Φρεσκο χιονι

Περπαταω και το χιονι τριζει κατω απο την πατημασια μου. Το πρωι που ξυπνησα ηταν παλι ολα ασπρα, δρομοι, δεντρα και πεζοδρομια, και το καναλι παντα παγωμενο. Περπαταω μεσα στο χιονι που πεφτει και το μαυρο παπουτσι μου βυθιζεται στο λευκο εδαφος. Βαδιζω αργα, δεν ειναι σκοπιμο, αλλα ουτε θελω να βιαστω. Νοιωθω συνειδητα τις κινησεις μου, το σωμα μου να διαπραγματευεται και να ελισσεται μεσα στο χιονισμενο τοπιο. Ειμαι ντυμενη στα μαυρα (μακρυ μαυρο παλτω, μαυρα γυαλια ηλιου, μαυρο παντελονι και μαυρα παπουτσια με λαστιχενια σολα). Φοραω ακομα μια γαλαζοπρασινη εσαρπα, τυλιγμενη σφικτα γυρω απο το κεφαλι και το λαιμο μου, και -σημερα μονο, κατ'εξαιρεση, για να τιμησω το λευκο του χιονιου - καφεκοκκινο κραγιον στα χειλη. Στο ασπρο τοπιο με τις μαυρες λεπτομερειες, η οποια πινελια χρωματος γινεται αποδεκτη με ευγνωμοσυνη.

Γυρω μου ησυχια . Το χιονι τα κανει ολα πιο ημερα , η πολη ειναι πιο ανθρωπινη. Εκτος απο κανενα πιτσιρικι που ξεφωνιζει που και που απο χαρα - χιονι! τοσο πολυ χιονι! - οι υπολοιποι περαστικοι εχουμε ηρεμες εκφρασεις περισυλλογης. Το χιονι εχει απορροφησει και εξουδετερωσει τους θορυβους της πολης. Ειναι πια ευκολο να ακουσουμε τις σκεψεις μας.

Το βραδυ, στην επιστροφη - η μερα αρχισε να μεγαλωνει, σχεδον εχει φως ακομα - το χιονι εχει αρχισει να λιωνει. Δε συμπαθω τον ηχο πλατσουρισματος στις μαυρες λασπες. Στο καναλι, σε μια του και μονο μικρη γωνια, ειναι ορατη η επιφανεια του νερου χωρις παγο. Και εκει καθεται σχεδον ακινητος ενας μακρυλαιμης κυκνος. Τον παρακολουθω για ωρα, μεχρι που λυγιζει το λαιμο του και βεβαιωνομαι πως δεν ειναι ουτε ψευτικος, ουτε παραισθηση. Φανταζομαι, ελπιζω, πως θα τον ταιζουν οι ανθρωποι απο τα καραβοσπιτα του καναλιου.