Ακομα και αν τα κοροιδευουμε, οι περισσοτεροι απο εμας, κουβαλαμε μια αναγκη και προσδοκια αυτη η γιορτη να ειναι ακριβως οπως μας την φτιαξανε στην φαντασια μας καποια βελουδινα αμερικανικα τραγουδια.
Εχουμε πια μεγαλωσει, αλλα ο μικρος τυμπανιστης μας κανει ακομα να ανατριχιαζουμε, γυρευε το γιατι, ακριβως οπως οταν ειμασταν παιδια.
Καποιοι ειμαστε αποφασισμενοι να ζησουμε τη γιορτη φορωντας τα ροζ μας γυαλια. Με την αποφαση να αγνοησουμε οτι μας χαλαει, μια γερη δοση make believe οτι ολα ειναι τοσο ομορφα οσο και μια τελεια edited σκηνοθετημενη χολυγουντιανη ταινια, και με πολυ determination to make this happen.
Καποιοι τα εχουμε εντελως απομυθοποιησει. Iσως και γιατι φοβομαστε ακομα μια ματαιωση των επιθυμιων μας.
Καποιοι αλλοι, με ολα οσα γυρω μας συμβαινουν, δεν μπορουμε να ξεφυγουμε απο αυτην την καταραμενη αισθηση " .. there's something in the wind, that feels like tragedy's at hand... the worst is just around the bend"
Καποιοι αλλοι παλι απο εμας αποθαρρυνομαστε οταν παρα τις καλες μας προθεσεις, τα πραγματα δεν πανε οπως τα σχεδιαζουμε. But hey, that’s what friends are here for, Charlie Brown!
Περιμενουμε με αγωνια να δουμε αν τα δωρα που θα παρουμε ειναι αυτα, τα μικρα η μεγαλα, που ζητησαμε.
Καποιοι ισως απο εμας, με τα χρονια εχουμε καταλαβει οτι το σημαντικοτερο δωρο ειναι οι ανθρωποι που μας αγαπαν και που αγαπαμε. Ακομα κι αν καποια απο αυτα που κανουνε μας ενοχλουνε. Ακομα κι αν αυτο που αυτοι νομιζουν πως επιθυμουμε να μας δωσουν – και απλοχερα μας παρεχουν – ειναι καπως διαφορετικο απο τις επιθυμιες μας. Ακομα κι αν, κι ισως κι επειδη, ουτε εμεις ειμαστε ακριβως ετσι οπως θα θελαμε. Τι πειραζει ομως..
Καποιοι απο εμας δεν πιστευουμε στη γεννηση. Καποιοι ισως δεν πιστευουμε καν σε τιποτα. Παρ’ολα αυτα, ισως εξαιτειας των παγανιστικων μας καταβολων, του συλλογικου μας υποσυνειδητου, η του κοινωνικου και επικοινωνιακου brainwashing που εχουμε υποστει... η γιορτη δεν παυει να μας αγγιζει, με την υποσχεση για tidings of comfort and joy.
Και τελικα, ακομα και αν τα ειρωνευομαστε, ακομα και αν τα βρισκουμε υπερβολικα γλυκερα και τεχνικολορ για τα γουστα μας, ακομα και αν προσποιουμαστε οτι εμας δεν μας αφορουν, και εκνευριζομαστε τρελλα με οσους και ο,τι επιμενουν με καθε τροπο να μας τα θυμιζουν...
"Christmas" is all around us…
Καιρος να κανουμε τον απολογισμο μας, να μετρησουμε κερδη και απωλειες. Να απαριθμησουμε τις στιγμες και τους ανθρωπους που μας δινουνε κουραγιο να συνεχιζουμε να προχωραμε. Να χαμογελασουμε με τις χαρες, να αφησουμε πισω μας τις λυπες. Να ξεσκονισουμε το κουραγιο μας. Να γιορτασουμε για οσα ειμαστε και οσα εχουμε. Να κρατησουμε εστω νοερα το χερι των δικων μας ανθρωπων. Και να ξεκινησουμε για τα καινουρια – τα καλυτερα, ελπιζουμε! - που μας περιμενουν.
Με ολη μου την αγαπη.
Meeeeeerry Xmas folks!:-)
Wednesday, 15 December 2010
Thursday, 2 December 2010
In white
Ξυπνησα με μια αισθηση ηρεμιας. Εξω ολα ειναι λευκα και ησυχα. Οσο πινω τον καφε μου, χαζευω δυο σκυλακια και ενα κοριτσακι στα ροζ να παιζουνε γεματα χαρα στο παρκακι απεναντι.
Το Gatwick θα μεινει κλειστο μεχρι και αυριο. Το λεω στο **νο, που εχει ακυρωσει και αυτος την πτηση για Θεσσαλονικη. Μου γκρινιαζει. Ειχε κανει προγραμμα,που θα πηγαιναμε βολτες στη Θεσσαλονικη, στο ξενοδοχειο απεναντι απο την πλατεια Αριστοτελους των παιδικων μου χρονων θα μας δινανε δωματιο με θεα τη θαλασσα μου λεει. Θα παει ετσι κι αλλοιως το αλλο Σ/Κ, χωρις εμενα, για δουλεια. Δεν πειραζει, του λεω. Μη γρινιαζεις, τι ωφελει, δεν ηταν γραφτο μου. Του χρονου μου λεει, αν.(Αν, του λεω).
Ανεβαινω προς τη High Street, να ανεφοδιαστω. Ψιλοχιονιζει. Ολα ειναι ησυχα. Ο κοσμος περπαταει αργα πανω στα παγωμενα πεζοδρομια. Το χιονι φερνει αυτη την ευλογια στην πολη, ολα να κινουνται με αργο ρυθμο. Ανακουφιζει αυτο το διαλειμμα, που ο κοσμος το αποδεχεται μοιρολατρικα - δεν μπορεις να κανεις τπτ αλλο, δε χρειαζεται ουτε να δικαιολογηθεις, ουτε να αισθανθεις ενοχες που σταματας το τρεξιμο, αυτο ειναι πανω απο εσενα. Στο δρομο ριχνουν αλατι. Βλεπω μερικα ζευγαρια ηλικιωμενων με χοντρες μποτες να περπατανε με μικρα βηματα, κρατωντας ο ενας τον αλλο σα να εινια το πολυτιμοτερο πραγμα που εχουν. Στο καναλι τα καραβοσπιτα ειναι και αυτα χιονισμενα.
