αποσπασματικα

Η υγρασια μου εσφιγγε το γονατο σα μεγγενη. Η νυχτα μυριζε ομως απροσδιοριστα νυχτερινα λουλουδια (εκεινα που ποτε δεν προσεχεις οταν καιει ο ηλιος) και μυριστικα. Ειναι το περιβολι μου, ειπε ο Α., περνουσαμε εξω απο εναν χορταριασμενο κηπο με μεγαλα δεντρα. Νομιζω καπου ειχε κι ενα μεγαλο κιτρινο φεγγαρι, αλλα η μνημη μου βαζει συχνα παραταιρες εικονες τη μια πανω στην αλλη. Περπατησαμε ωρα αρκετη. Οταν φτασαμε στον προορισμο μας, αθελα μου αρχισα να βριζω. Καποιος δρομος που δεν περιμενα με δικη μου επιλογη να ξαναεπισκεφθω, σιγουρα οχι τοσο συντομα τουλαχιστον. Αμα το μαθει ο Ζ ποιος τον ακουει, ειπα, δεν θα το μαθει, να φροντισεις να μην το μαθει, μου ειπε αυστηρα η Β. Ο-ξεχασα ηδη τ'ονομα του- με πηρε και μπηκαμε στην εκκλησια. Ειχε πολυ κοσμο. Απλωνα σαν παιδι το χερι μου στο μανικι του να πιαστω, να μη χαθω η τον χασω μεσα στο πληθος. Ο τρουλος ητανε ολος γαλαζιος, το ημιφως με τα κερια ειχε μια θαλασια αποχρωση, σαν κατι γαλαζοπρασινα νερα που συναντας αμα εισαι τυχερος στις παραλιες, συγκεκριμενες μονο ωρες του πρωινου. (Σιγουρα οχι μονο τοτε. Αδυναμια κι αυτη να περικοψω τις λυρικοσυναιασθηματικες εξαρσεις. Λες κι εχουνε/ειχανε καποιο οποιο νοημα). Γυρισαμε πισω απο τον ιδιο δρομο. Το τραπεζι θυμιζε μυστικο δειπνο, αν εξαιρουσαμε την αφθονια. Ο-ξεχασα ηδη τ'ονομα του- μ'επιασε να κυτταζω τα δακτυλα του. Μακρια και αρκετα χοντρα, ενα νυχι ητανε μαυρο, ητανε δακτυλα χειρωνακτα. Μου χαμογελασε σχεδον συνωμοτικα, σαν μοιραζομασταν καποιο μυστικο που ομως αγνοω. Ο φιλος του καθοτανε διπλα μου. Ενα χρονο πριν, μεγαλη Παρασκευη, ειχε ερθει μονος του στον επιταφιο. Ο Α θυμαμαι ειχε πει τοτε πως παλι ειχανε τσακωθει (και πως μετα γλυκα θα τα ξαναβρισκαν, κολπα κι αυτα να μην βαριεσαι τον συνκρεβατο σου αμα καπως εχεις μεγαλωσει, ειχε υποοννοησει). Επινε πολυ οπως και πριν ενα χρονο. Μετα φαγαμε και το τσουρεκι που ειχε φτιαξει ο-ξεχασα ηδη τ'ονομα του- με 10 αυγα, μαχλεπι και μπολικο ξυσμα λεμονιου. Εκτος απο το ξυσμα λεμονιου (εγω το θελω να μυριζι πορτοκαλι) ηταν ιδιο με τη γευση τη χαμενη των παιδικων μου χρονων. Το ιδανικο τσουρεκι της Θρακιωτισας γιαγιας, στο ξυλινο σεντουκι με τα τσουριεκια, μεσα στο κελλαρι. Οταν εφυγα η Β μου εδωσε δωρο ενα μπουκετο πολυχρωμα χαρτινα λουλουδια που φωτιζονται απο ενα κρυμμενο λαμπακι - ψυγειου ειπε η Δ. ................... το τσουρεκι μου επεσε βαρυ στο στομαχι την αλλη μερα. οι φιλοι οχι. ................... Μια βδομαδα πριν. Ο Τ αρχισε να κατεβαινει σκαλι σκαλι την κυλιομενη που ανεβαινε, για να ευθυγραμμιστει για λιγο μαζι μου. Εγω κατεβαινα απο την αλλη μερια την αλλη κυλιομενη. Δεν τα καταφεραμε να βρεθουμε στη Βοστωνη - ειδα αργα το μαιηλ του, μετα τον βγαλανε εξω αυρον καποιοι αλλοι που δεν ηξερα το πρωτο βραδυ, τα αλλα τρεχαμε κι οι δυο μεχρι αργα. Το συνεδριο πηγε πολυ καλα, πρεπει να χαιρεσαι μου ειπε - ναι, βεβαια- κριμα που δεν τα ειπαμε - θα τα πουμε σε 3 βδομαδες στο Λονδινο- γεια, καλη επιστροφη- καλο ταξιδι. Συνεχισαμε την πορεια μας σε διαφορετικες κατευθυνσεις. ................... Δεσποινουλα, δεν καταφερα να σου πω ποση πολυ αγωνια περασα με την επεμβαση σου. Τοση που ακομα και σε μενα μου εκανε εκπληξη. ειμαι ψυχραιμος αλλα τελικα οχι ψυχροαιμος ανθρωπος. με ρουφηξε πολυ μεσα (μου) ολη αυτη η ιστορια. νασαι καλα, τοσο συγκροτημενη δυναμη και αισιοδοξια, μου εδινες δυναμη και μονο να σε παρατηρω γλυκια μου. απο τα 18 σε ξερω, κατι τετοιο βεβαια περιμενα, αλλα παλι. και ναναι καλα κι ολοι αυτοι του συναφιου μου που σε βοηθησαν. μεσα σε μια χωρα που ? ( το ερωτηματικο το πιο καλοσυνατο υποκαταστατο για ο,τι με κανουνε να σκεφτομαι τα τεκταινομενα), καποιοι ανθρωποι παραγουνε ακομα σωστο και ουσιαστικο εργο, χωρις φανφαρες και τυμπανοκρουσιες. κι οταν τους ελεγα ευχαριστω, μου λεγανε πως κανανε απλα τη δουλεια τους. Η ζωη εντονα χρωματισμενη σε αποδοση μη τεχνικολορ. (Το πραγματικο αιμα ειναι αλλωστε πυκνο, σχεδον παχυρρευστο κι αντιθετα με το πραγματικο λιπος δεν γυαλιζει). ................... κι ετσι, με αυτα και με αλλα, ολοενα και μικραινουνε σε διαμετρο οι κυκλοι που γραφω, στην αθηνα και αλλου. οταν καποια στιγμη βρεθω στο νοητο κεντρο σκεφτομαι πως ισως θα με ξανασυναντησω. και μετα θα ξαναανοιξουνε, σκεφτομαι, υποπτευομαι, ισως ευχομαι, παλι οι κυκλοι. (παιδες, οσοι το διαβασατε, ευχαριστω και καλως ηλθατε. τα σχολια ομως κλειστα, δεν πολυειμαι -ακομα- στα κοινωνικα μου.)

