innocence

Χθες με επιασε μια ορεξη να δω θεατρο, σχεδον βουλιμικη. Το "innocence" ηταν και critic's choice στο Time out και last chance to see, μια που η τελευταια παρασταση ειναι αποψε το βραδυ. Το θεατρακι ειναι στο Hackney, μια φτωχικη περιοχη, οπου εχω κατοικησει και δουλεψει για 2 μικρα, διαφορετικα χρονικα διαστηματα.

Πηγα με τα ποδια. Ειναι μονο 1 ωρα (γρηγορος) δρομος απο το σπιτι μου στο gentrified Islington του N1 μεχρι το αφκιασιδωτο E8. Περνωντας στη διαδρομη μπροστα απο μια παραξενη διαδοχη εμπορικων. Planet Organic. Ειδη υγιεινης. Ειδη υγιεινης. Ειδη υγιεινης. Τζακια, πλακακια, παραδοσιακα ειδη διακοσμησης ανακυκλωμενα απο κατεδαφισεις. Καταστημα βαλσαμωμενων ζωων. Θεατρικο βεστιαριο (ασπρο-κοκκινο-μπλε στολες γαλλων σωματοφυλακων του Ρισελιε στη βιτρινα). Raj Hotel - το μοντερνο μπαρ στο ινδικο boutique ξενοδοχειο ηταν σχεδον αδειο. One pound shop. 98 pence shop! Απειρα off licence. Η μυρωδια στο δρομο μου θυμισε την Αγγλια που γνωρισα στα παιδικα μου χρονια - η γλυκεια τηγανιλα των fish & chips , η εντονη σπιρταδα των curry house, η πανταχου παρουσα οξυτητα της μπυρας και του κατουρου, πιο αισθητη εξω απο τα μπαρ, και η βασικη οσμη-ταυτοτητα της χωρας, η υγρασια.

Στη διαδρομη οι δρομοι στενευανε, τα προσωπα γινοντουσαν πιο σκουρα, τα βλεμματα των αντρων πιο εντονα. Μπηκα να παρω νερο και ενα περιοδικο (παλι πηγα νωρις) σε ενα off licence πριν το θεατρο. Ο ινδος μαγαζατορας μου επιασε την κουβεντα. Το Λονδινο ειναι ισως για τους επισκεπτες μια απροσωπη μεγαλουπολη, αλλα για εμας που το ζουμε εχει ενα εντονο κατα περιοχες community feel, που νομιζω ειναι τοσο πιο ισχυρο οσο πιο φτωχικη η περιοχη.

Το Arcola ειναι ενα παλιο ανακαινισμενο εργοστασιο χαλιων, που μετετρεψαν σε θεατρακι δυο Τουρκοι μεταναστες. Με οικολογικους λαμπτηρες και πηγες ενεργειας, φθαρμενους, αναπαυτικους καναπεδες στο χωρο της υποδοχης, fair trade καφεδες, λιμπιστικα σαντουιτς και cookies και organic ποτα (κρασι, ακομα και βοτκα!) στο μπαρ. “the Arcola lives on love and hope rather than money” . Η κοπελλα στα εισιτηρια που μπηκε μετα και τακτοποιουσε τη σκηνη φορουσε κραγιον βαθυ κοκκινο σαν το δικο μου. Το κοινο ετεροκλητο, στα 2/3 νεανικο, πολυχρωμο. Πολλοι μπηκαν στην αιθουσα με τα ποτα τους, κρατωντας τα γυαλινα ποτηρια τους και ενα μπουκαλι κρασι. Αρκετοι θεατες μονοι τους. Ενας Shik ινδος με το τουρμπανι. Μια κοπελλα σα Ρωσικη φωτογραφια, μαντηλα γυρω απο το κεφαλι, γουνα στο λαιμο, σουεντ μποττες, κοντυλογραμμενα ματια - νομιζα θα επαιζε στο εργο, αλλα ηταν και αυτη θεατης. Τα παιδια διπλα μου - ζευγαρι? δεν ειμαι σιγουρη. ο ενας απο τους δυο μου επιασε κουβεντα - μυριζανε παλιομοδιτικη κολωνια, με καθησυχαζε το αρωμα.

