Ο χορος της Σαλωμης

Ειμαι μοναχοπαιδι. Απο μικρη ηλικια φτιαχνω φιλιες που τις κανω οικογενεια, και τις κουβαλαω μαζι μου σε οποια χωρα και να ζω, και σε ολες τις φασεις της (?πολυταραχης?) ζωης μου. Περναω ομορφα και οταν ειμαι μονη μου (ναρκισσος και κωλοεγωιστρια, με βρισκω τοσο συναρπαστικη, που ποτε δε με βαριεμαι), αλλα δεν ειμαι φτιαγμενη για να μενω μονη. Με γοητευει να ανακαλυπτω καινουριους ανθρωπους και τις ιστοριες τους, να ανοιγομαι και να τους βλεπω να ανοιγονται μαζι μου. Ειμαστε ολοι λιγο πολυ κατι σαν κρεμμυδι, η σαν τις ρωσικες μπαμπουσκες - επιστρωση πανω στην επιστρωση, μεχρι τον κεντρικο πυρηνα, που ισως ουτε εμεις οι ιδιοι ουτε οι απεξω γνωριζουμε ποιος ειναι. Οι εκ βαθεων ψυχοκουβεντες ειναι για μενα ο χορος με τα πεπλα της Σαλωμης - επαθλο μου δεν ειναι το κεφαλι του προφητη, αλλα το να αντικρυσω την ψυχη, τη δικη μου και του συνομιλητη μου. Ρισκαρω με ευκολια, σχεδον με ηδονη, αποκαλυπτοντας πραγματα δικα μου που ισως δεν ειναι για μενα απο τουα αλλους αναμενομενα, η οφθαλμοφανη. Η μαμα μου μου ελεγε οταν ημουνα παιδι, μα τι μανια κι αυτη να χαριζεις τα παιχνιδια σου. Εγω ομως απο τοτε ακομα ηξερα, πως αμα χαριζεις τα παιχνιδια σου, ειναι σα να ριχνεις γεφυρες στους ανθρωπους. Δεν το κανεις (μονο) γαι να κερδισεις αγαπη - ετσι κι αλλιως θα σε αγαπησει μονο αυτος που μπορει και θελει να σε αγαπησει. Αλλα συντομα θα βρεθει το παιδακι που θα σου χαρισει κι εκεινο απο τα δικα του παιχνιδια, και θα γινετε φιλοι. Ετσι και με τις ανοιχτες κουβεντες. Δεν κατακτας κανεναν σα γκομενο, και κανενας δε γινεται φιλος σου με το να ανοιχτεις μαζι του αμα δεν ειναι να γινει. Ισα ισα, καποιοι- επιδοξοι γκομενοι ειτε φιλοι - θα φυγουν (τρεχοντας) αμα κανεις κατι τετοιο, γιατι δεν μπορουν ολοι να αντεξουν το παιχνιδι της αληθειας. Αλλα ο ανθρωπος που εχει αντιστοιχη αναγκη και επιθυμια, να καθρεφτιστει στα ματια σου και με την ιδια ειλικρινεια να σε καθρεφτισει και εκεινος στα δικα του, θα μεινει και θα μπει ακομα πιο μεσα στη ζωη σου. Και μ'αρεσει αυτο, γιατι εγω αυτο εχω αναγκη.

Το εχω πολυ αναγκη αυτο το απιχνιδι. Μ'αρεσουνε και εμενα οι καθρεφτες που ομορφαινουν - σε ποιον δεν!- αλλα με συναρπαζει ακομα περισσοτερο η αληθινη εικονα των ανθρωπων, οπως και η δικη μου. Με εμαθα και με μαθαινω μεσα απο τα ματια των φιλων και αγαπημενων μου. Και αυτο κανει τη ζωη μου, με ολες τις δυσκολιες της, συναρπαστικη και αξιοβιωτη.

Θα μου λειψει πολυ η Ε. που φευγει αυριο. Περασαμε πολυ πολυ ομορφα. Ισως ακριβως γιατι ειμαστε η μια μαζι με την αλλη (δυο τοσο διαφορετικες γυναικες με τοσο διαφορετικες ζωες) ακριβως ο εαυτος μας. Χωρις να προσπαθουμε να κρυψουμε ουτε τις αδυναμιες και τους φοβους μας, αλλα ουτε και τη δυναμη και τη γοητεια μας η μια απο την αλλη.

Darling, we are certainly not pefect. Βut, in my eyes at least, and unapologetically, we are most definitely fabulous! :-)