enough.

Ω τι κοσμος μαμα.

Αποφασισα να μην ασχοληθω αλλο, απο εδω τουλαχιστο. γιατι, βεβαια, μερα νυχτα κολλημενη στα ιντερνετια προσπαθω κ εγω να καταλαβω. τι γινεται, τι στο διαλο μας γινεται. να καταλαβω βρε παιδια, αμαν...

μεσα σε ενα χλιδατο περιβαλλον καπου στο Knightsbridge, εμαθα πως καποιος ανθρωπος που θεωρω (?θεωρουσα?) αξιολογο, εχει λιγοτερους φραγμους απο εμενα. παλι προσπαθουσα να καταλαβω το πως και το γιατι, χωρις επιτυχια. ισως αρνουμαι κατι να δω η να αποδεκτω. μικρη αισθηση λυπης, στενοχωριεμαι οταν πεφτουνε καπως οι ανθρωποι στα ματια μου. παμ παρακατω.

συνειδητοποιω, επ αφορμη του προηγουμενου, οτι μεσα σε ολο τον ερωτικο η αλλο ορυμαγδο, εχω επιτακτικη αναγκη του στοιχειου της πνευματικοτητας. μου πηρε καιρο να το συνειδητοποιησω. δυσκολευομαι να το αποδεχτω. αλλα ειναι οντως επιτακτικη αναγκη. χωρις να αναιρουνται οι σωματικες αναγκες. sublimisation? whateva.

το Λονδινο απολαμβανει ενα παρατεταμενα χρυσοκοκκινο φθινοπωρο.

τελειωσα το 1Q84 πολυ γρηγορα. αγαπαω τελικα αυτα που φτιαχνουν οι ανθρωποι που πειθαρχουν τον εαυτο τους, προσηλωνονται στον στοχο τους, και σε ρουφανε μεσα στον κοσμο τους. χωρις καμια εκπτωση σε αυτο που πιστευουν. γιατι ενδιαφερονται πιο πολυ να εκφρασουν καθαρα την αληθεια τους απο το να κερδισουν την δικη σου αποδοχη. καπως ετσι. ακριβως ετσι.

same for Lanthimos. το ακροατηριο ηταν χλιαρο στην προβολη. οι εικονες του ομως μου μεινανε μερες μετα. αν μη τι αλλο, εχει μια εντιμοτητα, και μια κοφτερη ματια- λεπιδι.
Εν αντιθεσει με τον ξυλινο. Που ενω με παρεσυρε στην παρισινη οφθαλμοπορνεια του, με εκνευρισε. Πισω απο τους ηθοποιους ακουγα την εκνευριστικη νευρωτικη φωνη του. Ενας πορνογερος που δινει οπτικες καραμελες στο ακροατηριο. Δεν εχει κατι ιδιαιτερο να πει, απλα θελει να ξεγελασει το κοινο, λιγο ακομα να ασχοληθει μαζι του, λιγο ακομα να πιστεψει την παραμυθα που βολευει κι εχει γινει λογος υπαρξης του σκηνοθετη. τσαντιστηκα μετα την προβολη. προσωπικες αντιπαθειες παρα κριτικη.

