Μυρωδιες - 1. (Εγω)

Οταν ειμαι κουρασμενη, αναστατωμενη και θελω να αυτοκαθησυχαστω, βαζω τη μυτη μου μεσα απο το ανοιγμα του ρουχου μου και με μυριζω. Αυτο με ηρεμει. Ειμαι εγω, ειμαι εδω. Ειμαι καλα.

Η μυρωδια μου εχει αλλαξει με τα χρονια. Οταν ημουνα παιδι, δε θυμαμαι πως ηταν - θυμαμαι τη μυρωδια του σχολειου μας, ενα συνοθυλευμα απο μυρωδια απο παιδικο δερμα, γαλα που εχει μεινει στον ηλιο, φρεσκοκομενα φρουτα, και νοτες απο χαρτικα, πετσινες τσαντες, πλαστικα καλυμματα βιβλιων και φρεσκοξυσμενα μολυβια. Ηξερα πως μερος απο ολες αυτες τις μυρωδιες ηταν και η δικια μου, αλλα δεν ειχα μαθει ακομα να την ξεχωριζω.

Στην εφηβεια μου, η μαμα μου φωναζε - ανοιξε τα παραθυρα του δωματιου σου να αεριστει. Το μικρο μου δωματιο μυριζε σαν το κρησφυγετο ενος μικρου ζωου. Ντρεπομουνα. Οσο και να πλενομουνα, το δερμα μου ειχε πια τη δικη του μυρωδια, σα παραβρασμενη μαρμελαδα απο βερυκοκο με μια αψια νοτα. Φορωντας καποιες αποκριες το σακακι του πατερα μου, καταλαβα πως οι μυρωδιες μας μοιαζανε οσο και τα προσωπα μας.
Με ανησυχουσε η μυρωδια μου που αλλαζε, γινοτανε πιο εντονη, υποδηλωνε αναγκες και ανησυχιες που δεν ηξερα ουτε καλα να ανγνωρισω, ουτε ακομα υποπτευομουνα πως να τις αντιμετωπισω.

Αλλοιως μυριζω αμα ειμαι στεναχωρημενη, αλλοιως αμα ειμαι χαρουμενη, η αμα ειμαι ερωτευμενη. Αλλοιως στον παροξυσμο του παθους, η οταν επιθυμω εντονα καποιον. Οσο και να προσπαθω να την αλλαξω, η μυρωδια μου δεν λεει ποτε ψεμματα για την πραγματικη μου διαθεση.

Μετα ενα απο τα πρωτο μας κρεβατια, οταν τον φιλησα πριν να φυγω, αυτος εσκυψε πανω απο το λαιμο και το ανοιγμα του στηθους μου και αρχισε να με μυριζει. Οχι σαν σκυλος που οσφριζεται το θηραμα του, αλλα σαν καποιος που παιρνει βαθειες αναπνοες προσπαθωντας να αναγνωρισει, η καλυτερα να θυμηθει την συγκεκριμενη μυρωδια. Δεν εχω ξαναμυρισει τετοιο αρωμα, ειναι τελειως δικο σου, βγαινει απο το δερμα σου σα να εισαι εσυ, μου ειπε. Εγω ειμαι, του απαντησα. Επρεπε να τον ειχα ρωτησει να μου το περιγραψει, τοτε, στα 5 περιπου λεπτα που κρατησε ο ερωτας του. Αναρωτιεμαι τωρα πως αραγε του μυριζω. Αυτος μου μυριζει παντα πιπεροριζα. Μ' αρεσει αυτη η μυρωδια του, οσο και η αναμεικτη μυρωδια των δυο μας, που μενει μετα επανω στα σωματα μας.

Δεν εμπιστευομαι τους εραστες που δεν μ αφηνουνε να αισθανθω το οσφρητικο τους αποτυπωμα, περα απο μια μυρωδια δανεισμενη απο καποιο μπουκαλι. Ανησυχω. Ειναι αραγε τοσο ανυπαρκτοι που καθολου δεν μυριζουνε, η μηπως προσπαθουνε κατι φοβερο γι'αυτους να κρυψουν?

Τελευταια αναρωτιεμαι, γιατι αραγε δεν μυριζουνε ποτε τα ονειρα μου.

