Hallowe'en

(From: http://www.bbc.co.uk/news/in-pictures-15519191)

"on the last night of the old year comes the day of the dead, when the year too dies. all the gates between the worlds are thrown open, and those who have died in the past year return to visit those who had loved or wronged them.
the Good People can walk the earth freely, and all supernatural debts had to be paid. Anyone going outside on such a perilous night should better do so in company and in disguise. preferably in such fearsome disguise that anything unseelie would think twice about attacking. those who stay within light candles to guide the dead whom they welcome".

Το Σαββατο το κρυο δεν ειχε ερθει ακομα στο Λονδινο. Στο παιδικο παρτυ, ημασταν ντυμενοι ακομα και οι μεγαλοι. Η Μαρουσα ειχε ντυθει rag witch - στο ελληνικο πνευμα των ημερων :-(. Εγω το ξεκινησα για Morticia Adams αλλα κατεληξα κακια μητρια της Χιονατης σε διασταυρωση με (τροφαντο) χανουμακι τουρκικο. Πηρα μαζι μου κι ενα κοκκινο μηλο, που ειχα ξεχασει να δηλητηριασω. Ο,τι ναναι. Δεν τοχω με τις μεταμφιεσεις, ουτε καν προς χαριν προστασιας. Εν αντιθεσει, βεβαια, με τις μεταμορφωσεις..

Οταν ηρθε η Ματινα στη 1 ωρα 3/4 μετα τον αντρα και τα παιδια της, τοσο την πηρε να ετοιμαστει, η πιτσιρικαρια παρατησε τα παιχνιδια κι ετρεξε συσσωμη προς και απο την εισοδο στριγγλιζοντας. "A real witch has come!" Η Ματινα ειχε γεμισει ασπρες μαυρες και κοκκινες μπογιες το προσωπο, τα χερια και το σωμα της, φορουσε μια τρομαχτικη μασκα πανω απο τα καλα κρυμμενα γυαλια της, μια περουκα ασπρομαυρη ανταξια γριας στριγγλας, και ενα ψηλο, επικινδυνα μυτερο μαυρο καπελλο. Στα χερια της κρατουσε ενα μαυρο σκελετο μιας αποτεφρωμενης κολοκυθας. Χαμογελουσε με τα δοντια της. Ετοιμη να αρπαξει το ρολο, κατασπαρασσοντας και τις τρεις μαγισσες του Μακβεθ.

Ο Αλεξ ειχε σκαψει αριστοτεχνικα μια -ζωντανη- κολοκυθα, που ερριχνε μια τρομαχτικη σκια στο ταβανι αμα κλεινανε τα φωτα. Στην οθονη του τοιχου επαιζε το it's been how long?-THAT long!-Ghostbusters χωρις φωνη. Στον μπουφε υπηρχανε μπουκιες κεκακια απο το Hummingbird, με μικροσκοπικες κολοκυθες, σκελετους κι ιστους αραχνης.

Στην επιστροφη, στο Λονδινο ειχε ερθει το παρτυ των καταραμενων. Ζωντανοι νεκροι, μαγισσες και σεξυ ζομπι ολων των φυλλων και ενδιαμεσων παραλλαγων περιμενανε ηρεμα στις στασεις του λεωφορειου, πετιοντουσαν με στριγγλιες αναμεσα στα φρακαρισμενα αυτοκινητα του Knightsbridge και ψιλοτρικλιζανε ξημερωματα στα στενα του Angel. Αποενοχοποιημενα, και χωρις αγχη για πολιτικα ορθες συμπεριφορες. Το Λονδινο ειναι μεγαλο χωνευτηρι, και παρα τις τασεις και εντασεις, κρατα καποιες ισορροπιες. Το ευθυμογραφημα του New Yorker που με εκανε να χαμογελασω το πρωι της Κυριακης, is out of context για το Λονδινο. Ισως ομως και εδω, οπως γραφοτανε αλλου για την παρελαση της Νεας Υορκης "apartment windows would literally blow out of their frames from accumulated tension if folks didn’t have this one night...a night of inversions...a time for people to leave their separateness and return to the old stories..a time for people .. to come out and behave in a completely primitive way."

Στην αλλη πλευρα του κοσμου, οι εργαζομενες του ερωτα ντυμενες σκελετοι μαζευτηκαν να θυμηθουν τις νεκρες συναδελφους τους.
Photograph: Reuters. Απο http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/gallery/2011/oct/31/halloween#/?picture=381201000&index=8

Με καποιους περιεργους συνειρμους θυμηθηκα προσωπα βαμμενα με Maalox, αλλου ειδους φωτιες, καπνους. και νεκρους. οι νεκροι βεβαια ειναι παντα του ιδιου ειδους, απλα νεκροι.