Παρατησα στη μεση κ το νεκροταφειο της πραγας. μια απ' τα ιδια. μηδεν ανοχες πλεον, τσαταλια τα νευρα μου.

κατι σε ουσιαστικο και αληθινο μας βρισκεται? δε γουσταρω μπαφους, παραπετασματα καπνου, ουτε πυροτεχνηματα. δε γουσταρω ουτε το μαυρο πελαγο της θλιψης και της ανημποριας. θελω ενα λευκο, καθαρο, εστω ψυχρο φως, κι ας δουμε ολοι τη γυμνια μας να τρομαξουμε. το διακινδυνευω να δω την αληθεια μου καταματα. ποιον θα ψηφιζες στις εκλογες? οποιον υποσχοταν να μας δειξει την αληθεια μας καταματα.

enough. enough now.

Hallowe'en

(From: http://www.bbc.co.uk/news/in-pictures-15519191)

"on the last night of the old year comes the day of the dead, when the year too dies. all the gates between the worlds are thrown open, and those who have died in the past year return to visit those who had loved or wronged them.
the Good People can walk the earth freely, and all supernatural debts had to be paid. Anyone going outside on such a perilous night should better do so in company and in disguise. preferably in such fearsome disguise that anything unseelie would think twice about attacking. those who stay within light candles to guide the dead whom they welcome".

Το Σαββατο το κρυο δεν ειχε ερθει ακομα στο Λονδινο. Στο παιδικο παρτυ, ημασταν ντυμενοι ακομα και οι μεγαλοι. Η Μαρουσα ειχε ντυθει rag witch - στο ελληνικο πνευμα των ημερων :-(. Εγω το ξεκινησα για Morticia Adams αλλα κατεληξα κακια μητρια της Χιονατης σε διασταυρωση με (τροφαντο) χανουμακι τουρκικο. Πηρα μαζι μου κι ενα κοκκινο μηλο, που ειχα ξεχασει να δηλητηριασω. Ο,τι ναναι. Δεν τοχω με τις μεταμφιεσεις, ουτε καν προς χαριν προστασιας. Εν αντιθεσει, βεβαια, με τις μεταμορφωσεις..

Οταν ηρθε η Ματινα στη 1 ωρα 3/4 μετα τον αντρα και τα παιδια της, τοσο την πηρε να ετοιμαστει, η πιτσιρικαρια παρατησε τα παιχνιδια κι ετρεξε συσσωμη προς και απο την εισοδο στριγγλιζοντας. "A real witch has come!" Η Ματινα ειχε γεμισει ασπρες μαυρες και κοκκινες μπογιες το προσωπο, τα χερια και το σωμα της, φορουσε μια τρομαχτικη μασκα πανω απο τα καλα κρυμμενα γυαλια της, μια περουκα ασπρομαυρη ανταξια γριας στριγγλας, και ενα ψηλο, επικινδυνα μυτερο μαυρο καπελλο. Στα χερια της κρατουσε ενα μαυρο σκελετο μιας αποτεφρωμενης κολοκυθας. Χαμογελουσε με τα δοντια της. Ετοιμη να αρπαξει το ρολο, κατασπαρασσοντας και τις τρεις μαγισσες του Μακβεθ.

Ο Αλεξ ειχε σκαψει αριστοτεχνικα μια -ζωντανη- κολοκυθα, που ερριχνε μια τρομαχτικη σκια στο ταβανι αμα κλεινανε τα φωτα. Στην οθονη του τοιχου επαιζε το it's been how long?-THAT long!-Ghostbusters χωρις φωνη. Στον μπουφε υπηρχανε μπουκιες κεκακια απο το Hummingbird, με μικροσκοπικες κολοκυθες, σκελετους κι ιστους αραχνης.