Στο ανοιγμα του εμπορικου κεντρου, 5-6 μαυρουληδες με αγιοβασιλιτικα σκουφια τραγουδανε με γουστο το Jingle Bells κραδαινοντας τους κουβαδες του ερανου. Πρεπει να αρχισανε το τραγουδι προσφατα, οι κουβαδες εχουνε ακομα ελαχιστα κερματα, μαντευω απο το κροταλισμα που κανουν. Τους χαζευω μαζι με κατι παιδακια, παω ριχνω τη λιρα μου, Merry Christmas, μου λενε και εγω τους χαμογελαω.
Γυριζω, φτιαχω μια σουπα (miso paste, chinese mushrooms, noodles, πρασιναδες, soya curd και σολωμος, ολα organic). Παιρνω το **νο, δεν απανταει. Φτιαχνω το αγαπημενο μου banana bread σε πιο light εκδοχη , δηλαδη με περισσοτερες μπανανες και μισο αλευρι μισο oats. Ξαναπαιρνω το **νο, που δεν απαντα. δοκιμαζω δυο φορεματα που θα επαιρνα μαζι μου στη Θεσσαλονικη, μου αρεσει η εικονα στον καθρεφτη. Ο **νος με παιρνει πισω σε 10 λεπτα.
Και απο το πουθενα (ισως οχι και τοσο, απο το δρομο κρατιεμαι) παταω τα κλαματα στο τηλεφωνο. Γιατι δε θα παω (μαζι του) Θεσσαλονικη. Γιατι οι φιλες μου που με περιμεναν εκει ειχαν παρει αδεια για αυριο να παμε για καφεδες, ειχαν κλεισει για αποψε ωραια μερη, και δεν θα τις δω. Γιατι η πιτσιρικα της μιας εχει κρατησει ενα μπαλλονι που της πηρα πριν κατι χρονια, και θελει, μου ειπε στο τηλεφωνο, να ερθει εδω να με παρει. Γιατι το χτεσινο - "σιγα, μονο 2 βδομαδες μεχρι να τον ξαναδω" σημερα εχει γινει "ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΒΔΟΜΑΔΕΣ μεχρι να τον ξαναδω? :-(".
Ο καλος μου μου τη λεει - επρεπε να προαπσαθησεις να ερθεις απο Αθηνα-, με παρηγορει - θα παμε, καλα να ειμαστε το Μαρτη, εχει αλλη εκδηλωση που πρεπει να παει-, γελαει τρυφερα που με ακουει να κλαιω και να ρουφαω τη μυτη μου, σα παιδακι που του εσκασε το μπαλλονι. Μου ψιλοπερναει. Θα με ξαναπαρει μετα, μου λεει.
Εξω παλι χιονιζει. Baby, it's cold outside. Εδω μεσα ομως ειναι ζεστα. Το banana bread ψηνεται και μου σπαει τη μυτη. Το δεντρακι μου στολισμενο φωτιζει το καθιστικο μου. Δυο βδομαδες μονο μεχρι να φυγω για τα Χριστουγεννα. :-)
Το Gatwick θα μεινει κλειστο μεχρι και αυριο. Το λεω στο **νο, που εχει ακυρωσει και αυτος την πτηση για Θεσσαλονικη. Μου γκρινιαζει. Ειχε κανει προγραμμα,που θα πηγαιναμε βολτες στη Θεσσαλονικη, στο ξενοδοχειο απεναντι απο την πλατεια Αριστοτελους των παιδικων μου χρονων θα μας δινανε δωματιο με θεα τη θαλασσα μου λεει. Θα παει ετσι κι αλλοιως το αλλο Σ/Κ, χωρις εμενα, για δουλεια. Δεν πειραζει, του λεω. Μη γρινιαζεις, τι ωφελει, δεν ηταν γραφτο μου. Του χρονου μου λεει, αν.(Αν, του λεω).
Ανεβαινω προς τη High Street, να ανεφοδιαστω. Ψιλοχιονιζει. Ολα ειναι ησυχα. Ο κοσμος περπαταει αργα πανω στα παγωμενα πεζοδρομια. Το χιονι φερνει αυτη την ευλογια στην πολη, ολα να κινουνται με αργο ρυθμο. Ανακουφιζει αυτο το διαλειμμα, που ο κοσμος το αποδεχεται μοιρολατρικα - δεν μπορεις να κανεις τπτ αλλο, δε χρειαζεται ουτε να δικαιολογηθεις, ουτε να αισθανθεις ενοχες που σταματας το τρεξιμο, αυτο ειναι πανω απο εσενα. Στο δρομο ριχνουν αλατι. Βλεπω μερικα ζευγαρια ηλικιωμενων με χοντρες μποτες να περπατανε με μικρα βηματα, κρατωντας ο ενας τον αλλο σα να εινια το πολυτιμοτερο πραγμα που εχουν. Στο καναλι τα καραβοσπιτα ειναι και αυτα χιονισμενα.
Στο ανοιγμα του εμπορικου κεντρου, 5-6 μαυρουληδες με αγιοβασιλιτικα σκουφια τραγουδανε με γουστο το Jingle Bells κραδαινοντας τους κουβαδες του ερανου. Πρεπει να αρχισανε το τραγουδι προσφατα, οι κουβαδες εχουνε ακομα ελαχιστα κερματα, μαντευω απο το κροταλισμα που κανουν. Τους χαζευω μαζι με κατι παιδακια, παω ριχνω τη λιρα μου, Merry Christmas, μου λενε και εγω τους χαμογελαω.
Γυριζω, φτιαχω μια σουπα (miso paste, chinese mushrooms, noodles, πρασιναδες, soya curd και σολωμος, ολα organic). Παιρνω το **νο, δεν απανταει. Φτιαχνω το αγαπημενο μου banana bread σε πιο light εκδοχη , δηλαδη με περισσοτερες μπανανες και μισο αλευρι μισο oats. Ξαναπαιρνω το **νο, που δεν απαντα. δοκιμαζω δυο φορεματα που θα επαιρνα μαζι μου στη Θεσσαλονικη, μου αρεσει η εικονα στον καθρεφτη. Ο **νος με παιρνει πισω σε 10 λεπτα.