το τηλεφωνημα

Λιγο πριν τις 11 το βραδυ, στο κινητο. Να μου πει για την ταινια που τον συνεπηρε - τοσο ωστε να γυρισει σπιτι να μεινει μονος με τις σκεψεις του αντι να παει για ποτα, Σαββατο βραδυ. Κατι πιτσιρικαδες, 25-30 (στην ηλικια του δλδ, χαμογελαω που σκεφτεται τον εαυτο του σαν πιτσιρικα, ετσι ειναι)ενα ταξιδι αναζητησης, η ιστορια ανθρωπων και περιοχων ... Οπωσδηποτε να το δω αν το παιζει Λονδινο, εχει μεινει αφωνος, δεν ξερει τι να κανει. Εχεις την καμερα, του λεω, ειναι σα να λες σε καποιον γιατι δεν γραφεις μολις εχει διαβασει Ντοστοιεφσκι, απανταει. Μιλαμε για βιβλια, μιλαμε και γελαμε (εχει ενα αφοπλιστικα αβιαστο, σχεδον παιδικο, μελωδικο γελιο). Κλεινουμε.

Ειναι ανεπιτηδευτος αυτος ο ανθρωπος, ανυστεροβουλος μεσα στον εγωκεντρισμο του. Δεν υπολογιζει πως μπορει να επηρρεασουν οι πραξεις του τους αλλους, αλλα ουτε υπαρχει η εννοια του αντιτιμου στις ανθρωπινες σχεσεις του. Τον καιει μια πνευματικη, καθαρη, ψυχρη φλογα. Τον αγαπαω και γιατι εχει κατι τετοιες αντιδρασεις πυροτεχνηματα (τα αγαπω τα ομορφα πυροτεχνηματα οσο αντιπαθω τις απλες κροτιδες). Και γιατι αναγνωριζω πολλα κοινα σημεια μαζι του. Και γιατι μπορω και ειμαι μαζι του χυμα ο εαυτος μου, αντιστοιχα κι αυτος. Το μωρο, το φιλαρακι μου, που καποιες φορες με θυμωνει, αλλα πιο πολλες με κανει και χαμογελαω...:-)

Floating worlds

Μαγνητισμενη, δεν μπορω να παρω τα ματια μου απο την οθονη του υπολογιστη μου. Το τσουναμι σαρωνει την Ιαπωνια στο live BBC broadcast, στην αριστερη πλευρα της σελιδας τα ανανεουμενα tweets απο επιτοπου μαρτυρες και updates απο δημοσιογραφους μιλανε για ανθρωπους που εκκενουν τις περιοχες παραμενοντας "calm", κανοντας τεραστιες ουρες στα μεσα συγκοινωνιας - οσα εχουν παραμεινει- που παραμενουν ωστοσω "orderly".

Την Ιαπωνια τη γνωρισα πρωτα απο καποια βιβλια. Norwegian wood,μια εφηβικη, δυνατη νοβελλα του Haruki Murakami. Μετα το ζωγραφισμενα, λιτα ψυχογραφικο Artist of the floating world του Kazuo Ishiguro. Εκεινο που μου κινησε πιο πολυ την περιεργεια να παω να δω τη χωρα ηταν το wrong about Japan του Peter Carey, τα ταξιδια ενος μεσηλικα συγγραφεα με τον εφηβο γιο του και η ανακαλυψη της συνεχειας και αρμονικης συμβιωσης της παραδοσιακης Ιαπωνιας μεσα στα manga και στα anime των νεων της. Το σουρεαλιστικο Kafka on the shore με ρουφηξε στις σελιδες του. Αφου επισκεφτηκα την χωρα, ανακαλυψα και τη Banana Yoshimoto. Πηρα μετα και χαρισα το what I talk about when I talk about running, παλι του Haruki Murakami.

3-4 χρονια πριν, βρεθηκα εκει σε ενα ταξιδακι σχετικα αστραπη - 12 ωρες πτηση απο το μολις ανοιχτο Heathrow 5 στο Narita, τραινο για Tokyo, 1 μιση μερα εκει να κανω τρελλη παλη με το αδυσωπητο jet lag υπνοβατωντας στους δρομους της πολης, τραινο για Kyoto,3 ωρες διαλεξεις σε 2 μερες, τραινο για Tokyo, πισω στο Narita, 12 ωρες ταξιδι για Λονδινο και κατευθειαν για διαλεξη στο Royal Society of Medicine - Απο Σαββατο μεσημερι σε Παρασκευη απογευμα. Οι εικονες που μου εχουν μεινει ειναι λιγο σαν εναλασσομενα σλαιντς σε προτζεκτορα. Μπαινοντας στο Τοκυο,στο ποταμι που κυλα διπλα στον αυτοκινητοδρομο, ενα κινηματογραφικα ομορφο ζευγαρι διασχιζει τον ποταμο πανω σε ενα seajet, πρωι Κυριακης. Μια τεχνοκρατικη, υπερμοντερνα βιομηχανουπολη.