Στην επιστροφη, στο Λονδινο ειχε ερθει το παρτυ των καταραμενων. Ζωντανοι νεκροι, μαγισσες και σεξυ ζομπι ολων των φυλλων και ενδιαμεσων παραλλαγων περιμενανε ηρεμα στις στασεις του λεωφορειου, πετιοντουσαν με στριγγλιες αναμεσα στα φρακαρισμενα αυτοκινητα του Knightsbridge και ψιλοτρικλιζανε ξημερωματα στα στενα του Angel. Αποενοχοποιημενα, και χωρις αγχη για πολιτικα ορθες συμπεριφορες. Το Λονδινο ειναι μεγαλο χωνευτηρι, και παρα τις τασεις και εντασεις, κρατα καποιες ισορροπιες. Το ευθυμογραφημα του New Yorker που με εκανε να χαμογελασω το πρωι της Κυριακης, is out of context για το Λονδινο. Ισως ομως και εδω, οπως γραφοτανε αλλου για την παρελαση της Νεας Υορκης "apartment windows would literally blow out of their frames from accumulated tension if folks didn’t have this one night...a night of inversions...a time for people to leave their separateness and return to the old stories..a time for people .. to come out and behave in a completely primitive way."

Στην αλλη πλευρα του κοσμου, οι εργαζομενες του ερωτα ντυμενες σκελετοι μαζευτηκαν να θυμηθουν τις νεκρες συναδελφους τους.
Photograph: Reuters. Απο http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/gallery/2011/oct/31/halloween#/?picture=381201000&index=8

Με καποιους περιεργους συνειρμους θυμηθηκα προσωπα βαμμενα με Maalox, αλλου ειδους φωτιες, καπνους. και νεκρους. οι νεκροι βεβαια ειναι παντα του ιδιου ειδους, απλα νεκροι.

"By the pricking of my thumbs, something wicked this time comes".

"You must not let the cat town swallow you", wrote panting a sweaty Murakami.

"Can I ran as steadily as you can". DB wondered absentmindedly, without a question mark. No more time for such punctuation luxuries.
"Surely not". she decided.
"In anycase. I happen to really like these miserable, unrully, accursed cat people. After all, they are my own people. Not yet ghosts. Fully alive. probably." she pondered.
Murakami stepped back on το the black and white bookshelves and soundlessly vanished.

The night of the dead, the not yet dead and the undead was just about to begin.

i want my country back.

πεθανε ο πατερας του κολλητου μου. σε ανθρωπινο επιεπδο λυπηθηκα, μετα θυμηθηκα οτι ο μεγαλοεργολαβος ηταν μερος του προβληματος - τα σκαω σε προμηθειες, παιρνω τα μεγαλα εργα,δεν πληρωνω εφοριες και τετοια αφελη - και θυμωσα. αραγε αυτοι οι ανθρωποι στη δυση της ζωης τους εχουνε καθολου συναισθηση της ευθυνης τους? αραγε ο τσοχατζοπουλος εχει καθολου τυψεις? ειμαι μαλλον αφελης. πως γινεται να σκοτωσουμε μεσα μας ολες αυτες τις φιγουρες εξουσιας και τις πρακτικες τους κ να αρχισουμε απο την αρχη? κι υπαρχει περιπτωση να γινει αυτο τη στιγμη που το καραβι βυθιζεται και απο αυτους που αγωνιζονται ισα να μη πνιγουνε?
ερριξα στο shredder ενα γραμμα της unicef που μου ζητουσε λεφτα για τα παιδια στο σουδαν. σκεφτομουνα αν υπαρχει μια οργανωση να δωσουμε λεφτα για τα παιδακια των ανεργων στην ελλαδα. ενα ταμειο αλληλεγγυης, ενα κατι. μετα σκεφτομουνα οτι καλο θα ηταν να δημιουργουνταν κ ενα ελληνικο ταμειο παρακαταθηκης ηθικης και αξιων.
τοσα χρονια δουλευω πολυ σκληρα εδωπερα. με αυτα που βλεπω να γινονται εκει, δουλευω ακομη σκληροτερα. δεν με παιρνει να ξαποστασω, ειμαστε σε εμπολεμη κατασταση. ασε που ειναι κ αντιδοτο στην αισθηση της ανημποριας - τι μπορω εγω να κανω?- και της καταθλιψης. θελω πισω την χωρα μου ομως. θελω να περπαταω στους δρομους της αθηνας κ να βλεπω γυρω μου ημερα βλεμματα ανθρωπων που δε φοβουνται για την επιβιωση τους. θελω εστω και απο μακρια, να ειμαι μερος ενος συνολου που νοιαζεται πραγματικα και φροντιζει για τον συνανθρωπο του. μιας παρεας που δεν ξεχνα στα διαλειμματα της δημιουργιας να απολαυσει τη ζωη ξεπερνωνατς καποιες φορες τα ορια - αμα δε φλερταρεις και λιγο με τον κινδυνο και το θανατο η ζωη δεν εχει αξια.
καμια φορα αναρωτιεμαι αν αυτο που νοσταλγω και θελω πισω - σαν παιδι που του πηραν το παιχνιδι απο τα χερια - υπηρξε ποτε.
κατα τα αλλα, καλα, εδω εχει ηλιο, χτες πηγα γαι δειπνο σε φιλους, φαγαμε παπια φερμενη απο το παρισι μαγειρεμενη στο λιπος της και κατι αλλα τοσο νοστιμα που ειχα δυσπεψια μεχρι το ξημερωμα, αλληλοερωτευθηκαμε με το τετραχρονο της φιλης μου που δε με αφηνε μετα να φυγω, πηρα δυο καινουρια φορεματα εν οψει ενος γαμου που κουμπαρευω στη κερκυρα, η διδακτορικη μου φοιτητρια απο τη σιγκαπουρη τα πηγε πολυ καλα και ειμαι περηφανη και οργανωνω την εξεταση της, φετος μιλαω καλεσμενη οσλο σιγκαπουρη γλασκωβη οργανωνω συνεδριο στη βοστωνη και του χρονου οργανωνω τραπεζα στην κορεα. η ζωη συνεχιζεται. πως γινεται να καρποφορει ενα δεντρο, εστω ενα ξεριζωμενο δεντρο αμα εχουνε παρει φωτια οι ριζες του, δεν ξερω, μη με ρωτατε. αυτα. i want my country back.