"By the pricking of my thumbs, something wicked this time comes".

"You must not let the cat town swallow you", wrote panting a sweaty Murakami.

"Can I ran as steadily as you can". DB wondered absentmindedly, without a question mark. No more time for such punctuation luxuries.
"Surely not". she decided.
"In anycase. I happen to really like these miserable, unrully, accursed cat people. After all, they are my own people. Not yet ghosts. Fully alive. probably." she pondered.
Murakami stepped back on το the black and white bookshelves and soundlessly vanished.

The night of the dead, the not yet dead and the undead was just about to begin.

i want my country back.

πεθανε ο πατερας του κολλητου μου. σε ανθρωπινο επιεπδο λυπηθηκα, μετα θυμηθηκα οτι ο μεγαλοεργολαβος ηταν μερος του προβληματος - τα σκαω σε προμηθειες, παιρνω τα μεγαλα εργα,δεν πληρωνω εφοριες και τετοια αφελη - και θυμωσα. αραγε αυτοι οι ανθρωποι στη δυση της ζωης τους εχουνε καθολου συναισθηση της ευθυνης τους? αραγε ο τσοχατζοπουλος εχει καθολου τυψεις? ειμαι μαλλον αφελης. πως γινεται να σκοτωσουμε μεσα μας ολες αυτες τις φιγουρες εξουσιας και τις πρακτικες τους κ να αρχισουμε απο την αρχη? κι υπαρχει περιπτωση να γινει αυτο τη στιγμη που το καραβι βυθιζεται και απο αυτους που αγωνιζονται ισα να μη πνιγουνε?
ερριξα στο shredder ενα γραμμα της unicef που μου ζητουσε λεφτα για τα παιδια στο σουδαν. σκεφτομουνα αν υπαρχει μια οργανωση να δωσουμε λεφτα για τα παιδακια των ανεργων στην ελλαδα. ενα ταμειο αλληλεγγυης, ενα κατι. μετα σκεφτομουνα οτι καλο θα ηταν να δημιουργουνταν κ ενα ελληνικο ταμειο παρακαταθηκης ηθικης και αξιων.
τοσα χρονια δουλευω πολυ σκληρα εδωπερα. με αυτα που βλεπω να γινονται εκει, δουλευω ακομη σκληροτερα. δεν με παιρνει να ξαποστασω, ειμαστε σε εμπολεμη κατασταση. ασε που ειναι κ αντιδοτο στην αισθηση της ανημποριας - τι μπορω εγω να κανω?- και της καταθλιψης. θελω πισω την χωρα μου ομως. θελω να περπαταω στους δρομους της αθηνας κ να βλεπω γυρω μου ημερα βλεμματα ανθρωπων που δε φοβουνται για την επιβιωση τους. θελω εστω και απο μακρια, να ειμαι μερος ενος συνολου που νοιαζεται πραγματικα και φροντιζει για τον συνανθρωπο του. μιας παρεας που δεν ξεχνα στα διαλειμματα της δημιουργιας να απολαυσει τη ζωη ξεπερνωνατς καποιες φορες τα ορια - αμα δε φλερταρεις και λιγο με τον κινδυνο και το θανατο η ζωη δεν εχει αξια.
καμια φορα αναρωτιεμαι αν αυτο που νοσταλγω και θελω πισω - σαν παιδι που του πηραν το παιχνιδι απο τα χερια - υπηρξε ποτε.
κατα τα αλλα, καλα, εδω εχει ηλιο, χτες πηγα γαι δειπνο σε φιλους, φαγαμε παπια φερμενη απο το παρισι μαγειρεμενη στο λιπος της και κατι αλλα τοσο νοστιμα που ειχα δυσπεψια μεχρι το ξημερωμα, αλληλοερωτευθηκαμε με το τετραχρονο της φιλης μου που δε με αφηνε μετα να φυγω, πηρα δυο καινουρια φορεματα εν οψει ενος γαμου που κουμπαρευω στη κερκυρα, η διδακτορικη μου φοιτητρια απο τη σιγκαπουρη τα πηγε πολυ καλα και ειμαι περηφανη και οργανωνω την εξεταση της, φετος μιλαω καλεσμενη οσλο σιγκαπουρη γλασκωβη οργανωνω συνεδριο στη βοστωνη και του χρονου οργανωνω τραπεζα στην κορεα. η ζωη συνεχιζεται. πως γινεται να καρποφορει ενα δεντρο, εστω ενα ξεριζωμενο δεντρο αμα εχουνε παρει φωτια οι ριζες του, δεν ξερω, μη με ρωτατε. αυτα. i want my country back.