεσουνε και εμενα οι καθρεφτες που ομορφαινουν - σε ποιον δεν!- αλλα με συναρπαζει ακομα περισσοτερο η αληθινη εικονα των ανθρωπων, οπως και η δικη μου. Με εμαθα και με μαθαινω μεσα απο τα ματια των φιλων και αγαπημενων μου. Και αυτο κανει τη ζωη μου, με ολες τις δυσκολιες της, συναρπαστικη και αξιοβιωτη.

Θα μου λειψει πολυ η Ε. που φευγει αυριο. Περασαμε πολυ πολυ ομορφα. Ισως ακριβως γιατι ειμαστε η μια μαζι με την αλλη (δυο τοσο διαφορετικες γυναικες με τοσο διαφορετικες ζωες) ακριβως ο εαυτος μας. Χωρις να προσπαθουμε να κρυψουμε ουτε τις αδυναμιες και τους φοβους μας, αλλα ουτε και τη δυναμη και τη γοητεια μας η μια απο την αλλη.

Darling, we are certainly not pefect. Βut, in my eyes at least, and unapologetically, we are most definitely fabulous! :-)

food and wine, coffee, cupcakes and sympathy.

Δειπνο σε καλαισθητο χωρο με ζεστο φωτισμο, χαμηλο θορυβο και ομορφους ανθρωπους. Παραδιπλα, μια μελαχροινη φλερταρει τραβωντας νευρικα το ανοιγμα που εχει το πρασινο κινεζικο φορεμα της στους μηρους. Στο βαθος μια μακρυμαλλουσα ξανθια με γυμνους ωμους διασχιζει την αιθουσα σα να ειναι πασαρελλα. Τα βλεμματα των ανδρων διακριτικα, ακουμπανε επανω της μονο φευγαλεα. Μια διαδοχη ανθρωπων ερχεται να χαιρετησουν το φιλο που μας τραπεζωνει με τοση ευγενεια - ειναι γνωστος εδω. Τρεις απο εμας τρωνε κρεας που μας εχουνε πληροφορησει τι ειδους μουσικη ακουγε πριν να γινει φιλετο, η τεταρτη ψαρι. Comfort food με αποψη, ενα θεικο κοκκινο κρασι, κουβεντες που ζωγραφιζουν σκηνες απο τις ζωες μας, μετεωριζονται πανω απο το εκ βαθεων και μεταλλασονται σε γελια. Γελαμε πολυ, μιλαμε. Ειναι αργα, ειμαστε κουρασμενοι αλλα ειναι ομορφα. Χαλαρωνουμε και ανοιγομαστε.
Thank you dear, it was really wonderful, and you're the best host! :-)
................................................................
Πρωινο, στα γρηγορα. Εξω ειναι μουντα, αλλα η φιλη που φιλοξενω ειναι μια συμπυκνωμενη μορφη ενεργειας και χαρας ζωης, σε shocking pink και ξανθες αποχρωσεις. Η παρουσια της εξουδετερωνει οτι γκριζο. Καφες σε κουπες πολυχρωμες και cupcakes (το δικο μου το εφαγα αργοτερα!). Κουβεντες προσωπικες. Η φιλη μου μπορει να ειναι καταξανθη, αλλα δεν ειναι καθολου μα καθολου χαζη. Και εκει που δεν το περιμενω, μου εξηγει κατι για μενα. Που ισως για ανθρωπους κοντινους μου να ειναι προφανες, αλλα για μενα ηταν μεχρι τωρα blind spot. Και με σκιαγραφει, σχεδον φωτογραφιζει. Στιγμη εκλαμψης. (Και αμα καταφερει κανεις να δει κατι για τον εαυτο του, θα υπαρξουν μετα δρασεις και αντιδρασεις! :-)
Thank you sunshine. I'm so pleased that you are here, and that you got to know me so well! :-)

ets shots and leaves (analυτικο του κωλου και του semicolon)

Health warning. Convoluted post. Read at your peril.