Και απο το πουθενα (ισως οχι και τοσο, απο το δρομο κρατιεμαι) παταω τα κλαματα στο τηλεφωνο. Γιατι δε θα παω (μαζι του) Θεσσαλονικη. Γιατι οι φιλες μου που με περιμεναν εκει ειχαν παρει αδεια για αυριο να παμε για καφεδες, ειχαν κλεισει για αποψε ωραια μερη, και δεν θα τις δω. Γιατι η πιτσιρικα της μιας εχει κρατησει ενα μπαλλονι που της πηρα πριν κατι χρονια, και θελει, μου ειπε στο τηλεφωνο, να ερθει εδω να με παρει. Γιατι το χτεσινο - "σιγα, μονο 2 βδομαδες μεχρι να τον ξαναδω" σημερα εχει γινει "ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΒΔΟΜΑΔΕΣ μεχρι να τον ξαναδω? :-(".
Ο καλος μου μου τη λεει - επρεπε να προαπσαθησεις να ερθεις απο Αθηνα-, με παρηγορει - θα παμε, καλα να ειμαστε το Μαρτη, εχει αλλη εκδηλωση που πρεπει να παει-, γελαει τρυφερα που με ακουει να κλαιω και να ρουφαω τη μυτη μου, σα παιδακι που του εσκασε το μπαλλονι. Μου ψιλοπερναει. Θα με ξαναπαρει μετα, μου λεει.
Εξω παλι χιονιζει. Baby, it's cold outside. Εδω μεσα ομως ειναι ζεστα. Το banana bread ψηνεται και μου σπαει τη μυτη. Το δεντρακι μου στολισμενο φωτιζει το καθιστικο μου. Δυο βδομαδες μονο μεχρι να φυγω για τα Χριστουγεννα. :-)
Wednesday, 1 December 2010
@#$%^&@$#$@!!!
Χθες, απο το παραθυρο του γραφειου μου στο Queen Square εβλεπα ολη μερα αυτο:
Οχι, η φωτο δεν ειναι θολη για "καλλιτεχνικους" λογους η απο (εντελως)ατζαμοσυνη, αλλα γιατι χιονιζε. Καρυδια!
Σημερα το πρωι, απο το μπαλκονι μου, ζωνη 1 καρακεντρο Λονδινου, βλεπω αυτο:¨
Η γκρινια μου εχει να κανει με αυτο (αυριο πρωι θα πετουσα Θεσσαλονικη):
"09:30 Important passenger advice
Due to severe weather conditions, there are currently no departing and arriving flights at Gatwick. The runway will remain closed until at least 06:00 Thursday 2nd December. Passengers should not set out for the airport and should check directly with their airline for the latest information.
Follow us on Twitter for the latest updates. "
:-(
UPDATE
http://www.bbc.co.uk/news/uk-11885865
Το BBC news εχει ενα απιστευτο, καταλευκο βιντεο του Gatwick. (sad, but it's very pretty!)
Οχι, η φωτο δεν ειναι θολη για "καλλιτεχνικους" λογους η απο (εντελως)ατζαμοσυνη, αλλα γιατι χιονιζε. Καρυδια!
Σημερα το πρωι, απο το μπαλκονι μου, ζωνη 1 καρακεντρο Λονδινου, βλεπω αυτο:¨
Η γκρινια μου εχει να κανει με αυτο (αυριο πρωι θα πετουσα Θεσσαλονικη):
"09:30 Important passenger advice
Due to severe weather conditions, there are currently no departing and arriving flights at Gatwick. The runway will remain closed until at least 06:00 Thursday 2nd December. Passengers should not set out for the airport and should check directly with their airline for the latest information.
Follow us on Twitter for the latest updates. "
:-(
UPDATE
http://www.bbc.co.uk/news/uk-11885865
Το BBC news εχει ενα απιστευτο, καταλευκο βιντεο του Gatwick. (sad, but it's very pretty!)
Sunday, 28 November 2010
There is always a but. And that's fine. As long as it doesn't come and bite you on the butt..
Σημερα ειναι μια απο εκεινα τις Κυριακατικα πρωινα που θες (θελω) να μοιραστεις με καποιον. Εχω ηδη παρει 3 φορες τηλ τον **νο. Και ειναι μολις μια ωρα που ξυπνησα. Πυζαμες, καφες, internet shopping, αρωματικα κερια (ενα vanilla cinnamon,ενα pomander της diptyque), σε λιγο θα πλακωσω τα mince pies. Το σπιτι ειναι ζεστο και μυριζει ομορφα. Εξω, παρα τον αναιμικο ηλιο κανει κρρρρρρυο. Για πρωτη φορα το παρκακι απεναντι ειναι αδειο απο παιδακια, αλλα ισως οι μαμαδες να προτιμησαν να τα πανε βολτα στο winter wonderland. Χτες το βραδυ, οταν περασαμε αργα με το αυτοκινητο απ εξω απο το Hyde Park, τα δεντρα του ηταν φωτισμενα με κοκκινα φωτακια.