Διπλα σε ενα τεραστιο condominium απο ατσαλι και γυαλι ενα παρκακι φορτωμενο απο ανθισμενες κερασιες που γερνουν βαρειες απο τα λουλουδι τους πανω απο τα νερα του ποταμου, τα στενα δρομακια του παρκου ασφυκτικα γεματο απο Γιαπωνεζους που το περπατανε- ειναι η γιορτη της κερασιας. Μεγαλες λεωφοροι, υπερπολυτελη καταστηματα (ειδα 5 τεραστια Αρμανι μεγαλυτερα απο του Μιλανο και 2 νομιζω Σανελ), πεντακαθαροι δρομοι, πολυκοσμια αλλα απιστευτη ησυχια.


Γιαπωνεζικο καρτουνιστικο street fashion στο Harajuku,το περιπου Camden του Τοκυο, γεματο απο νεους, πολυχρωμα πληθη, εμπορευματα και εδεσματα - τα καλλιτεχνημενα παγωτα και οι βαφλες που πουλουν εκει μου θυμισανε γλυκα που παιδι εφτιαχνα απο πλαστελινη, εκρηξη φλουο και παστελ χρωματων των γλυκων γευσεων. Ο ναος στο Κυοτο οπου τρωμε το βραδυ του συνεδριου (ειχε βρεξει, δεν μπορουσαμε να καθισουμε στον κηπο), ο Βουδιστης μοναχος που μας ευλογει και μας καλωσοριζει.

Οι Γιαπωνεζοι στο δρομο που οταν τους ρωτησεις κατι θα φανε οση ωρα χρειαστει, θα ερθουνε μαζι σου μεχρει να σε εξυπηρετησουν, και το θεωρουν αυτο αυτονοητο. Τα τραινα που σταματαν ακριβως μπροστα στα αριθμημενα ανοιγματα του σταθμου. Ο ελεγκτης στο τραινο που φοραει ασπρα γαντια και υποκλινεται προς τους επιβατες πριν βγει απο το βαγονι. Ο σιδηροδρομικος σταθμος του Τοκυο, ο πιο τεραστιος και χαοτικος που εχω δει ποτε στη ζωη μου, και 5 Γιαπωνεζοι αντρες, που δεν γνωριζω, να τρεχουνε μαζι μου πανω κατω 12 το βραδυ κοντα 40 λεπτα μεχρι να βρουν το τραινο που θα με παει στο Ναριτα για το αεροπλανο της δικης μου επιστροφης, αγνοωντας το δικο τους τραινο που θα τους παει στα σπιτια τους. Το τραινο της επιστροφης τιγκαρισμενο, οταν ρωταω καποιον αλλο για τη σταση που πρεπει να κατεβω, μου μιλαει ξανα και ξανα σε καθε σταση του συρμου, πλησιαζει 2 το ξημερωμα, το τραινο αδειαζει, αρχιζω να φοβαμαι πως θα με βρουν σφαγμενη/βιασμενη, τελικα αυτος κατεβαινει 3 στασεις πριν απο εμενα δινοντας μου τις τελευταιες ακριβεις οδηγιες.

Ενας λαος προστατευμενος απο τις αρχες του βουδισμου, οτι πρεπει να βοηθας τον πλησιον σου. Πιστη και μεριμνα για το συνολο πρωτα, μετα για την ομαδα. Μια γλωσσα που δεν εχει μεσα της τον υποθετκο λογο - για να εξηγησεις το εαν στους Γιαπωνεζους πρεπει να φας πολυ ωρα εξηγωντας. Μια οικονομια που εχει παλινορθωθει αρκετες φορες, απο τις πιο ισχυρες. Μια πλουσια χωρα που ολες οι δουλειες, ακομα και οι πιο εξουθενωτικες, γινονται απο Γιαπωνεζους - κανενα θεμα υπερηφανειας αμα πιστευεις στο συνολο.


Και δεν μπορω παρα να προσευχομαι, να ευχομαι να ειναι οσο το δυνατον λιγοτερα τα θυματα αυτης της φυσικης καταστροφης. Να σκεφτομαι πως ευτυχως, εκτος απο οικονομικη ανεση, αυτος ο λαος εχει και τη ψυχικη δυναμη και τις ηθικες δομες και την πνευματικη πειθαρχια να ξεπερασει την οποια κριση.

Και ο παραλληλισμος με την πιο κοντινη σε εμενα πραγματικοτητα του δικου μου λαου, που περνα μια αντιστοιχη τεραστια κριση, βιωνοντας την με ενα εντελως διαφορετικο, αυτοκαταστροφικο τροπο, με πληγωνει οσο ποτε...

