ζμπλατεια.

περιεργες μερες χωρις στιξη και καθολου κεφαλαια. επαψα να διαβαζω βλογς διαβαζω ψυχαναγκαστικα ηλεκτρονικο τυπο και τα εκει σχολια. θυμος αγανακτηση απελπισια αγωνια καταθλιψη πεινα. η ελπιδα αφαντη. ισως βαθεια εκει στο σεντουκι της πανδωρας να απομενει κατι που μοιαζει με ευχη η ονειρο.
θαθελα ναμαι σε μια πλατεια. θα ερθω σιγουρα σε μια πλατεια. κυνικη δεν πιστευω καθολου οτι ο κοσμος εκει ειναι καλυτερος. αλλα ειναι αυτος ακριβως ο κοσμος που εχουμε. και απο καπου θα πρεπει να γινει μια αρχη. να μιλαμε ο ενας στον αλλο να ακουμε ο ενας τον αλλο να μυριζουμε το πεινασμενο χνωτο του διπλανου μας.
επανασταση και κοραφεξαλα δεν πιστευω σε τιποτα. εχω ζησει αρκετα χρονια οι ελπιδες παντα διαψευδονται. η εξουσια φθειρει και διαφθειρει. ποιηση γραφουνε ομορφα οι πικραμενοι που δεν μπορεσανε να πραξουνε. οι τεχνοκρατες αυτοβραχυκυκλωνονται. οι γιατροι αδυνατουν να θεραπευσουν τη δικη τους αρρωστεια. τους δικαστες ποιος θα δικασει. τους κλεφτες δεν θα τους καταδικασουνε οι κλεφτες. φθορα διαφθορα και στο τελος η ανυπαρξια.
αλλα.
αλλα.
αλλα.
στον πατο του σεντουκιου εχει μεινει μια ευχη που μοιαζει με ονειρο. αυτη που σε κανει να ακουμπας να αφουγκραζεσαι να νοιωθεις να αισθανεσαι τον διπλανο σου. ακομα κι οταν εχουνε πτωχευσει ολες οι λεξεις.
η ζωη μονο μεσα στην πλατεια.