Την Παρασκευη το πρωι καναμε ενα meeting απολογισμου στη δουλεια. Το Μαστερ μας μετακομισε σε καινουριο ινστιτουτο 2 χρονια πριν. Κακο timing, οπως αποδειχθηκε εκ των υστερων, γιατι συνεπεσε με το εδω recession και την προσπαθεια του Πανεπιστημιου - του 5ου καλυτερου στον κοσμο- να κανει οικονομιες. Οχι απο τους δικους μας μισθους - ειμαστε υπερεξιδεικευμενοι γιατροι, φερνουμε χαρη στο ονομα μας φοιτητες, ασθενεις και ερευνητικο εισοδημα, δε συμφερει το πανεπιστημιο να μας χασει- αλλα περικοπτοντας ωρες διδασκαλιας (κανουμε ταυτοχρονο teaching σε πτυχιακους και μεταπτυχιακους διαφορετικων επιπεδων) και μειωνοντας οσο γινεται τα εξοδα και τις θεσεις του administration. Φυσικα, εχει γινει ενα χαος. Η καθηγητρια πηρε πρωιμη συνταξη γιατι απηυδησε, εγω ανελαβα απο το Σεπτεμβρη να διευθυνω το course, χωρις εξτρα εσοδα φυσικα (αλλα αυτο δε με νοιαζει), και προσπαθω εκτοτε να συμαξεψω τα ασυμαζευτα, και να αντιστεκομαι στον πειρασμο να τραβαω τα μαλια μου. Τεσπα, να μην το κουραζω, συζητησαμε και αποφασισαμε καποια μετρα (που εδω κ 2 χρονια ζητουσαμε ως απαραιτητα), βαλαμε καποια deadlines, ιδωμεν. Εφυγα κουρασμενη και σχετικα απηυδισμενη, γιατι οσο σκληρα και να δουλεψεις, οσο ικανος και να εισαι, καποια πραγματα δεν εξαρτωνται μονο απο εσενα, αλλα εγω παιρνω σοβαρα τις ευθυνες μου. Πηρα το λεωφορειο να κατεβω να παρω καποια ακομα δωρακια. Την Πεμπτη πηγαινω Θεσσαλονικη οπου μεγαλωσα, εχω ηδη παρει τα δωρα για τα 4 παιδια των 2 κολλητων φιλεναδων μου (φιλες απο 3 χρονων με τη μια, απο 12 χρονων με την αλλη), ηθελα καποια ακομα για ανθρωπους εδω. Μια σταση πριν να κατεβω, το λεωφορειο σταματα αποτομα, πετιομαστε μπροστα στα καθισματα. Σε 3 λεπτα ειμαι γονατισμενη στην ακρη της Oxford street, διπλα μου αλλες 2 κυριες (ειναι μου λενε νοσοκομες), και ενας νεαρος καθισμενος στο δρομο που κρατα το κεφαλι της 20χρονης κοπελλας που χτυπησε το λεωφορειο μας. Αυτη κανει σπασμους, τη γυρναμε στο recovery position (φοβαμαι μηπως χτυπησε τη σπονδυλικη της στηλη και της κανουμε κι αλλη ζημια), σε 3-4 λεπτα αρχιζει να ανακτα τις αισθησεις της, της ζηταω να ανοιξει τα ματια της, προσπαθει (τα βλεφαρα της ειναι μελανιασμενα, εχει αιμα στη μυτη, σκεφτομαι πως εκανε καταγμα και στα ηθμοειδη), της ζητω να μου σφιξει το δαχτυλο με το χερι της, το κανει, κουναει λιγο τα ποδια της. Εχουν ερθει σε dt 2 αστυνομικοι και φτανει και ενας τυπος των πρωτων βοηθειων. Φευγω. (Ολο το Σ/Κ αναρωτιεμαι αν η κοπελλα κατεβηκε κι αυτη να αγορασει δωρα, αν ετρεξε στο δρομο γιατι ηταν πιεσμενη απο τη δουλεια της, αν ειχε μετα να παει σε παρτυ, και πως θα περασει αυτα τα Χριστουγεννα). Συνερχομαι, παιορνω τηλ το **νο, παιρνω τα δωρα μου, χαμογελαω σε οποιον με εξυπηρετει, δινω τη σειρα μου αγογγυστα. The important things in life is life.
Χτες το βραδυ με πηραν η Μα και ο Πα να παμε στο σπτι της Α και του L, ενα μικρο παρτυ για τα Χριστουγεννα. Φορεσα το μαυρο φορεμα με τα μεγαλα τετραγωνα μαυρα sequins που ειναι κλειστο μπροστα αλλα εχει ανοιχτη ολοκληρη την πλατη, μαυρο διαφανο καλτσον με ραφη, ψηλα τακουνια, σκουρο κραγιον. Η διαδρομη απο το Angel στο Earl's Court ηταν σχεδον ολη χριστουγεννιατικα φωταγωγημενη, ειχε πολυ κινηση, λεγαμε αστεια μεχρι να φτασουμε, εδωσα στη Μα το δωρο της γαι τα γενεθλια της (στις 30.12, αλλα να παει να το αλλαξει αν θελει πριν τις εκπτωσεις), καθαριζα συνεχεια το παραθυρο που αχνιζε απο το κρυο, να βλεπω εξω τη φωτισμενη πολη. Η Α και ο L ειχαν στειλει τα παιδια στο σπιτι της nanny, ειχαν εναν πλουσιο μπουφε (τα μισα αγορασμενα απο το delicatessen του Harrods, η Α που ειναι πλαστικος εκανε ιατρειο μεχρι αργα το μεσημερι του Σαβατου). Ηταν ομορφα. Κυτουσα τα προσωπα των παρευρισκομενων, καλοφτιαγμενα, μορφωμενα, καλλιεργημενα ατομα. Ο καθενας μας με τα προσωπικα του ζορια και αγωνες, οι 9 απο τους 10 παρευρισκομενους δουλευουμε, και για τους 4-5 που ξερω πιο καλα, δουλευουμε με εξουθενωτικα ωραρια, τιποτα δε βρηκαμε ετοιμο, εμεις φτιαξαμε εδω οτι εχουμε και χαιρομαστε. Αλλα κανενα προσωπο δεν ειχε εκφραση απογοητευσης, resentment, ματαιωσης η απελπισιας. Τους εδω ορους του παιχνιδιου τους επιλεξαμε, τους αποδεχομαστε, ξερουμε οτι εχουμε κι αλλες επιλογες, εχουμε πιστη σε καποιους θεσμους, η την πεποιθηση οτι μπορουμε καποια πραγματα να τα αλλαξουμε, εχουμε ονειρα και ελπιδα. Με αυτην κυριως την εννοια, ειμαστε privileged.