μικρα (γλυκοπικρα) αισιοδοξα και λιγο τυρκουαζ

1. Η γυναικα που μπαινει στο ιατρειο ειναι πολυ αναστατωμενη, ετοιμη να βαλει τις φωνες, τα κλαματα, στα προθυρα κρισης. Περιμενε πολυ ωρα, εχει ερθει πολλες φορες μεχρι να τη στειλουνε να δει το γιατρο (εμενα), ειναι απο αυτα τα περιστατικα που μια ψυχικη ασθενεια κανει προβληματικη και το προβλημα της αλλα και την επικοινωνια με το γιατρος. Ειναι αυτο που το συναφι μας αποκαλει heartsink case. Θα σου φαει χρονο και ενεργεια χωρις απαραιτητα να μπορεσεις να βοηθησεις. Ειναι ακριβως το περιστατικο που με κανει να αγχωνομαι , μηπως μου ξεφυγει κατι σημαντικο στη διαγνωση. Γιατι ειναι πολυ ευκολο να πεις πως τα συμπτωματα ειναι "στο μυαλο" του ασθενη.
Επικεντρωνομαι στο ιστορικο. Την αφηνω να μου πει τα χιλια ασχετα (τα παραπονο της με τη ζωη της, και το συνδρομο καταδιωξης..), τη διακοπτω καποιες φορες να ρωτησω, την εξεταζω οπως ενα παιδι, μαλακα αλλα θετοντας συγκεκριμενα ορια. Μετα απο μιση ωρα, η γυναικα εχει ηρεμησει, μου χαμογελαει. Τη στελνω για εξετασεις, μετα την ξαναβλεπω, συμφωνουμε μαζι τι θα κανουμε για να γινει καλυτερα. Οταν φυγει απο την κλινικη, ειναι ανακουφισμενη, γελαστη και γεματη ευχαριστιες.
Μερικες φορες αρκει να σεβαστεις την αξιοπρεπεια και την ανθρωπινη διασταση του αλλου οταν ειναι στα ορια να χασει τον αυτοελεγχο του για να τον επαναφερεις.
Σε μια μερα γεματη πολλους (και καποιους παρομοιους) ασθενεις, χωρις διαλειμματα, το χαμογελο και το πραγματικο ευχαριστω του αρρωστου οταν φευγει ειναι σα να ανεβαζει την ταση της ζωτικης μου ενεργειας. Ξοδευομαι, κουραζομαι, αλλα αποδιδει.

2. Δεν πηραμε το grant. Πρεπει να ξαναπροσπαθησουμε. Ωστοσω το ανωνυμο feedback απο τους reviewers μας αποκαλει "world leaders" και "the only team who would be able to deliver such research in the UK". Ειμαι ανασφαλης ανθρωπος, την αποζητω την αναγνωριση. Θα προτιμουσα βεβαια να μας διναν τα λεφτα. Πισω οι σκλαβοι στη γαλερα μας...

3. Η Δ ειναι απο τις πιο κοντινες μου φιλες. Κοινες αξιες, παρεμφερης κοσμοθεωρια, ενα κοφτερο μυαλο και μια εντονη διαισθηση την κανει ενα απο τα λιγα ατομα που μπορει να με βοηθησει να καταλαβω τη ζωη (μου), να αποδωσω το πραγματικο νοημα στις πραξεις μου. Ανθωπος ζεστος, δυκολος και θερμοκεφαλος, γνωριζομαστε απο το πανεπιστημιο, γιναμε πιο κοντινες φιλες οταν εκεινη γυρισε απο το Παρισι, λιγο πριν εγω φυγω για Λονδινο. Την αγαπαω πολυ. Η Δ εχει κανει νεφρικη ανεπαρκεια, το καλοκαιρι θα κανει μεταμοσχευση νεφρου. Οταν την ειδα πριν μια εβδομαδα, το βλεμμα της ηταν καθαρο και φωτεινο, ηρεμο. "Μια καινουρια αρχη, ετσι το βλεπω. Που δινει σε ολα την πραγματικη τους διασταση, καταλαβαινω ποιες ειναι ουσιαστικες αναγκες και προτεραιοτητες για μενα. Δεν χρειαζεται να ανεχτω τιποτα που με βαραινει, φυλαω τις δυναμεις μου για αυτον τον αγωνα και ειμαι αισιοδοξη". Δεν την αγαπαω απλα, την λατρευω. Μου λεει οτι ζοριστηκε να το δει ετσι, αλλα το εφτιαξε να το βλεπει ετσι. Ουσιαστικος ανθρωπος, καταφερε να ενδυναμωθει ακομα και μεσα απο την απειλη και τον ιδιο τον φοβο της..