"The title of the book is an amphibology—a verbal fallacy arising from an ambiguous grammatical construction—and derived from a joke on bad punctuation:
A panda walks into a café. He orders a sandwich, eats it, then draws a gun and proceeds to fire it at the other patrons.
'Why?' asks the confused, surviving waiter amidst the carnage, as the panda makes towards the exit. The panda produces a badly punctuated wildlife manual and tosses it over his shoulder.
'Well, I'm a panda', he says, at the door. 'Look it up.'
The waiter turns to the relevant entry in the manual and, sure enough, finds an explanation. 'Panda. Large black-and-white bear-like mammal, native to China. Eats, shoots and leaves.'" (wikipedia).

Και σκεφτομαι οτι αυτο που ολοι ειμαστε ειναι ακριβως η ιδια ουσια, με καποιες διαφορες στο συντακτικο (που το λες και DNA, το λες και περιβαντολλογικα επηρρεασμενη εκφραση των γονιδιων). Αλλα καποιες φορες, τα σημεια στιξης εχουνε μπει σε τετοια σημεια, που προδικαζουνε οδυνηρα αποτελεσματα.

Σκεφτομαι ομως οτι "τιποτε το ανθρωπινο δεν μου ειναι ξενο" (Γιαλομ), αλλα και "οταν σε θυμωνει κατι, ψαξε μεσα σου να βρεις το γιατι" (δενθυμαμποιοςψυχοαποτετοιος).

Γιατι να μπω στον κοπο να κριτικαρω καποια συμπεριφορα/εκφραση του απεναντι μου που με ενοχλει ενω δεν με αφορα? Αν απλα την απορριψω, θεωρωντας οτι μου ειναι ξενη, θα χασω την ευκαιρια να καταλαβω κατι χρησιμο για μενα - αποδομωντας αυτο που παρατηρω, κατανοωντας το, παρατηρωντας τον εαυτο μου και τις αντιδρασεις μου οσο το κανω. Δικη μου η αντιδραση, δικη μου η ευθυνη - να καταλαβω πρωτα, τι σημαινει αυτο για μενα και για τη ζωη μου, πριν αντιδρασω.

Ποσο ευκολο το "ομφακες εισι". Ποσο δυσκολο να αντεξει κανεις το διαλογο (ποσο μαλλον δινοντας το βημα και στον κατακριτη του. chapeau καλο μου).

Προσωπικα, για μενα, το ζητουμενο δεν ειναι να αποδειξω τον εαυτο μου η τις επιλογες μου σωστες, η τους αλλους λαθος. Αλλα πρωτα να νοιωσω, και μετα να καταλαβω.

Αυτα.

(Αλλα καλου κακου. που ειναι αυτο το ψαρι μου? :-p)

ενα στα γρηγορα

Τρεχω και δεν φτανω. Πολυ δουλεια. Πολυ αγχος. Ηρεμω μονο αμα σκεφτομαι οτι οσο και να τρεξω, την ουρα μου δεν θα καταφερω να την πιασω (και καλυτερα δλδ, ας την πιασει κανας αλλος...;-)

....................................................

Εβλεπα χτες αυτη τη θαυμασια φωτο του Andy Parker, reflections on venetian canals, απο το bbc news website που εχει φωτο αναγνωστων με θεμα το νερο (λατρευω.) Κ φυσικα, μεταξυ αλλων, το βραδυ ονειρευτηκα οτι και εγω προσπαθουσα να τραβηξω φωτογραφια μια αντιστοιχη αντανακλαση στα νερα του Λονδινου.

Θα ηθελα να μπορω να μπω μεσα στην αντανακλαση, οπως η Αλικη πισω απο τον καθρεφτη. (Ισως παλι, ηδη να ειμαι εκει και να μην το ξερω).

http://news.bbc.co.uk/1/hi/in_pictures/8518412.stm?galleryImg=/media/images/47324000/jpg/_47324640_-38.jpg

..........................................................................................

"Ειναι βουλωμενα τα τσακρα μου" (με αναζητουσε στις 6.30 τ'απογευμα και στις 7 το πρωι για να μου το ανακοινωσει).