Το εργο της Dea Loher ηταν ενα collage απο ζωες στο χειλος της ελπιδας η της απελπισιας. Δυο μαυροι παρανομοι μεταναστες, ο θεος? σε μια παρατημενη σακουλα με λεφτα. Μια κοπελλα που κολυμπα στο χαμο της η στην καινουρια ζωη της, μια τυφλη pole dancer που τη λεν Absolut. Ενας αποτυχημενος γιατρος αλλα ευτυχισμενος νεκροθαφτης. Η σκηνοθετικη ματια φωτογραφικα ειλικρινης, με χιουμορ και καποια τρυφεροτητα. Μου μειναν καποιες σκορπιες φρασεις "so many words in these books..have you freed them , i mean read them, all?" "life is unreliable" "i want the mirrors to stop!". Στο τελος - καμια υποψια happy end στο κυκλικο συμβολικο τελος- χαμογελουσαμε ολοι, χειροκροτουσαμε για πολλη ωρα. Πως ειναι δυνατο ενα ρεαλιστικα μαυρο εργο, να σε αφηνει με μια γευση χαρουμενης ηρεμιας, σχεδον ελπιδας?

Περπατησα 15 λεπτα μεχρι τη σταση, ξεπαγιασμενη, ειχε -1. Σημερα εχει εναν ζωηρο ηλιο, μια υποψια χιονιου σα ζαχαρη αχνη μεριες μεριες στο πρασινο γρασιδι του παρκου, και ενα κοπαδι παπιων κανει θορυβο στο καναλι.

(ναι. ετσι κι αλλοιως. με τη μαυριλα της και την πολυχρωμια της. με την ελπιδα και την απογνωση της. και χωρις κανεναν λογο. η ζωη ειναι ωραια.)

blue. then red, then blue again.

Το Αβαταρ το περασμενο Σαββατο με χαλασε ασχημα. Δεν ξερω γιατι. Ισως το προχειρο σεναριο, οι μπλε ημιανεκφραστες φατσες και οι συνηθισμενες σχηματικες καρικατουρες των πολεμοκρατορων, η αναφορα σε μακρινο πλανητη που παντα, για καποιους λογους, με τρομαζει. Μετα σκεφτομουνα με εκνευρισμο το Ιρακ, τους Ινδιανους που ποτε δεν πηρανε μια συγνωμη περα απο αδειες για καζινο, και την τσιχλοφουσκα "-love you - love you too!" απο τα πλαστικα χαζοχαρουμενα αμερικανακια των αμερικανικων χαζοσειρων. Μια θαυμαστη χωρα κτισμενη πανω στη σχιζοφρενεια. Ταινιες που την ψυχικη και συναισθηματικη αναπηρια του δημιουργου τους την προτασσουν αρετη (εδω σκεφτομουνα και το whatever works, και οποιος καταλαβε, καταλαβε). Αμερικα, Αμερικα. Depressed - βαθυ μπλε, σχεδον μαυρο.

...........................................................................

Στις 6 παρα τεταρτο ειχαμε ηδη αδειασει ενα κοκκινο Rioja και θυμομασταν πριν απο 10 περιπου χρονια που ερχομασταν απο το νοσοκομειο μετα τα μαθηματα και μετα απο μερικα ποτηρια κρασι συναγωνιζομασταν ποια απο τις 3 θα φτυσει τα κουκουτσια ελιας πανω απο το τοιχαλακι των σιδηροδρομικων γραμμων. Χτες καθομασταν μεσα, ημασταν μονο 2 ( η τριτη μεγαλωνει τα παιδια της στη Βορεια Αγγλια, η Β ειναι εδω επισκεπτρια, εγω που τοτε ημουνα εδω η καινουρια εχω γινει ημι-μονιμη). Η Β τρομαξε να γνωρισει την περιοχη, που εχει γεμισει απο μοντερνες ατσαλινες ακριβες προθηκες στα σκουροχρωμα βικτωριανα κτιρια. Το Smithy's δεν εχει αλλαξει, ειναι παντα ενας χωρος φιλοξενος και ζεστος. Ισως βεβαια ειναι και το κρασι, που δινει τονους κοκκινους στη νυχτα.

.................................................................................

- Φαινεσαι πολυ καλα!

- Ειμαι εντελως down, με ανεβαζει το κοκκινο κραγιον που φορω!

- Τετοια χαρη το κραγιον, να μου πεις ποιο ειναι να το παρω και εγω!

.................................................................