4. Η Ε ( 20 something, μια ομορφη ινδη)και ο Ν (40something, κατηγορια φτερου και gay as they come) χαμογελανε οταν μπαινω στο γραφειο τους. Παντα απορω γιατι, ειναι οι γραμματεις του MSc, οταν με βλεπουν παντα θα καταληξουνε με περισσοτερη δουλεια. Χαμογελαω και εγω, το χαμογελο των πολλων watt, ειμαι παντα ευγνωμων για τη σκληρη δουλεια τους. Η Ε αφηνει το φαγητο της (ειναι στο ιερο για αυτους lunchbreak)και ερχεται μαζι μου να δει γιατι δε λειτουργει ο προτζεκτορας στην ταξη. Τον φτιαχνει, φλυαρουμε για 5 λεπτα περι ανεμων και υδατων, φευγει. Σε 5 λεπτα ξαναγυρναει. Εχει τουρτα στην κουζινα, να μου φερει λιγη να φαω πριν αρχισει το μαθημα, μαζι με εναν καφε, προλαβα να φαω κατι πριν αφησω την κλινικη? (Οχι.) Με συγκινει η ανιδιοτελης φροντιδα των αλλων για μενα.

5. Το course που οργανωνουμε το Μαιο με την Ι μας εχει φαει την ψυχη, αλλα παιρνουμε συνεχεια μελακια απο ολο τον κοσμο, ανθρωπους γνωστους σε αυτον τον τομεα, που θελουνε να ερθουν αυτοι η οι φοιτητες τους. Ικανοποιηση. Ελπιζω οτι θα βγαλουμε και τα εξοδα - φερνουμε διδασκοντες απο Αμερικη και Ευρωπη- , να μεινει κερδος στο Ινστιτουτο.. Οπως και να'χει, και παρα το αναμενομενο τρελλο αγχος και κουραση εκεινων των ημερων, ακομα και εμεις οι ιδιες περιμενουμε σχεδον ανυπομονα να ακουσουμε τις διαλεξεις.


6. Πηρα ενα φορεμα της Μαιρης Κατραντζου απο το Topshop, ειναι σε αποχρωσεις τυρκουαζ, σαν πινακας ζωγραφικης, ανυπομονω να ζεστανει ο καιρος να το φορεσω.(Το Πασχα?)

7. Ο ηλιος μπαινοβγαινει, τα daffodils κανουνε μονο 95 πενες το ματσακι, ξημερωνει απο τις 6 και κατι. Εχουμε ακομη πολλες βροχες κια κρυακια εδω να φαμε, αλλα εχει πια μπει ανεπιστρεπτι η Ανοιξη.

οργισμενα, in low case.