Γυρισαμε, ιδια διαδρομη, στις 1 η ωρα, ειχε παλι πολυ κινηση (με τη Μα κυτουσαμε την κινηση με απορια, ακομα και τα Σ/Κ εμεις κοιμομαστε απο τις 10-11, σπανιοτατα βγαινουμε, αναρωτιομαστε εμεις που ζουμε, σιγουρα σε αλλη διασταση, αποφασισαμε). Εξω απο το Harrods ο δρομος κλειστος, αλλαζανε νομιζω τη διακοσμηση στην προσοψη του κτιριου, οι πολυ ομορφες χριστουγεννιατικες βιτρινες στο Harvey Nicholls που ηθελα να ξαναχαζεψω στην επιστροφη ειχαν τα φωτα σβηστα, αναρωτηθηκαμε αν το κανανε για οικονομια. Στις 2 το πρωι η Μα μου εστειλε μηνυμα οτι της αρεσε πολυ το δωρο της και με αγαπα πολυ. Σημερα ξυπνησα στις 10, πηρα ενα ζευγαρι γουνινες μποτες και ακομα ενα ψιλοβαβαβουμ/ψιλοχαλαρο φορεμα. Δε χειριζομαι καλα τις συναισθηματικες μου αναγκες και τις ανασφαλειες μου αυτον τον καιρο, και παραξοδευω. Θα κατεληγα αυτο το παραληρηματικο ποστ με τη συνηθισμενη μου επωδο - φοβαμαι!- αλλα η αληθεια ειναι οτι ο φοβος σχεδον παντα στο τελος εμενα με κινητοποιει, και ειναι πιο ειλικρινες να καταληξω με αυτο που ειναι το πιο κυριαρχο συναισθημα μεσα μου αυτη την εποχη: Ελπιζω.
Την Παρασκευη το πρωι καναμε ενα meeting απολογισμου στη δουλεια. Το Μαστερ μας μετακομισε σε καινουριο ινστιτουτο 2 χρονια πριν. Κακο timing, οπως αποδειχθηκε εκ των υστερων, γιατι συνεπεσε με το εδω recession και την προσπαθεια του Πανεπιστημιου - του 5ου καλυτερου στον κοσμο- να κανει οικονομιες. Οχι απο τους δικους μας μισθους - ειμαστε υπερεξιδεικευμενοι γιατροι, φερνουμε χαρη στο ονομα μας φοιτητες, ασθενεις και ερευνητικο εισοδημα, δε συμφερει το πανεπιστημιο να μας χασει- αλλα περικοπτοντας ωρες διδασκαλιας (κανουμε ταυτοχρονο teaching σε πτυχιακους και μεταπτυχιακους διαφορετικων επιπεδων) και μειωνοντας οσο γινεται τα εξοδα και τις θεσεις του administration. Φυσικα, εχει γινει ενα χαος. Η καθηγητρια πηρε πρωιμη συνταξη γιατι απηυδησε, εγω ανελαβα απο το Σεπτεμβρη να διευθυνω το course, χωρις εξτρα εσοδα φυσικα (αλλα αυτο δε με νοιαζει), και προσπαθω εκτοτε να συμαξεψω τα ασυμαζευτα, και να αντιστεκομαι στον πειρασμο να τραβαω τα μαλια μου. Τεσπα, να μην το κουραζω, συζητησαμε και αποφασισαμε καποια μετρα (που εδω κ 2 χρονια ζητουσαμε ως απαραιτητα), βαλαμε καποια deadlines, ιδωμεν. Εφυγα κουρασμενη και σχετικα απηυδισμενη, γιατι οσο σκληρα και να δουλεψεις, οσο ικανος και να εισαι, καποια πραγματα δεν εξαρτωνται μονο απο εσενα, αλλα εγω παιρνω σοβαρα τις ευθυνες μου. Πηρα το λεωφορειο να κατεβω να παρω καποια ακομα δωρακια. Την Πεμπτη πηγαινω Θεσσαλονικη οπου μεγαλωσα, εχω ηδη παρει τα δωρα για τα 4 παιδια των 2 κολλητων φιλεναδων μου (φιλες απο 3 χρονων με τη μια, απο 12 χρονων με την αλλη), ηθελα καποια ακομα για ανθρωπους εδω. Μια σταση πριν να κατεβω, το λεωφορειο σταματα αποτομα, πετιομαστε μπροστα στα καθισματα. Σε 3 λεπτα ειμαι γονατισμενη στην ακρη της Oxford street, διπλα μου αλλες 2 κυριες (ειναι μου λενε νοσοκομες), και ενας νεαρος καθισμενος στο δρομο που κρατα το κεφαλι της 20χρονης κοπελλας που χτυπησε το λεωφορειο μας. Αυτη κανει σπασμους, τη γυρναμε στο recovery position (φοβαμαι μηπως χτυπησε τη σπονδυλικη της στηλη και της κανουμε κι αλλη ζημια), σε 3-4 λεπτα αρχιζει να ανακτα τις αισθησεις της, της ζηταω να ανοιξει τα ματια της, προσπαθει (τα βλεφαρα της ειναι μελανιασμενα, εχει αιμα στη μυτη, σκεφτομαι πως εκανε καταγμα και στα ηθμοειδη), της ζητω να μου σφιξει το δαχτυλο με το χερι της, το κανει, κουναει λιγο τα ποδια της. Εχουν ερθει σε dt 2 αστυνομικοι και φτανει και ενας τυπος των πρωτων βοηθειων. Φευγω. (Ολο το Σ/Κ αναρωτιεμαι αν η κοπελλα κατεβηκε κι αυτη να αγορασει δωρα, αν ετρεξε στο δρομο γιατι ηταν πιεσμενη απο τη δουλεια της, αν ειχε μετα να παει σε παρτυ, και πως θα περασει αυτα τα Χριστουγεννα). Συνερχομαι, παιορνω τηλ το **νο, παιρνω τα δωρα μου, χαμογελαω σε οποιον με εξυπηρετει, δινω τη σειρα μου αγογγυστα. The important things in life is life.
