Monday 22 February 2010

ets shots and leaves (analυτικο του κωλου και του semicolon)

Health warning. Convoluted post. Read at your peril.

"The title of the book is an amphibology—a verbal fallacy arising from an ambiguous grammatical construction—and derived from a joke on bad punctuation:
A panda walks into a café. He orders a sandwich, eats it, then draws a gun and proceeds to fire it at the other patrons.
'Why?' asks the confused, surviving waiter amidst the carnage, as the panda makes towards the exit. The panda produces a badly punctuated wildlife manual and tosses it over his shoulder.
'Well, I'm a panda', he says, at the door. 'Look it up.'
The waiter turns to the relevant entry in the manual and, sure enough, finds an explanation. 'Panda. Large black-and-white bear-like mammal, native to China. Eats, shoots and leaves.'" (wikipedia).

Και σκεφτομαι οτι αυτο που ολοι ειμαστε ειναι ακριβως η ιδια ουσια, με καποιες διαφορες στο συντακτικο (που το λες και DNA, το λες και περιβαντολλογικα επηρρεασμενη εκφραση των γονιδιων). Αλλα καποιες φορες, τα σημεια στιξης εχουνε μπει σε τετοια σημεια, που προδικαζουνε οδυνηρα αποτελεσματα.

Σκεφτομαι ομως οτι "τιποτε το ανθρωπινο δεν μου ειναι ξενο" (Γιαλομ), αλλα και "οταν σε θυμωνει κατι, ψαξε μεσα σου να βρεις το γιατι" (δενθυμαμποιοςψυχοαποτετοιος).

Γιατι να μπω στον κοπο να κριτικαρω καποια συμπεριφορα/εκφραση του απεναντι μου που με ενοχλει ενω δεν με αφορα? Αν απλα την απορριψω, θεωρωντας οτι μου ειναι ξενη, θα χασω την ευκαιρια να καταλαβω κατι χρησιμο για μενα - αποδομωντας αυτο που παρατηρω, κατανοωντας το, παρατηρωντας τον εαυτο μου και τις αντιδρασεις μου οσο το κανω. Δικη μου η αντιδραση, δικη μου η ευθυνη - να καταλαβω πρωτα, τι σημαινει αυτο για μενα και για τη ζωη μου, πριν αντιδρασω.

Ποσο ευκολο το "ομφακες εισι". Ποσο δυσκολο να αντεξει κανεις το διαλογο (ποσο μαλλον δινοντας το βημα και στον κατακριτη του. chapeau καλο μου).

Προσωπικα, για μενα, το ζητουμενο δεν ειναι να αποδειξω τον εαυτο μου η τις επιλογες μου σωστες, η τους αλλους λαθος. Αλλα πρωτα να νοιωσω, και μετα να καταλαβω.

Αυτα.
(Αλλα καλου κακου. που ειναι αυτο το ψαρι μου? :-p)








6 comments:

  1. "Τίποτε το ανθρώπινο δε μου είναι ξένο".
    Εξαιρετικό και ολίγον σοκαριστικό αν αντιληφθούμε πραγματικά τη σημασία του. Πόσο μάλλον αν το εφαρμόσουμε. Από την άλλη όμως η μη αποδοχή μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς πηγάζει από έναν εσωτερικό φόβο, από μια προσπάθεια να μην κάνουμε τα πάντα δικά μας και άρα να είμαστε πιο "ήσυχοι" ή απλά δηλώνει διαφορετική στάση ζωής;

    ReplyDelete
  2. το θεμα δεν ειναι να αποδεχθεις η οχι (καποια στιγμη, θα πρεπει να αποφασισεις ποια ηθικα ειναι η σταση σου), αλλα να το κανεις αυτο αφου καταλαβεις.
    κ εμενα με τρομαξε αυτο οταν το ειχα πρωτοδιαβασει. δε σημαινει απαραιτητα οτι θα κανουμε δυνητικα ολοι ακριβως τις ιδιες πραξεις, αλλα οτι εχουμε παρομοιες ορμες - i think.

    ReplyDelete
  3. ακριβως. :-)(νομιζω οτι ειδικα σε προσωπικες σχεσις, το ξεχναμε αυτο - παραπονιομαστε στον αλλο, ξεχνωντας ποσο ομοιες ειναι οι αναγκες του με τις δικες μας).

    ReplyDelete
  4. Ο δεύτερος ψυχοτέτοιος είναι ο Adler...:-)) Ξέρω εγώ, έχω φάει τα νιάτα μου στον Χοϊμε προσπαθόντας να καταλάβω γιατί με ενοχλούν αυτά που με ενοχλούν στους άλλους.. Ήταν απλό τελικά όμως.. Με ενοχλούν γιατί είναι "δικά" μου... Φιλιά πολλά...

    ReplyDelete
  5. Η επιστημοσύνη μου (sic) είναι en vacances αυτή τη βδομάδα (υπόσχομαι να εξηγήσω σύντομα πώς και τι, ναι, γραπτά, και αυτό είναι δέσμευση :p) και δεν μπορώ να καταλήξω σε κάτι σοβαρό να σχολιάσω. Με έβαλες όμως στο τριπάκι να σκεφτώ - ειδικά εκείνη η παρένθεση στο τελευταίο σου σχόλιο...

    Σε φιλώ και σε καλημερίζω :* :)

    ReplyDelete