Ο 7χρονος πιτσιρικος εχει ενα τεραστιο χαμογελο ενω παιζει τρισευτυχισμενος με το μπαμπα του και τα παιχνιδια της κλινικης, οσο εγω παιρνω το ιστορικο του απο τη μαμα του. Ειναι υιοθετημενος, μαζι με τα 2 αδελφια του. Γεννηθηκε 6 βδομαδες προωρος απο γονεις αλκοολικους, που δεν δεχτηκαν να μπει σε θερμοκοιτιδα και τον πηραν κατευθειαν σπιτι. Σε ηλικια 18 μηνων εισεβαλλε η αστυνομια σπιτι μεσα στη νυχτα και πηρε τα τρια παιδια γιατι οι γονεις σκοτωνονταν, και ετρωγαν και τα παιδια καποιες οχι και τοσο ξωφαλτσες. Πηγαν σε μια foster care γιαγια, που τι να πρωτοπρολαβει με τρια μικρα, τα εντυνε, τα ταιζε, ελπιζω να τους εδινε και απο καμια αγκαλια. Σε ηλικια 3 χρονων τους υιοθετησαν οι τωρινοι γονεις, late forties, μορφωμενοι, mesaio eisodhma, φαινονται καλοι ανθρωποι. Ο πιτσιρικος εκανε 2 χρονια να μιλησει, μεχρι τοτε δεν εβγαζε λεξη, τον τρομαζε - ακομα τον τρομαζει- ο οποιος θορυβος. Τωρα ειναι καλα. Περιπου. Εχει πολυ ανωριμη ομιλια για την ηλικια του, καποιες μαθησιακες διαταραχες που δεν ειναι ακομα ξεκαθαρο σε τι οφειλονται, το αλκοολ της μανας του ισως εχει επηρρεασει τον εγκεφαλο του. Στο σχολειο ειναι πολυ πισω, αρχιζει να καταλαβαινει οτι δεν τα παει καλα και να ντρεπεται, παιζει με μικροτερα απο αυτον παιδακια. Κλασσικη περιπτωση παιδιου που θελει εναν εμπνευσμενο δασκαλο και λογοθεραπευτη να κατσει να δουλεψει συστηματικα μαζι του για τα επομενα καποια χρονια, να μπορεσει αυτο το παιδακι μεγαλωνοντας να εχει τα απαραιτητα εφοδια να επιβιωσει ανεξαρτητος και με αξιοπρεπεια. Αλλα, το συστημα εδω δεν εχει λεφτα να υποστηριξει κατι τετοιο. Οι περικοπες στην παιδεια, οπως και στην υγεια, ειναι τοσο μεγαλες, που μονο τα πολυ βεβαρημενα περιστατικα παιρνουν ενα μερος της υποστηριξης που χρειαζονται. Σκεφτομαι να διαπραγματευτω με την ομαδα μου - ο ρολος μας ειναι καθαρα διαγνωστικος, και ακομα και για αυτο επιλεγουμε περιστατικα που ειναι πιο ξεκαθαρα φυσεως "ακουστικης επεξεργασιας" απ'οτι ο πιτσιρικας- να αναλαβουμε μερος και διαγνωσης των αναγκων του, και της θεραπειας του. Ουτε εμεις εχουμε τη δυνατοτητα για κατι παραπανω, πρεπει να κανουμε οικονομιες στο νοσοκομειο περικοπτοντας τον αριθμο των ραντεβου των ασθενων και τον αριθμο των επαγγελματιων που βλεπουν στο νοσοκομειο. Καθολου σιγουρη δεν ειμαι πως θα καταφερω να τους πεισω, πληθωρα τα περιστατικα που μας εχουνε αναγκη και ο χρονος μας λιγοστος.

Στο πανεπιστημιο, το 5ο καλυτερο του κομσου, εχω ψιλοτσακωθει με τον διευθυντη του ιδρυματος μου, γιατι επιμενω να φερω για το μαστερ να διδαξει ενας καθηγητης απο την Αντβερπη. Ειναι ο καλυτερος, κανενας στην Αγγλια δεν εχει την πειρα του. Τον φερνουμε εδω και χρονια. Τωρα ομως το UCL επιμενει - τα εξοδα των διδασκοντων δεν πρεπει να υπερβαινει ενα μηδαμινο ποσο. Η ποιοτητα δεν μετρα οσο η δυνατοτητα κερδους. Κι αυτο ειναι ενα ελαχιστο παραδειγμα της προπαθειας για εξοικονομηση.

Αυτα στη χωρα που η μεγαλυτερη τραπεζα της δηλωσε κερδη 4 δισ για το 2010, με φορολογια 2% για αυτα τα κερδη. Στη χωρα οπου προβλεπεται αυξηση των τιμων των ακινητων στην πρωτευουσα, λογω εισροης κεφαλαιων απο offshore επιχειρησης φοροδιαφυγοντων απο μια μικρη, παρακμασμενη, διεφθαρμενη χωρα στην αλλη ακρη της Μεσογειου. Στη χωρα οπου οι πλοιοκτητες της αλλης μικρης χωρας που λιμοκτονει στα ορια της χρεωκοπιας θα κανουνε πολλαπλα παρτυ να μαζεψουνε λεφτα για το εδω βασιλικο ζευγαρι - που μακαρι ναναι ευτυχισμενα τα παιδια, αλλα απο λεφτα δεν εχουνε καμια απολυτως αναγκη, σε αντιθεση με τα νεα παιδια αυτης της αλλης μικρης χωρας, που δεν εχουν ουτε λεφτα, ουτε δουλειες, ουτε -πλεον - πιστη σε κατι η ελπιδα.

Η μεγαλυτερη πλεον οικονομικα δυναμη στον κοσμο, που εχει κατακλυσει την αγορα με τα φτηνα προιοντα της, εξακολουθει να μεγαλωνει, δαπανωντας πιο πολλα λεφτα για την εσωτερικη της ασφαλεια (βλεπε καταστολη) απ'οτι για την αμυνα της. Παραγκες εξαφανιζονται εκει σε μια νυχτα για να δωσουν τη θεση τους σε αυτοκινητοδρομους η θερετρα, που οι κατοικοι των παραγκων ουτε απ'εξω δεν εχουν τη δυνατοτητα να βλεπουν - αμα ειναι τυχεροι, μπορει να προσληφθουν σα σκλαβοι εργατες να φτυσουνε αιμα για τη δημιουργια τους. Εδω, αντιστοιχα, δημιουργουνται υπερταχεις σιδηροδρομοι, με τη φορολογια ολων- ακομα και αυτων που δεν θα εχουν καμια μοικονομικη δυνατοτητα να τους χρησιμοποιησουν.