Χτες το βραδυ με πηραν η Μα και ο Πα να παμε στο σπτι της Α και του L, ενα μικρο παρτυ για τα Χριστουγεννα. Φορεσα το μαυρο φορεμα με τα μεγαλα τετραγωνα μαυρα sequins που ειναι κλειστο μπροστα αλλα εχει ανοιχτη ολοκληρη την πλατη, μαυρο διαφανο καλτσον με ραφη, ψηλα τακουνια, σκουρο κραγιον. Η διαδρομη απο το Angel στο Earl's Court ηταν σχεδον ολη χριστουγεννιατικα φωταγωγημενη, ειχε πολυ κινηση, λεγαμε αστεια μεχρι να φτασουμε, εδωσα στη Μα το δωρο της γαι τα γενεθλια της (στις 30.12, αλλα να παει να το αλλαξει αν θελει πριν τις εκπτωσεις), καθαριζα συνεχεια το παραθυρο που αχνιζε απο το κρυο, να βλεπω εξω τη φωτισμενη πολη. Η Α και ο L ειχαν στειλει τα παιδια στο σπιτι της nanny, ειχαν εναν πλουσιο μπουφε (τα μισα αγορασμενα απο το delicatessen του Harrods, η Α που ειναι πλαστικος εκανε ιατρειο μεχρι αργα το μεσημερι του Σαβατου). Ηταν ομορφα. Κυτουσα τα προσωπα των παρευρισκομενων, καλοφτιαγμενα, μορφωμενα, καλλιεργημενα ατομα. Ο καθενας μας με τα προσωπικα του ζορια και αγωνες, οι 9 απο τους 10 παρευρισκομενους δουλευουμε, και για τους 4-5 που ξερω πιο καλα, δουλευουμε με εξουθενωτικα ωραρια, τιποτα δε βρηκαμε ετοιμο, εμεις φτιαξαμε εδω οτι εχουμε και χαιρομαστε. Αλλα κανενα προσωπο δεν ειχε εκφραση απογοητευσης, resentment, ματαιωσης η απελπισιας. Τους εδω ορους του παιχνιδιου τους επιλεξαμε, τους αποδεχομαστε, ξερουμε οτι εχουμε κι αλλες επιλογες, εχουμε πιστη σε καποιους θεσμους, η την πεποιθηση οτι μπορουμε καποια πραγματα να τα αλλαξουμε, εχουμε ονειρα και ελπιδα. Με αυτην κυριως την εννοια, ειμαστε privileged.
Γυρισαμε, ιδια διαδρομη, στις 1 η ωρα, ειχε παλι πολυ κινηση (με τη Μα κυτουσαμε την κινηση με απορια, ακομα και τα Σ/Κ εμεις κοιμομαστε απο τις 10-11, σπανιοτατα βγαινουμε, αναρωτιομαστε εμεις που ζουμε, σιγουρα σε αλλη διασταση, αποφασισαμε). Εξω απο το Harrods ο δρομος κλειστος, αλλαζανε νομιζω τη διακοσμηση στην προσοψη του κτιριου, οι πολυ ομορφες χριστουγεννιατικες βιτρινες στο Harvey Nicholls που ηθελα να ξαναχαζεψω στην επιστροφη ειχαν τα φωτα σβηστα, αναρωτηθηκαμε αν το κανανε για οικονομια. Στις 2 το πρωι η Μα μου εστειλε μηνυμα οτι της αρεσε πολυ το δωρο της και με αγαπα πολυ. Σημερα ξυπνησα στις 10, πηρα ενα ζευγαρι γουνινες μποτες και ακομα ενα ψιλοβαβαβουμ/ψιλοχαλαρο φορεμα. Δε χειριζομαι καλα τις συναισθηματικες μου αναγκες και τις ανασφαλειες μου αυτον τον καιρο, και παραξοδευω. Θα κατεληγα αυτο το παραληρηματικο ποστ με τη συνηθισμενη μου επωδο - φοβαμαι!- αλλα η αληθεια ειναι οτι ο φοβος σχεδον παντα στο τελος εμενα με κινητοποιει, και ειναι πιο ειλικρινες να καταληξω με αυτο που ειναι το πιο κυριαρχο συναισθημα μεσα μου αυτη την εποχη: Ελπιζω.
Sunday, 21 November 2010
stir up Sunday
"Today is traditionally the day to make your Christmas pudding!"
......
Ηρθε στο τελος μιας πολυ δυσκολης, πιεστικης εβδομαδας. Αλλα το βραδυ της Πεμπτης οταν εφτασε, το σπιτι μυριζε φρεσκοψημενη παστα φλωρα με μουρα . Του αρεσε πολυ το γλυκο, βρηκε πως εφτιαξα πολυ ομορφα το χριστουγεννιατικο δεντρακι μου. Του ελειψα νομιζω. :-)
Μιση ωρα αφοτου εφτασε πηραμε ταξι για το Loungelover, να βρουμε τον Ε, που ειχε ερθει απο Κινα και θα πετουσε την επομενη μερα Λωζανη.
- I wonder if our friend is already in there, ειπα στην υποδοχη.
- What does he look like?
- He is a tall big guy.
Οχι, δεν ηταν εκει, αλλα μολις εφτασε τον εφεραν με σιγουρια στο τραπεζι μας.
Πληθωρικος, κοφτερα πανεξυπνος και μεγαλοπρεπης , ο Ε ειναι απο τους φιλους του **νου που ακομα ελαχιστα γνωριζω, αλλα διαισθανομαι οτι θα επελεγα να τον κανω δικο μου, κοντινο φιλο. Η κουβεντα καλυψε γεωγραφικα το μεγαλυτερο τμημα της υδρογειου. Ο Ε ταξιδευει για τη δουλεια του σε ολο τον κοσμο, και η ματια του ειναι διορατικη για τα κοινωνικοπολιτικα τεκταινομενα. Ξεχασα να νυσταξω. Στις 12 σταματησανε να σερβιρουνε ποτα, φυγαμε στις 12.30.
.................
Δειπνο για τρεις, στο Yauatcha Παρασκευη βραδυ. Καθαρισαμε 6 καλαθακια dim sum, 1 fried rice, μια σουπα (για το **νο), 3 μπουκαλια σακε και 1 επιδορπιο μεσα σε λιγοτερο απο 1 ωρα. Πεινουσαμε, τα πιατα ερχοντουσαν γρηγορα, τρωγαμε γρηγορα, μιλουσαμε γρηγορα - the London dinner experience , I guess. Καλαισθητο περιβαλλον,trendy κοσμος, ιδιαιτερα ευγεστο φαγητο, ειχε σε ολα δικιο ο Π . (Ευτυχως για τους επισκεπτες μου, μπορει εγω να μην πολυβγαινω στο Λονδινο, αλλα εχω φιλους που μου κανουνε τις καλυτερες προτασεις).