the not so fine medical diagnoses of fine art, and finding meaning in liff.

Διαβαζα στο Guardian αυτο πως ο Professor Baum γυρναει τους φοιτητες τπο Ιατρικης στη National Portrait Gallery και τους συζητα πιθανες διαγνωσεις οσων ειναι εκει απεικονισμενοι. Το αρθρο ειναι πραγματικα εμπνευσμενο, διαβαστε το. Εκεινο που σκεφτηκα ειναι οτι η αναγκη να εξηγησουμε και να κατανοησουμε, να δωσουμε νοημα σε ο,τι συμβαινει σε εμας και στους γυρω μας ειναι γραμμενη στα κυτταρα του εγκεφαλου μας - ο Gazzaniga που ειναι top Neuroscientist και ο Thomas Wolfe (απο τους αγαπημενους μου συγγραφεις) εχουνε κανει μια καταπληκτικη κουβεντα πανω σε αυτο το θεμα, με την νευροεπιστημη να εξηγει γιατι η λογοτεχνια - και αλλα παρεμφερη - ειναι αναγκη ανθρωπινη. Εμενα αυτη η αναγκη με εκανε γιατρο - να εξηγησω και να νοηματοδοτησω τη ζωη (μου). Αλλα θα μπορουσα να ειχα επιλεξει οποια αλλη επιστημη, να μου δωσει ενα τροπο σκεψης και ενα συστημα ερμηνειας. Κ εξακολουθει να με γοητευει ολη αυτη η διαδικασια της νοηματοδοτησης, με τη φαντασια να καλπαζει, την επιστημη να τιθασευει και να οργανωνει, τα δυο μαζι να δημιουργουν - θαματα και πραματα. Αστρολογιες η θρησκειες απο τη μια, πολιτικες η φιλοσοφικες θεωριες και επιστημονικος τροπος προσεγγισης απο την αλλη μερια. Η αναγκη που τα πυροδοτει ειναι η ιδια. Η τεχνη, ισως, στο ενδιαμεσο να τα συνδεει, να τα συμφιλιωνει? Ισως. Τα γραφω ολα αυτα και για να θυμαμαι οτι νστο τελος μιας μερας με (κουραστικες αλλα ικανοποιητικες) επιστημονικες ενασχολησεις, ειχα την αναγκη να καταγραψω τη συναισθηματικη μου αντιδραση και ερμηνεια αυτης της πληροφοριας. και να σκεφτω οτι η σωστη ερμηνεια θελει και γνωση και πειθαρχια, αλλα και αγαπη/ενδιαφερον για το αντικειμενο, και φαντασια - thinking out of the box.
life is intricate, beautiful and interesting..

i feel good ...!

παιδια, παρακαλω μη με βαρεσετε, αλλα αισθανομαι μια ηρεμη αισιοδοξια. οχι μονο για μενα ατομικα, γενικα μιλαω. καλα ειμαστε, καλα θα παμε.

-Snap out of it, right now! γογγυξε/γρυλλισε το νοημον κοινο.
-Sorry guys,i do mean what i say, απαντησε απτοητη η DonnaBella. και εκλεισε συνωμοτικα το ματι στο τρελλολαγο που εξαφανιζοτανε μαζι με ενα σαρκαστικα γελαστο γατι στην ακρη της οθονης.
................................