Rewind.

sms - "Μπορει να θελω μια αγκαλια.." "Ζητας πολλα, αλλωστε το κρυο στην Αθηνα δεν κρατα για πολυ".

email - "Καταλαβαινεις ποσο παραλογα δραματικη γινεσαι? Θα σου περασει! Μην κανεις μαυρες σκεψεις!" (ο αλητακος καταλαβε οτι ειμαι στις μαυρες μου απο 3 προτασεις με ισαριθμα θαυμαστικα - θαυμαζω τη διαισθηση του σε οτι με αφορα. αλλα δεν αντεχει να ειμαι down, αυτος ειναι ο δικος του αποκλειστικα ρολος.)

sxms - παλι, παλι ο ιδιος, παλι απο το πουθενα. i live in a time warp. βαριεμαι οταν γινονται τα πραγματα κ οι καταστασεις, προβλεψιμα. απο την αλλη, εξακολουθει να με ξαφνιαζει η δυνατοτητα της προβλεψιμοτητας.

..............................................................

Το πρωινο Skype με Σιγκαπουρη ακυρωθηκε, η Jenny γεννησε ενα υγιεστατο κοριτσακι χθες βραδυ. :-)

..............................................................

Tom's kitchen, 7 ατομα σε ενα τραπεζι, κουβεντες στα ελληνικα (ανδρες), στα αγγλικα, fashion week (γυναικες). Μ'αρεσουν πολυ αμα οι παρεες ειναι εξω απο τον εργασιακο μου χωρο. Μοιραστηκαμε ενα γλυκο οι γυναικες, ενα αλλο οι ανδρες (το τελειωσαμε εμεις φυσικα). Εδω εχει λεει τα καλυτερα blueberry pancakes Κυριακη πρωι. Να το τσεκαρω, αμα δοθει ευκαιρια. Βγαινοντας απο το εστιατοριο, το κρυο ειχε πεσει, μοιραστηκαμε ενα ταξι με το Δ και τη Λ, λιγο πριν τις 11 οι δρομοι στο κεντρο αδειοι, ο κοσμος εδω κοιμαται νωρις.

..............................................................

Αυριο ειναι Παρασκευη. Αυριο ειναι Παρασκευη. Αυριο ειναι Παρασκευη.

κηποι

-Δεν ειναι πολυ ομορφος ο κηπος μου?
-Θα ηταν ακομα πιο ομορφος αν ξαναφυτευες τα λουλουδια που εκαψε το κρυο.
- Θα το εκανα, αλλα δεν ειμαι σιγουρη οτι ξερω πως τα λενε..
- Εγω παντως σου εφερα αγαπανθους...
.......................................................................................

Τα ονειρα μου εχουν ξανααποκτησει συμβολικο χαρακτηρα (και χρωματα και φαντασμαγορια). Τι ανακουφιση. Λιγο καιρο πριν, ονειρευομουνα τοσο στεγνα πραγματα οσο και αυτα που σκεφτομαι οταν βαδιζω προς τη δουλεια. Ακομα πιο πριν, τα ονειρα μου ηταν υπερπαραγωγες φαντασιας, βιαιης περιπετειας, σεξ και αγωνιωδους δρασης. Αλλα σε εκεινη τη φαση επαιρνα πολυ συχνα τα ροζ χαπακια για να εξασφαλισω οτι θα κοιμηθω σερι το βραδυ και δεν θα αρχισω να ακουω τα πουλακια στο παρκο να κελαηδανε απο τις 4.

Τα αγαπαω τα ονειρα μου, ειναι ενα ακριβες βαρομετρο του πως αισθανομαι. Το ονειρο μεσα στο οποιο ξυπνησα σημερα το πρωι, ηταν ταινια εποχης του Ivory (με σεξ). Η γυναικα στο ονειρο αλλα και ο ανδρας που αγαπουσε ημουνα εγω. Ιδια μορφη, ιδια οψη, ιδια οικογενεια -πρωτα ξαδερφια. (Ναρκισσε, Ναρκισσε, Ναρκισσε...). Ενα αρχοντικο με φωτεινα δωματια και τεραστιους κηπους. Μια αποδραση σε ελικωτο αποκρημνο δρομο που βλεπει θαλασσα. Μια εκκλησια σκοτεινη, μεσαιωνικη. Ανθρωποι σκληροι, αποστεγνωμενοι απο συναισθημα, και προστασια. Περιεργα κρεβατια. Αυτοθυσια και δημιουργια. Μια εκθεση φωτογραφιας. Τελος αισιο .