Βολτα μετα οι δυο μας στη φωταγωγημενη πολη, η Δε προφασιστηκε κουραση η γλυκεια μου, για να μας αφησει μονους μας. Τα στολιδια στους δρομους ειναι τα περσινα, αλλα μου φανηκαν πανεμορφα.
....................
Το οδοιπορικο του Σαβατου ξεκινησε με βολτα στο Spitafields που πρωινιατικα ηταν αδειο. Το παζαρι ειναι την Κυριακη, αλλα μπηκαμε σε ενα μαγαζακι που αγαπαω και πηρε ομορφα δωρακια. Στη Brick Lane που μου θυμιζει Βερολινο, εψαξα κατι μαγαζια στην Cheshire street. Ιδιαιτερα, χειροποιητα αντικειμενα, και αρτιστικοι χωροι, ειτε σπαρτιατικα λιτοι, ειτε εκκεντρικα υπερφωρτωμενοι. Χαζεψαμε ενα πολυεθνικο food court που ηταν ακομα νωρις για να τιμησουμε. Οι μυρωδιες μας σπασανε τη μυτη, αλλα πιο πολυ ζηλεψα το mulled wine που ακομα δεν ηταν ετοιμο να δοκιμασουμε. Το tea house διπλα σε κατι stalls που δεν καθησαμε ειχε ετεροκλητες, φθαρμενες, βελουδινες πολυθρονες, γυμνο δαπεδο, θεατρικα ντυμενη πελατεια, και κατι καιηκ που τα διαφημιζανε για βιολογικα και φαινοντουσαν απαιχτα.
Με tube στη Bond Street, στο υπογειο του Selfridges. Ο **νος πηρε ακομα 1-2 δωρακια, εγω τσεκαρα ξανα αλλα δεν πηρα χριστουγεννιατικα στολιδια. Με τα ποδια στην Conduit Street,ενα γρηγορο μεσημεριανο με σουσι στο Itsu κατω απο τη Vogue.
Χαζεμα στο Liberty, και μετα Carnaby street. Διαλεξαμε μαζι ακομα μερικα δωρακια στο πολυχρωμο Pylones, βγαινοντας το μονο που ελειπε του **νου ηταν το ασπροκοκκινο σκουφι για να κανει πειστικα τον Αη Βασιλη.
Με τα ποδια στα δρομακια του Soho. Χαζευουμε μαζι με αλλους εναν ημιγυμνος μαυρομε αγιοβασιλιτικο σκουφι , bumfloss slip, μαυρες πανυψηλες Louboutin και τα πιο καλιγραμμα και θηλυκα ποδια που εχω δει σε ανδρα η σε γυναικα, που περιδιαβαινει το δρομο, τουρλωνοντας με ναζι τις καμπυλες του, για εναν Ιταλο φωτογραφο. Η ατμοσφαιρα ειναι γιορτινη, ο κοσμος ξεχυλιζει τα μπαρ και τα εστιατορια, το μερος εχει πολλη ζωη. Εχω αρχισει να κουραζομαι, ο **νος ρουφαει την ενεργεια του χωρου, οχι, δεν ειναι ακομα κουρασμενος.
Στην κεντρικη πλατεια του Covent garden σταματαμε να ακουσουμε 5 υπαιθριους μουσικους να παιζουν τις 4 εποχες του Vivaldi. Παιρνουμε μετα απο ωρα το 38 για Islington. Περπαταμε στη High Street απο το Islington Green μεχρι το Islington Town Hall. Ενθουσιαζεται με το Almeida, με τα μαγαζακια που συνανταμε στο δρομο, παιρνουμε ακομα ενα πολυ ιδιαιτερο δωρο, για την κολλητη του, τσεκαρει που θα παμε να καθησουμε αμα ξαναρθει Λονδινο. Ανεφοδιαζομαστε στο Otttolengui. Καταληγουμε στο σπιτι. Κοκκινο κρασι, τυρια,chorizo και σαλατες, και τα φωτακια στο χριστουγεννιατικο δεντρο να αναβοσβηνουν.
.................
Το πρωι φευγει αφου μου υποσχεθει οτι μολις με παραλαβει απο το αεροδρομιο τα Χριστουγεννα στην Αθηνα, θα παμε μαζι να αγορασουμε τα κλαδια που θα στολισω σπιτι του το ιδιο βρδυ, ενω αυτος θα βλεπει το ποδοσφαιρο.
......
Ηρθε στο τελος μιας πολυ δυσκολης, πιεστικης εβδομαδας. Αλλα το βραδυ της Πεμπτης οταν εφτασε, το σπιτι μυριζε φρεσκοψημενη παστα φλωρα με μουρα . Του αρεσε πολυ το γλυκο, βρηκε πως εφτιαξα πολυ ομορφα το χριστουγεννιατικο δεντρακι μου. Του ελειψα νομιζω. :-)
Μιση ωρα αφοτου εφτασε πηραμε ταξι για το Loungelover, να βρουμε τον Ε, που ειχε ερθει απο Κινα και θα πετουσε την επομενη μερα Λωζανη.
- I wonder if our friend is already in there, ειπα στην υποδοχη.
- What does he look like?
- He is a tall big guy.
Οχι, δεν ηταν εκει, αλλα μολις εφτασε τον εφεραν με σιγουρια στο τραπεζι μας.
Πληθωρικος, κοφτερα πανεξυπνος και μεγαλοπρεπης , ο Ε ειναι απο τους φιλους του **νου που ακομα ελαχιστα γνωριζω, αλλα διαισθανομαι οτι θα επελεγα να τον κανω δικο μου, κοντινο φιλο. Η κουβεντα καλυψε γεωγραφικα το μεγαλυτερο τμημα της υδρογειου. Ο Ε ταξιδευει για τη δουλεια του σε ολο τον κοσμο, και η ματια του ειναι διορατικη για τα κοινωνικοπολιτικα τεκταινομενα. Ξεχασα να νυσταξω. Στις 12 σταματησανε να σερβιρουνε ποτα, φυγαμε στις 12.30.
.................