Τα ξημερωματα της 4ης Αυγουστου με βρηκανε να αγκαλιαζω απελπισμενα μια τεραστια ροζ βαλιτσα που επαιρνε δρομο σε καθε ανοιχτη στροφη ενος αποτρελλαμενου λεωφορειου και να σκεφτομαι - γιατι κατεβηκα θε μου απο το αεροπλανο, i wanna go back home, RIGHT NOW! Μεχρι να αποβιβαστω γωνια αλεξανδρας και βασιλισσης-δε-θυμαμαι-το- γαμημνο- δρομο,τρεις απο τους συνεπιβατες - ενας σκωροφαγωμενος κοστουμογραβατωμενος παππους, ενας ξενος και μια ?καλοβαλμενη ελληνιδα- ειχανε βρισει τον οδηγο. Αδικα, κατα τη γνωμη μου. Omegod,δεν αντεχω την ενταση σε αυτη τη χωρα - σκεφτομουνα. Οι μαμομπαμπας με παραλαβανε απο τη σταση πανευτυχεις, ειπαμε πολλα ευχαριστω και γλυκες καληνυχτες στον οδηγο - μια μικρη συνεισφορα για να ανεβει το επιπεδο ευτυχιας της προζακολανδης - και αι διακοπαι αρχισαν.

ναι, ημουνα προς το ευθραστο ψυχικα αμα τη αφιξει. ακομη χειροτερα, δεν περιμενα τπτ ιδιαιτερο να συμβει στον υπολοιπο μηνα του αυγουστου. ηθελα μονο να ξεκουραστω, να φροντισω την ψυχη και το σωμα μου, να περασω χρονο με τους αγαπημενους μου ανθρωπους. και αυτο ακριβως εγινε. οι μερες κυλισανε αργα, στο τελος της πρωτης εβδομαδας νομιζα πως ημουνα διακοπες μηνα. δεν εγινε (σχεδον) τιποτα το συνταρακτικο. εκτος ισως απο μια βραδια που εφυγα απο ενα σπιτι με βοτσαλα στην εισοδο ξεχνωντας εκει τα παουτσια μου, και συνειδητοποιησα - δε πα να προσπαθω να βαλω σε κουτακια καταστασεις, life is not like that. three hurray for life, and let us toast our venturing into terra incognita. απο τα υπολοιπα, θα κρατησω:

- μια διαδρομη βραδυ με πανσεληνο, με ανοιχτη την οροφη, μεσα απο τους χωραφοδρομους του καλου χωριου, κατω στη θαλασσα της Χερσονησου (μη τσιριξεις Μανο, ναι το ξαναδιεπραξα, ηρθα εκει κ δεν). με καταληξη - μετα απο πολλες ρακες με μια αλλη, μεγαλη παρεα- στο κιοσκι πανω στη θαλασσα, περασμενα μεσανυχτα, με δυο φιλους απο σχεδον εικοσαετια. Ο Ανεστης εχει ακριβως το ιδιο περιγραμμα με τοτε, οι μπαφοι ομως εχουν καπως αυξηθει. Η Τιτι ειναι ανεπαισθητα χαραγμενη, το ιδιο εντονη, ισως η ενταση να εχει ανεβει μια δυο σκαλες, περασε εναν ζορικο χειμωνα. Εγω εχω, μου λενε οσοι με συναντουν εκει, την ιδια οψη με τοτε - εχω γινει ομως καπως πιο απομακρη, εγω αισθανομαι. Περιεργη η αισθηση να ξαναπιανεις το νημα της ζωης σου σχεδον εκει ακριβως που το αφησες τοσα χρονια πριν, με ανθρωπους κοντινους παρα την χιλιομετρικη αποσταση που σας χωριζει, να γεφυρωνεις χρονια απουσιας με λεξεις που δε λογοκρινεις κι ιστοριες που γραψανε στο πετσι σου κι οχι μονο. Και να βρισκεις τους φιλους σου στο ιδιο σημειο διπλα και απεναντι σε εσενα, οπως τους θυμοσουνα.

- μια Αθηνα ομορφα αδεια, που περπατησα τελετουργικα τις περισσοτερες μερες που ημουνα εκει - απο τη Σονια, Αλεξανδρας, Αβανα, Εξαρχεια, Σκουφα. Μετα Συνταγμα, Ερμου,Μητροπολεως, Μοναστηρακι. Καποιες μερες μεχρι και Θησειο. Η χαρα οταν καποιες φορες, τυχαια, επεσα πανω σε ανθρωπους σχεδον φιλους, που αλλοιως δεν θα εβλεπα. Η χαρα μου οταν ξαναανοιξε το Rosebud - ανακαινιζοτανε και οχι, δεν εκλεισε, τι χαρα!- , οταν ξαναχωθηκα στην πολυθρονα στη γωνια μπαινοντας αριστερα, με το λαπτοπ αγκαλια, να δουλευω πινοντας καφεδες κ βλεποντας φιλους στηα διαλειμματα, κατω απο τα χαμογελαστα βλεμματα των παιδιων εκει. η χαρα μου καθε φορα που εβλεπα περνωντας απο τη οδο Αγαθιου (μα τι υπεροχο ονομα!) αυτην εδω τη βοκαμβιλια, να ενωνει περνωντας πανω απο το δρομο τα δυο αντικρυστα μπαλκονια. Μια μερα τη φωτογραφισα, ατεχνα. Εφτιαξα πολλες ιστοριες για το πως εγινε αυτο , να ενωθουνε δυο ξενα μπαλκονια, σε αυτη την περιεργα περιεργη πολη. Σε βολτες μου στους παραπανω δρομους, ειδα και αλλα τετοια. Ζεσταθηκε η ψυχη μου. Δεν ξερω ακριβως γιατι, αλλα αυτο το μπαλκονι της Αγαθιου και τα αλλα ειναι νομιζω ο σημαντικοτερος λογος που με κανει να ελπιζω με μια χροια βεβαιοτητας.