Οι χωρες κατω απο τη Μεσογειο βραζουν και ματωνουν, οι προσφυγες των κοντινων περιοχων αυξανονται, η απογνωση τους μεγαλωνει. Την ταλαιπωρη μικρη χωρα της Μεσογειου λυμαινονται πλεον εκτος απο τους γηγενεις εγκριτους γυπες και εγκληματιες απο ολες τις γυρω πολεμοδαρμενες περιοχες - ποιος να πρωτοφαει απο ενα κουφαρι..

Δεν θελω πια να οχυρωθω πισω απο τα ωραια φορεματακια μου, τα ακριβα καλλυντικα μου που με κρατανε νεα, τις εξοδους σε μερη ομορφα, καποτε και χλιδατα, που με βοηθανε να μη βλεπω, να μη ποναω με οτι γινεται γυρω μου. Οπως γραφτηκε και εδω, ποια η θεση της τεχνης και των πνευματικων ανθρωπων στα τεκταινομενα. Αν δεν το καταλαβατε ηδη, εχουμε πολεμο. Και ειναι πολεμος αξιων και πεποιθησεων. Οποιος μπορει, οτι μπορει ας κανει απο το μετεριζι του. Αμα ο καθενας μας, εστω, πραξει οσο γινεται πιο ακεραια και καλυτερα αυτο που κανει στον τομεα του, με επιγνωση της κοινωνικης ευθυνης του και με καλοσυνη, ειναι και αυτο κατι. Δεν πιστευω ουτε σε ηγετες, ουτε σε ιδεολογιες, ουτε σε επαναστασεις. Απλα, θεμα συνειδησης και προσωπικης ευθυνης του καθενος.

το κομπλιμεντο της ημερας

Σημερα το απογευμα μπαινω φουριοζα στο ιατρειο της ειδικευομενης, που βλεπει εναν Ιρανο ασθενη, 18 χρονων, με καποια μικρη νοητικη υστερηση. Εχω στο ιατρειο μου ενα ασυνηθιστο περιστατικο που θελω να της δειξω. Χαμογελαω με το γλυκυτερο χαμογελο μου στο 18αρη, και την απαγαγω με συνοπτικες διαδικασιες.

Στο τελος της κλινικης, η Χ (ειναι και αυτη ελληνιδα) μου λεει,
-αντε παλι, ειχες δεν ειχες, το εισεπραξες το κομπλιμεντο σου.
-?
- με το που γυρισα στο γραφειο μου, μου λεει ο πιτσιρικας, πολυ ωραια γυναικα. Ιρανη ειναι?
- ??? (Ιρανη η καταξανθη, whateva)
- .. εγω βεβαια ειμαι μικρος γι'αυτην, αλλα θελω να παντρευτω την κορη της!

αχ θε μου, τι αμαρτιες πληρωνω, και ποιος με γλυτωνει απ'το στομα του κομποθτα αμα το μαθει.

Κιτρινο (παραληρημα)

Γυρνωντας σπιτι χθες το απογευμα, βλεπω πως στο παρκακι πριν απο το καναλι εχουν ανθισει αυτοι οι κιτρινοι θαμνοι που μου θυμιζουν, και που ισως ειναι, σπαρτα. Το κιτρινο χρωμα μπορεις μονο να το εκτιμησεις σωστα αν εχεις ζησει επανειλημμενα τη μουντη εποχη που μεσολαβει αναμεσα στο τελος των χριστουγεννων και την αρχη της ανοιξης στα εδω μερη. Εκρηξη χρωματος, υποσχεση ζωης.

Σουρουπωνει. Λιγο πιο κατω μια μαυροντυμενη καμπουριασμενη γιαγια σπρωχνει ενα καροτσι με πορτοκαλι σακουλες σουπερμαρκετ - αφηρημενη, μου φαινεται σαν την κακια μαγισσα που σπρωχνει την καροτσα με την τεραστια μαγικη κολοκυθα της Σταχτοπουτας, περιμενω απο στιγμη σε στιγμη να ακουσω το cackle της.

...................