(Τι περιεργο, πιο ξεγυμνωμα το αισθανομαι να γραφω το ονειρο μου, ακομα και χωρις τις ακριβεις λεπτομερειες, παρα ιστοριες που εχω ζησει).

Δεν θελω να το αναλυσω. Μου αρκει η ομορφη αισθηση και η αναμνηση των ομορφων εικονων. Απο τα ονειρα που ξυπνας και αναρωτιεσαι αν τα εχεις ζησει σε μια αλλη ζωη, η εαν τα ζεις ταυτοχρονα σε ενα παραλληλο συμπαν.

Σουρεαλ περιπατος

Βγαινω απο το σπιτι, ειναι 7 το βραδυ. Το κρυο εχει βελτιωθει αισθητα, αλλα οχι τοσο ωστε να μη δακρυζουν τα ματια μου στον ψυχρο βραδινο αερα. Περπαταω με τα χερια στις τσεπες του παλτω που φοραω πανω απο τις πυζαμες μου - ελπιζω να φαινονται για φορμα στο σκοταδι- αψογα βαμμενη. Το'χω συνηθεια να βαφω τουλαχιστο τα ματια μου το πρωι, ακομα και αν προκειται να μεινω μεσα ολη μερα να δουλευω στο λαπτοπ, οπως εκανα χτες και σημερα. Περπαταω προς τη λεωφορο, και ξαφνικα σκεφτομαι οτι το τουρκικο μαγαζακι της γωνιας εχει εξαφανισθει. Προσπαθω απεγνωσμενα να εστιασω - η μυωπια και τα δακρυα δεν βοηθουν- αλλα στη θεση που ηταν το τουρκικο βλεπω ενα μεγαλο ξεφωτο, και αναρωτεμαι αν και γιατι το εχουνε γκρεμισει, η πως να εξαφανιστηκε. Οταν πλησιασω πολυ κοντα, διαπιστωνω οτι απλα, εχουν βαλει οδοφραγματα σε ολες τις γωνιες σε αυτο το πεντασταυροδρομι, και αυτο μου δημιουργει την ψευδαισθηση της ανοιχτωσιας. Σκαβουν παλι σ'ολο το Λονδινο, να βρουνε τι αραγε. Το τουρκικο ειναι εκει, γεματο οπως παντα απο τα φοιτητακια των κοντινων εστιων, την πρασινοματα ταμια και τους μουστακαληδες αδερφους και πατερα της. Ψωνιζω γρηγορα, ειδη πρωτης αναγκης. Γαλα, σταφυλια, σοκολατα. Και τσιγαρα που τα εχω για την αισθηση της ασφαλειας, αλλα θα αργησω πολυ να αγγιξω, αντιθετα με τη σοοκολατα. Αμα (προσπαθεις να) κανεις επιστημονικη δουλεια, το χρειαζεσαι ενα καλοπιασμα. Γυρνωντας, παρατηρω τα κτιρια της μικρης διαδρομης. Η μυωπια μου (δε φοραω παντα φακους και ποτε γυαλια μυωπιας) και η χρονια αφηρημαδα μου ευθυνονται για το οτι παντα, καποια στοιχεια και της πιο συνηθισμενης διαδρομης, θα μου φανουν καινουρια. Καποια αλλα, θα τα δω μεσα απο το φιλτρο της φαντασιας μου. Παλια, μια σκουριασμενη σιδερια στην προκυμαια μου ειχε φανει για παπαγαλος, το διαθλασμενο φως στις νερολακουβες ειναι για μενα ουρανιο τοξο (και σημαδι καλης τυχης αμα το δω). Πολλες φορες οι διαδρομες μου θα με φερουν πανω σε κατι απιστευτα, πολυχρωμα μαγαζακια, κρυμμενα καπου μεσα στα στενα του κεντρου, που δεν μπορω μετα να ξαναβρω, οσο και αν οργωσω πανω κατω τους δρομους. Σκεφτομαι οτι οι συγγραφεις που γραφουν για μαγικα μαγαζακια που εμφανιζονται και εξαφανιζονται κατα βουληση, εχουν ισως τη δικη μου αφηρημαδα. Αν και δεν μπορω να αποκλεισω εντελως το ενδεχομενο κατι τετοιες εξαφανισεις να συμβαινουν πραγματικα.