- καφεδες, πολλοι καφεδες, και το καιηκ της ημερας (για εμενα) κ ενα κρουασαν (για την ροζΕβιτα) σε σκιερα, πρασινα καφε, κατω απο ενα ηλιο που υπεραγαπαω, κυριως γιατι δεν τον εχω συνεχεια στη μαπα, μαζι με την ποιο ροζ απο τις φιλες μου και με κουβεντες να κυλανε αβιαστα για ωρες ολοκληρες.

- εξοδοι σε μερη που μου φανηκαν προσεκτικα μακιγιαρισμενα κουφαρια μιας αλλης ανουσιας εποχης που εχει αυτοκτονησει αλλα αρνειται να το παρει καν χαμπαρι. παρολα αυτα, δεν ειναι αναμνησιακη, ουτε μνημειακη η αξια τους - πας ακομα για το χαζι,για να απορησεις για ακομη μια φορα με βλεμματα εγκλωβισμενα στο κενο τους και προσωπα θωρακισμενα σε μια εκφραση που δεν ειναι δικια τους. και απολα αυτα, και παρολα αυτα, δυο βραδιες στο γκαζαρτε με μουσικες πειραγμενες και με κοκταιλιες που με μεθαει μονο η ιδεα τους - το ενα με βασιλικο, το αλλο με βαση τη μαστιχα, ελληνικο Cosmopolitan με ενα λουκουμι στο χειλος του ποτηριου. Και τον ουρανο της πολης πανω απο το γκαζι, με προσωπακια νεα η οχι και τοσο νεα γυρω, αλλα πιο ηρεμα, λιγοτερο σφιγμενα και καπως πιο φωτεινα απο αλλου. η ισως εφταιγε το φιλτρο της μαστιχας και του βασιλικου που μεκανε ετσι να τα βλεπω.

Απεναντι μου τα φυλλα εχουν χρυσισει, εχει μια ανακουφιστικη συνεφια - χαζο εισαι παιδι μου που χαιρεσαι με τον κακο καιρο? ελαμου ντε. -κ κανει καποια ψυχρα. Προχτες λιγο πριν φυγω απο τη δουλεια ερριξε μια νεροποντη κατακλυσμο που θαυμαζα απο τα ψηλα παραθυρα της κλινικης να μαστιγωνει τα δεντρα στο Queen square. Φοραω τις καπαρντινες μου αυτες τις μερες - μια ασπρη, μια μαυρη, αναλογα με τη διαθεση- και δουλευω παλι δωδεκαωρα. Μ'αρεσει το φθινοπωρο που ερχεται, οι εποχες που αλλαζουν, η ηρεμια αυτη τη στιγμη μεσα μου. Καποιες στιγμες, απλα μου αρεσει να καθομαι χωρις να σκεφτομαι πολλα πολλα, και να χαζευω τη θεα που εχω απεναντι μου.Ειτε αυτη ειναι τα φυλλα που χρυσιζουνε, ειτε η βροχη που πεφτει, ειτε ο ουρανος βραδυ η μεσημερι πανω απο καποιο σημειο της Αθηνας. με καθησυχαζει να τα βρισκω ολα - οσα ολα! κι αν δεν ειναι ολα, τα οσα ειναι πολλα!- στη θεση τους. κι εμενα εκει, μεσα στη ζωη μου.

Σας φιλω γλυκα. Καλο υπολοιπο καλοκαιρι, καλο φθινοπωρο, καλη ο,τι εποχη κι αν θελετε!

καλοκαιρινο

Ποτε μου δε συμπαθησα τις πανοπλιες. Μια μικρη χαραματια, και σ'ακουμπαει κρυο το λεπιδι. Δεν ειναι τοσο η πληγη - κι ας αιμορραγεις- αλλα το ξαφνιασμα κι ο φοβος, το να συμβει αυτο δεν το ειχες υπολογισει. Καλυτερα με τα λεπτα, τα αερινα σου ρουχα, ενα χαμογελο, και τη δυναμη στα ματια. Ουτε να φοβασαι, ουτε και να σε φοβουνται.

(Δυσκολο παλι αυτο το καλοκαιρι..)