Του εστειλα το βραδυ sms "τελικα ξεβουλωσαν, η απλα ειχες συναχι?" με αγνοησε. (Μου εστειλε μετα ασχετο, για ασχετο). (Αποφασισα οτι μια που δεν μπορω να μην ασχολουμαι, τουλαχιστον ας μη τσαντιζομαι μαζι μου που το κανω).

.....................................................................................

It's official. Ελκω, φλερταρω και ελκυομαι απο εξυπνους τρελλους. Ιδιατερα εξυπνους συνηθως, αλλα πολυ τρελλους.

...................................................................................

Τη μια στιγμη, μαυρη καταθλιψη - μαυρη ομως. Μετα, ιδιως αμα βγαινει ο ηλιος μεσα απο τα συνεφα για κανενα περιπου τριλεπτο, αισθανομαι την πληρη ευτυχια. Μου λεει ο Γαλλοπαλαιστινιος εφημεριδοπωλης (μαυρες μπουκλες, μαυρα υγρα ματια που λειωνουν και σε λειωνουν) τι ωραιο που ειναι το αρωμα μου. Και φλερταρω και εγω (ανωδυνα) μαζι του. Μετα αναρωτιεμαι, τι να εχω παθει? Αφου εγω φλερταρω μονο αμα το εννοω, και δεν το εννοω. Θυμαμαι εναν αλλο τρελλο "υπερπαραγωγη" (σους εσυ! ;-) που προσφατα με φλερταρε κ εγω γελουσα, αλλα οχι, σουπερτζιζ (διοτι τρελλη μπορει να ειμαι, αλλα οχι τοσο χαζη)... Για το επομενο μισαωρο σκεφτομαι ποσοι ομορφοι και "ομορφοι" ανδρες υπαρχουν. Και οτι οπως τα σοκολατακια, καλο ειναι να δοκιμασεις ενα, αντε δυο, με την ελπιδα να σου αρεσει η γεμιση αυτων που θα επιλεξεις, γιατι αμα φας ολο το κουτι θα βαρυστομαχιασεις, θα χαλαστεις ασε που θα παχυνεις. Κια μετα ακουω τα ερωτικα κρωξιματα των γλαρων απο το καναλι που μου σπαν τα νευρα - κρωζουνε σα γαιδαροι, I kid you not, αλλα με απελπισια - τι νταλκας κι αυτος στο φτερωτο βασιλειο! Και τωρα βλεπω παλι απο εδω που καθομαι και γραφω εναν ?δυο? κυκνους να σουλατσαρουν στο καναλι. Και ξαναπεφτω στα ταρταρα.

......................................................................................................

Ελπιζω να γινομαι σαφης. Εχω γινει το ασανσερ της μανιοκαταθλιψης .

Ενα Σαββατο του Φλεβαρη

Στο Starbucks στη Marylebone, σημερα το μεσημερι, ο 2 1/2 χρονος Νικολας με κυττα καχυποπτα. Η μαμα του εχει παει στο ladies και εγω προσπαθω να τον κρατησω απασχολημενο μεχρι να γυρισει . "Τι ωραιο βιβλιο" "mine!" "να το δω? " "NO!" "ποιος σου το πηρε?" "Mummy!" - εχει αρχισει και μου χαμογελα, μου κανει ματακια και ναζακια, αλλα ειναι αυστηρα μονολεκτικος και αν. Γυρνα η μαμα του, σηκωνομαι να παω να φερω δευτερο γυρο καφεδες και τον ακουω "It's nice talking with D., Mummy!"

:-O :-)

......................................

Peanut cookies και love potion tea, χυμενη στον καναπε ανακλιντρο. Το τσαι εχει "jasmine silver needle white tea, whole rosebuds and orange flowers" και ειναι "exclusively blended for Selfridges" (blendsforforfriends.com). Τα ροζ μπουμπουκακια φαινονται αναμεσα στις βελονες του γιασεμιου στη διαφανη συσκευασια. Σκεφτομαι οτι αμα πιω πολυ ισως καταφερω να μυριζει ετσι απο μονο του το δερμα μου.