Δειπνο για τρεις, στο Yauatcha Παρασκευη βραδυ. Καθαρισαμε 6 καλαθακια dim sum, 1 fried rice, μια σουπα (για το **νο), 3 μπουκαλια σακε και 1 επιδορπιο μεσα σε λιγοτερο απο 1 ωρα. Πεινουσαμε, τα πιατα ερχοντουσαν γρηγορα, τρωγαμε γρηγορα, μιλουσαμε γρηγορα - the London dinner experience , I guess. Καλαισθητο περιβαλλον,trendy κοσμος, ιδιαιτερα ευγεστο φαγητο, ειχε σε ολα δικιο ο Π . (Ευτυχως για τους επισκεπτες μου, μπορει εγω να μην πολυβγαινω στο Λονδινο, αλλα εχω φιλους που μου κανουνε τις καλυτερες προτασεις).
Βολτα μετα οι δυο μας στη φωταγωγημενη πολη, η Δε προφασιστηκε κουραση η γλυκεια μου, για να μας αφησει μονους μας. Τα στολιδια στους δρομους ειναι τα περσινα, αλλα μου φανηκαν πανεμορφα.
....................
Το οδοιπορικο του Σαβατου ξεκινησε με βολτα στο Spitafields που πρωινιατικα ηταν αδειο. Το παζαρι ειναι την Κυριακη, αλλα μπηκαμε σε ενα μαγαζακι που αγαπαω και πηρε ομορφα δωρακια. Στη Brick Lane που μου θυμιζει Βερολινο, εψαξα κατι μαγαζια στην Cheshire street. Ιδιαιτερα, χειροποιητα αντικειμενα, και αρτιστικοι χωροι, ειτε σπαρτιατικα λιτοι, ειτε εκκεντρικα υπερφωρτωμενοι. Χαζεψαμε ενα πολυεθνικο food court που ηταν ακομα νωρις για να τιμησουμε. Οι μυρωδιες μας σπασανε τη μυτη, αλλα πιο πολυ ζηλεψα το mulled wine που ακομα δεν ηταν ετοιμο να δοκιμασουμε. Το tea house διπλα σε κατι stalls που δεν καθησαμε ειχε ετεροκλητες, φθαρμενες, βελουδινες πολυθρονες, γυμνο δαπεδο, θεατρικα ντυμενη πελατεια, και κατι καιηκ που τα διαφημιζανε για βιολογικα και φαινοντουσαν απαιχτα.
Με tube στη Bond Street, στο υπογειο του Selfridges. Ο **νος πηρε ακομα 1-2 δωρακια, εγω τσεκαρα ξανα αλλα δεν πηρα χριστουγεννιατικα στολιδια. Με τα ποδια στην Conduit Street,ενα γρηγορο μεσημεριανο με σουσι στο Itsu κατω απο τη Vogue.
Χαζεμα στο Liberty, και μετα Carnaby street. Διαλεξαμε μαζι ακομα μερικα δωρακια στο πολυχρωμο Pylones, βγαινοντας το μονο που ελειπε του **νου ηταν το ασπροκοκκινο σκουφι για να κανει πειστικα τον Αη Βασιλη.
Με τα ποδια στα δρομακια του Soho. Χαζευουμε μαζι με αλλους εναν ημιγυμνος μαυρομε αγιοβασιλιτικο σκουφι , bumfloss slip, μαυρες πανυψηλες Louboutin και τα πιο καλιγραμμα και θηλυκα ποδια που εχω δει σε ανδρα η σε γυναικα, που περιδιαβαινει το δρομο, τουρλωνοντας με ναζι τις καμπυλες του, για εναν Ιταλο φωτογραφο. Η ατμοσφαιρα ειναι γιορτινη, ο κοσμος ξεχυλιζει τα μπαρ και τα εστιατορια, το μερος εχει πολλη ζωη. Εχω αρχισει να κουραζομαι, ο **νος ρουφαει την ενεργεια του χωρου, οχι, δεν ειναι ακομα κουρασμενος.
Στην κεντρικη πλατεια του Covent garden σταματαμε να ακουσουμε 5 υπαιθριους μουσικους να παιζουν τις 4 εποχες του Vivaldi. Παιρνουμε μετα απο ωρα το 38 για Islington. Περπαταμε στη High Street απο το Islington Green μεχρι το Islington Town Hall. Ενθουσιαζεται με το Almeida, με τα μαγαζακια που συνανταμε στο δρομο, παιρνουμε ακομα ενα πολυ ιδιαιτερο δωρο, για την κολλητη του, τσεκαρει που θα παμε να καθησουμε αμα ξαναρθει Λονδινο. Ανεφοδιαζομαστε στο Otttolengui. Καταληγουμε στο σπιτι. Κοκκινο κρασι, τυρια,chorizo και σαλατες, και τα φωτακια στο χριστουγεννιατικο δεντρο να αναβοσβηνουν.
.................
Το πρωι φευγει αφου μου υποσχεθει οτι μολις με παραλαβει απο το αεροδρομιο τα Χριστουγεννα στην Αθηνα, θα παμε μαζι να αγορασουμε τα κλαδια που θα στολισω σπιτι του το ιδιο βρδυ, ενω αυτος θα βλεπει το ποδοσφαιρο.
Thursday, 18 November 2010
Xmas countdown
επαναλαμβανομαι, το ξερω, αλλα δε βρηκα τπτ που να μου αρεσει οσο τα twisted willows για στολισμα στο σπιτι μου
η συλλογη μου με τα χρωματιστα κουτια, αυξανεται και πληθυνεται
(δε φαινεται καλα γμτ) στολισα και τα υφασματινα λουλουδια μου με φωτακια και 2-3 στολιδια - θα παω αυριο να βρω μερικα ακομα πουλακια και πεταλουδιτσες ν αβαλω επανω.... και θα ειμαι σχεδον ετοιμη!
:-)
Wednesday, 17 November 2010
Ελλας θα πει?
...αλλοιμονο?
Τα σχολια δικα σας.
( seen in Huffington post
http://www.huffingtonpost.com/2010/11/14/10-centuries-in-5-minutes-video-europe-map-history-_n_783309.html
downloaded from youtube)
(I am soooo depressed :-(
Subscribe to:
Posts (Atom)