Αραγε εκεινα τα φουρφουρια που ειχατε παρει στην Κορινα και σε εμενα κυριε Βασιλη, φοιτητριες πια, τι τα καναμε? Θυμαμαι τα ειχαμε στερεωσει σε μια γλαστρα στα μπαλκονια μας, να τα γυριζει ο αερας. Θυμαμαι παλι στο μπαλκονακι πισω απο την Καμαρα, ενα πολυ ζεστο βραδυ καλοκοιριου. Ειχατε περασει απο το σπιτι οπου πια εσεις δε μενατε, να δειτε την πολυαγαπημενη σας κορη. Καθισμενες οι δυο μας στο μπαλκονι με τα νυχτικα - εκανε τοση ζεστη-μπροστα σε δυο πιατα με καρπουζι. Μας πιασατε τη κουβεντα. Η Κορινα κι εγω παντα κρατουσαμε ενα γελιο οταν λεγατε το ονομα μου - αρχιζε παντα με Ν-τ και ποτε με D, οπως ηταν το σωστο. Καποια στιγμη, μετα απο ωρα, σας ζητησα συγνωμη, για την απρεπη μου εμφανιση - ενα ντεκολτε, οπως παντα αβυσαλλεο. Εκεινη μονο τη στιγμη εστιασαν τα ματια σας, και αμεσως στρεψατε το προσωπο στην αλλη πλευρα του μπαλκονιου - ω, μα δεν πειραζει, μα τι λες παιδι μου..Συνειδητοποιησαμε, και μετα βεβαια το κοροιδεψαμε με τρυφεροτητα, πως -οπως παντα - ουτε καν το ειχατε προσεξει. Αθωος ανθρωπος. Αν οχι σε ολες τις πτυχες, παντως σε εμας, αθωος. Ναστε καλοταξιδος, και ναχει καλοκαιρι εκει που πατε.




Λιγα χρονια πριν, Φλεβαρη, σε ενα συνεδριο στη Florida. Εβγαλα τα παουτσια μου και περπατησα στην αμμο. Πισω μου η σειρα των ξενοδοχειων - μεγαλα, τετραγωνα, ακομψα κτιρια - και μια μακρινη λουριδα αμμος, μπροστα μου η θαλασσα, σκουρα μπλε, μεχρι τον οριζοντα. Για λιγα λεπτα, η αισθηση ηταν εντελως εξω απο τον εαυτο μου, εξω απο τη ζωη μου, εξω απο το χρονο. Σα να ξαναβρισκοτανε το κεντρο του κοσμου. Οσο δυσκολο μου ειναι να περιγραψω την αισθηση, τοσο εντονη και κατακλυστικη εχει παραμεινει η μνημη της. Δε συνεβηκε τιποτα αλλο ιδιαιτερο σε εκεινο το ταξιδι - καλα ειχα περασει, αλλα ητανε μια εποχη πολυ δυσκολεμενη - ουτε οταν μετα επεστρεψα σπιτι μου στο Λονδινο. Δεν ειχα σκεφτει τιποτα ιδιαιτερο εκεινη τη στιγμη, κανεναν επαναπροσδιορισμο δεν ειχα κανει, καμια αποφαση δεν ειχα παρει. Αλλα ενα χρονο μετα, αλλαξα ξαφνικα την πορεια στη ζωη μου, εκανα το βημα που ηθελα μεσα στο κενο - βρεθηκε σχεδον αυτοματα απο κατω μου η γεφυρα. Πηρε χρονο κι αγωνια μπολικη, αλλα εγινα αυτο που ηθελα να γινω και να ειμαι. Και σε ολη την πορεια, ακομα και χωρις να το θυμαμαι, η αισθηση εκεινη η στιγμιαια μπροστα σε μια ξενη θαλασσα μου εδινε δυναμη και ωση. Περιεργο, οι μεγαλες περιπετειες να ξεκινανε σε χρονο ανυποπτο, πολυ πριν ξεκινησουνε οι αλλαγες που ειναι - απο καιρο - δρομολογημενες. Αλλαγες αναποφευκτες, λυτρωτικες και απαραιτητες.



Δεν ειμαι μεσα στα ονειρα μου αυτες τις μερες, η ειμαι καπου σε μια γωνια και παρατηρω. Πολυκοσμια, συνταρακτικα γεγονοτα και αποκαλυψεις, αλλα εγω ειμαι καπου στη γωνια και βλεπω, χωρις να ξερω οτι ονειρευομαι. Νομιζω ειναι τοσο το βαρος που κουβλαω για στεναχωριες οσο και χαρες αλλων, που οταν μπορω, ακουμπαω κατω τον δικο μου εαυτο να ξαποστασω.



Γεμισα μια βαλιτσα χρωματα. Για να ρουφηξουνε ηλιο και φεγγαρι, να ανιχνευσουν το θαλασσινο νερο, να θροισουνε με τις κινησεις μου. Λεω ετσι με κατι τετοια μαγικα μηπως ξορκισω λυπες και στεναχωριες, να φτιαξω ζωη, στιγμες και ονειρα χαρουμενα.

Χαιρετω και γλυκοφιλω σας. καλο καλοκαιρι :-)