Νωρις το πρωι ορμησα στο food hall του Selfridges στα προθυρα κρισης πανικου. Kαταφερα να τελειωσω το τσαι που ειχα παρει μολις πριν 10 μερες, και φοβηθηκα οτι ισως δεν το ξαναβρισκα. Addiction. "Πειτε μου please please pretty please with sugar on top οτι θα συνεχισετε να το φερνετε εδω?Κι αμα το σταματησει η εταιρια? Εγω τι θα κανω!" (Μιλαμε για παρασταση). Ο ξανθουλης που προμοταρε το τσαι μαζι με μια κοπελλα (με λυπηθηκε, σκεφτομαι) μου δινει την καρτουλα του να του στειλω του ιδιου μελακι αμα δεν ξαναβρω. Καθησυχαζοντας με "I am the master tea blender & company owner." .............. (ποσο ρεζιλι πια?)

...............................................................

Τελειωσα το The Accidental Billionaires: Sex, Money, Betrayal and the Founding of Facebook του Ben Mezrich . Ενδιαφερον, αλλα γραμμενο σα φωτογραφικο ρεπορταζ. Ο κεντρικος ηρωας παρουσιαζεται αυτιστικα ιδιοφυης, το "s*x&money" που κινητοποιει τους γυρω του γι'αυτον ειναι μαλλον δευτερευον. Ηλπιζα οτι το βιβλιο θα ειναι κατι σαν το I am Charlotte Simmons του Tom Wolfe - δεν ειναι, στο τελος το διαβαζα διαγωνια. Εχω διπλα μου να αρχισω σε λιγο το Connected (the surprising power of our social networks and how they shape our lives) του Nicholas Christakis. Παρηγγειλα 2 ακομα στο amazon, A People's History of the United States: 1492-Present (Modern Classics) του Howard Zinn (tnx Tsal!) και το Eat, Pray, Love: One Woman's Search for Everything Across Italy, India and Indonesia της Elizabeth Gilbert - ενα new age οδοιπορικο μιας γκομενας μετα το διαζυγιο (χα!). Την αλλη βδομαδα στην Αθηνα ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα παρω ενα παραμυθι του Δημοκιδη. Δεν ειμαι σιγουρη αν ειμαι πολυπλευρη/πολυεδρικη, απλα σχιζιφρενης, η βιβλιοφαγικα (και μονο!) "ο καλος ο μυλος ολα τα αλεθει". Παντως, τυχον προτασεις για αλλα ενδιαφεροντα αναγνωσματα, ευπροσδεκτες και με ευγνωμοσυνη!

.............................................................

Η αγγλικη Vogue εχει αφιερωμα στον Alexandre de Betak, τον Fellini της πασαρελλας (η φωτο απο το σπιτι του). Αυτος στηνει τις πραγματικα ονειρικες παραστασεις για τις επιδειξεις μοδας μεγαλων οικων, με μια γερη δοση σουρεαλισμου, προσπαθωντας οπως δηλωνει να βρει μια γλωσσα αντιπροσωπευτικη για τον καθε οικο. Με γοητευει απιστευτα αυτου του ειδους η καλλιτεχνικη δημιουργια που καταναλωνεται τοσο συντομα χωρις να αφηνει χναρια. Οταν τον ρωτουν τι θα γινει αμα κατι δεν παει καλα με το show, απαντα - και λοιπον? 15 λεπτα δεν προκειται να αλλαξουν τη ροη του κοσμου.

ο καλος ηλεκτρολογος του Islington

Life will never cease to surprise me.

Εδω και 2-3 μηνες εχω ενα θεματακι με το θερμοσιφωνα, που πλεον αρνειται να κρατησει ζεστο νερο και πρεπει να το εχω συνεχεια αναμμενο για να κανω το ρημαδοντους μου. Για το αφρολουτρο της Κλεοπατρας (κερακια, λαδακια, πλουσιοι αφροι και τιγκα η μπανιερα) ουτε συζητηση, πρεπει να περιμενω κανενα διωρο να γεμισει αρκετα η τεραααααστια μπανιερα μου, και δεν το'χω απο πλευρας υπεμονης. Με τα πολλα, χθες αξιωθηκα να παρω τηλεφωνο εναν ηλεκτρολογο που μου συστησε το καταστημα ειδων ηλεκτρικων της περιοχης. Ο οποιος υποσχεθηκε να ερθει σημερα. Και οντως, ηρθε (μετα απο δικα μου 3 αγωνιωδη τηλεφωνα), καπως αργοτερα (μολις ενα 8ωρο) απ'οτι υποσχεθηκε, αλλα ηρθε.