Ξυπνησα το πρωι με ενα ονειρο. Ειμασταν λεει τρεις εφηβοι που κρυβομασταν και καναμε σχεδια αποδρασης απο την Τουρκια, οπου ζουσαμε υπο απειλη, κατι φοβερο θα μας συνεβαινε αν μας πιαναν. Παιζανε και κατι ερωτικα που δεν πολυθυμαμαι αναμεταξυ μας. Το σχεδιο ηταν να φυγουμε οδικα, μεσω ?Βουλγαριας, η απο τη θαλασσα, περνωντας μεσα απο τα ελληνικα νησια, με τελικο προορισμο την Αγγλια, μονο εκει θα ειμασταν προστατευμενοι.

Παλι το υποσυνειδητο μου με ειρωνευεται. Αλλα τουλαχιστον μου μιλαει ξεκαθαρα.

.................

Χθες, αυτο μαλλον οδηγησε στο πρωινο ονειρο, σκεφτομουνα τα escape fantasy που κατα καιρους κανω. Τα τελευταια χρονια σκεφτομαι οτι αμα ειναι να εξαφανιστω, θα καταληξω Ταυλανδη. Δεν ξερω γιατι, η ντρογκα δε μου λεει τπτ, το σεξ παλι ειναι για μενα πολυ σημαντικο, αλλα δεν εχω αναγκη να απενοχοποιηθω πλεον για οτι, ασε παλι που οι ταυλανδοι ειναι πολυ κοντοι κ μαυριδεροι για μενα, και δεν τοχω με αλλοεθνεις. Ειναι μαλλον η συγκεχυμενη εικονα μιας χωρας ηλιολουστης,λιγο πνευματικης/ζεν, λιγο χυμα, με αντιφασεις υπερσυγχρονου καπιταλισμου και μυστικιστικης παραδοσης που με ελκυει, αλλα στην πραγματικοτητα εκει θα ημουν μαλλον ψαρι εξω απο τα νερα μου.

..........

Σκεφτηκα ετσι σε μια στιγμη κιτρινης εκλαμψης οτι η πρωτη μου σχεση μετα το διαzυγιο, με τον Μ, ηταν για μενα escape story - για τον Μ, αντιθετα απ'οτι για εμενα, speech was not his language. Εζησα μαζι του μια φαση που για 4-5 μερες καθε διμηνο εκανα μπαρ, ξενυχτια, τρελλα παρτυ (και κρεβατια), με τον εγκεφαλο μου ακουμπισμενο σε ενα κομοδινο, δεν τον πολυχρειαζομουνα. Οτι δεν ποολυεζησα στην εφηβεια μου, γιατι ημουνα ρουφηγμενη σε καθε ειδους βιβλια. Καλη φαση, που τη θυμαμαι με γλυκια αισθηση περιστασιακα οταν τον βλεπω για κανενα καφε η με κερναει ποτα στα μαγαζια που βαζει μουσικη τωρα.

Με τον **νο παλι, το σεναριο ηταν Ελληνικη ταινια του 60, απλα ο κοσμος του ηταν -ελαχιστα - πιο εναλλακτικος. 4 μερες το μηνα (οσο ημουνα Αθηνα) με κομμωτηρια, πρωινους καφεδες,ψιλοτρεντυ/σικ ντυσιματα. Με τραπεζωματα, δεξιωσεις και κοσμικες εκδηλωσεις, και καποια αναλογα ταξιδια. Δηλαδη μια χαρα και τι αλλο θες. Αλλα παντα κατι να λειπει - περιεχομενο και ουσια. Λεξεις αντι για πραξεις, εικονα επιφανειας χωρις πολυ βαθος. Αφρος σαμπανιας, αλλα δεν σ'αρεσει η σαμπανια. Οποτε, αμα εισαι εγω, καποια στιγμη λες, οπα, εγω εδω δεν ειμαι, δεν ανηκω. Τα παραμυθια σου αρεσουνε μονο αμα ειναι να δωσουνε μια αληθεια. Γουσταρεις την γυαλιστερη επιφανεια και την γκλαμουρια, αλλα η πραγματικοτητα σου, η αναγκη σου, εχει να κανει με σκληρη δουλεια , κοπιωδη, πεζη, απομυθοποιημενη πραγματικοτητα - και με δημιουργια. Θαθελες καποιες φορες νασαι κ εσυ ετσι αναλαφρη. Δεν εισαι, δεν θες παρα για λιγο, δεν το θες να γινεις. Τα μαζευεις και φευγεις. Escape from the fantasy island. Και διαισθανεσαι πως ετσι κατι δικο σου πολυτιμο διασωζεις.
..........

Every single year, this time of the year, I try to remember how daffodils are called in my own language. And then, of course, I try to remember: what is, these days, my own language?
:-)