Αγγλος, 58-62, συμπαθεστατος, κλασσικος builder. Χαρας ευαγγελια. Του εβγαλα τσαι, μπισκοτακια, το manual του σπιτιου, διοτι με ρωτουσε πραγματα που δεν ηξερα (την τυφλα μου, εγω γιατρος ειμαι), και καθισα ησυχη ησυχη στο laptop.

Στα 15 λεπτα αποφανθηκε οτι θελει αντικατασταση το κατω κουτι του θερμοσιφωνα (το επανω λειτουργει και ειναι αυτο που μου επιτρεπει να εχω ζεστο νερο αλλα σε μικρη ποσοτητα) και να φερω υδραυλικο.

Απογοητευση, αλλα τεσπα. Ο καλος κυριος τηλ/σε σε εναν γνωστο του υδραυλικο και του αφησε μηνυμα να με παρει.

Μια που ηταν εδω, του ειπα να κυτταξει το φως πισω απο τον καθρεφτη του Habitat στο μπανιο. Που μπου το συνεδεσε καποιος αλλος συναδελφος του προ μηνων, αφηνοντας δυο τρυπες στο ταβανι, και που ποτε δεν λειτουργησε.

Στα 10 λεπτα μου ειπε οτι χρειαζεται ενα καινουριο δε ξερω τι που πρεπει να μου φερει για να δουλεψει το φως.

Απογοητευση. Εχω και μια ψιλοκαταθλιψουλα αυτες τις μερες (who doesn't, dull weather sucks!), και προετοιμαστηκα νοερα να παρω τον Κομποθτα να κλαφτω, που ολα πια μου παν στραβα, κλπ.

Απο chat fatale

μετατραπηκα αιφνιδιως σε sad puss. Με την γνωστη αντιστοιχη εκφραση.

- Not your best day sweetheart, ha? μου λεει ο καλος ο κυριος.

Το καταπινω, και τον ρωταω τι του χρωσταω. Παραδοσιακα, οι τεχνιτες καθε λογης στο Λονδινο συνηθιζουν να υπερχρεωνουν τις γυναικες που τους καλουν για οποια δουλεια. Οι Αγγλιδες καλουν εναν ανδρα φιλο στο σπιτι σε αντιστοιχες περιπτωσεις, γιατι τοτε πληρωνουν λιγοτερα, καρατσεκαρισμενο. Αλλα εγω εδω δεν εχω ΚΑΝΕΝΑΝ! ευκαιρο (οπως θα κλαιγομουνα στον Κομποθτα) και που να προλαβω να κανω εισαγωγη απο τα πατρια εδαφη (εκει παντα ολο και κατι μου βρισκεται).

_ What do I owe ya for your time?

- Nothing love, you'll pay me when I come back to fix the light.

!!!!!!!!!!

Να σημειωσω οτι πριν 1 χρονο που ειχα προβλημα με το καζανακι, ο υδραυλικος που ηρθε ασχοληθηκε ακριβως 5 λεπτα (δλδ βρηκε οτι το καζανακι ηταν κρυμμενο πισω απο ενα ραφι στον τοιχο που απλα επρεπε να σηκωθει για να ξαναμπει η φλατζα στη θεση της) και με χρεωσε για τη βλακεια μου 70 λιρες. (Φιλοξενουσα φιλη αρχιτεκτονισα που ουτε και αυτης της εκοψε που ηταν το καζανακι. Περιφρονητικες ματιες του υδραυλικου και στις 2 αχρηστες γυναικες). Ο ηλεκτρολογος που εγκατεστησε το φως που δε λειτουργησε και μου αφησε ενθυμιο τις τρυπες στο ταβανι, μου πηρε 50.

Τι να πω. Να'ναι καλα ο σημερινος καλος ανθρωπος. There is a God, and I'm a believer!!! Θα'χω να το λεω...