:-)

http://www.unicef.org/

Δε νομιζω να υπαρχει κανενας που να μην ξερει πως να βοηθησει, αλλα το λινκ σε παει στη Γιουνισεφ, κλικ στην καταλληλη σημαια δεξια - και σε λιγοτερο απο 1 λεπτο μπορεις να δωρισεις ο,τι προαιρεισαι - για την Αιτη, η για ο,τι αλλο.

:-)

Ο ασταθμητος παραγοντας

Μετα απο οτι σου φαινεται πως ειναι ωρες (στην πραγματικοτητα ειναι λιγα λεπτα, αλλα εσυ εισαι ανυπομονο πλασμα ειπαμε), και εκει που εχεις στρογγυλοκαθησει στη σταση του λεωφορειου, βλεπεις να πλησιαζουνε ταυτοχρονα δυο λεωφορεια, αδεια . Και εσυ σκεφτεσαι ποσο κοντα θα σε παν στον προορισμο σου, θυμασαι το ταξι που κοντοσταθηκε μπροστα σου αλλα εσυ εδιωξες και αναρωτιεσαι μηπως τελικα το κοψεις με τα ποδια.
.................................................................................................................................................................................
-Μα τι θελετε επιτελους οι γυναικες? με ρωτησε χτες ο Κομποθτας.
- Τι σε νοιαζει βρε, αφου εισαι gay.
-Gay με προσανατολισμο bi (παλιοτερα ελεγε bi με προσανατολισμο gay, οτι του φανει του λωλοστεφανη), να μη ξερω?
-..............!

(Παρενθεση, και το παραθετω αυτουσιο:
"ti onoma einai auto pou mou evales vre vourlo. Afou sou lew oti eimai ena aplo gourouni.To vrisko pio chic, pio aerino, pio poiotiko. Akou kompothtas.")
:-)))!

Ο Κομποθτας (δεν μπορω να σε αποκαλω γρουν χρυσε μου, λιγνο γουρουνι με κοιλιακους φετες και προχω ντυσιμο? θα κατηγορηθω για miscasting), εχει καποιο δικιο. Τι θεμε, η μαλλον τι θελω?

Who knows, της γυναικας η καρδια ειναι μια αβυσσος, κλπ δημωδη ασματα.
Σκεφτομαι πως λογω ιδιοσυγκρασιας (συγκρατημενο χασμουρητο απο τους αναγνωστες) δεν μου προσιδιαζει το κυνηγι (της μπεκατσας). Δηλαδη, αμα καποιος μου κανει το δυσκολο η μου ριξει φτυσιμο (με θλιψη θα ομολογησω οτι ναι, μου εχει συμβει ΚΑΙ αυτο), ξενερωνω πολυ γρηγορα και εξαφανιζομαι. Σιγα μη τρεχω απο πισω. Απο την αλλη, αμα εγω βρισκομαι στην θεση του θηραματος (πλειστες οσες φορες, να σημειωσω, διοτι ειμαι ρηχος ανθρωπος και ανασφαλης χαρακτηρας και καταπτυστη, και τη χρειαζομαι αυτην την επιβεβαιωση ;-) - Παναια μου. Αισθανομαι πιεση και πανικο. Και ενω προσπαθω να αποφασισω τι να κανω (να κατσω και να παραδοθω, η να φυγω με τα χιλια), απο την αλλη δε μπορω να μη θαυμαζω και να σκεφτομαι - μα τι απωλεια ενεργειας, οεο.

Θα μου πειτε (οποιος εχει παραμεινει να διαβαζει μεχρι αυτο το σημειο, που θα τον κερασω οτι θελει τον πιστο αναγνωστη μου!), εσυ πως πορευεσαι σε αυτον τον τομεα? Ε, χμ, με συνοπτικες διαδικασιες. Αποφασιζω γρηγορα και πραττω ταχυτερα. (Η Ντ αμα φλερταρει το εννοει, ελεγε καποιος φιλος). Για μενα δεν ειναι η χαρα στην πολιορκια, ουτε στην κατακτηση, η χαρα ειναι στο μετα - προτιμω να ριχνω εκει την ενεργεια μου. Γιατι αμα παραπροσπαθησεις για κατι, μετα, αμα το κατακτησεις, το απαξιεις (τωρα τι?) και δε σου'χει μεινει αναπνοη να καταβαλεις την προσπαθεια που χρειαζεται να το χαρεις πραγματικα, να επενδυσεις επανω του για να εχεις να χαιρεσαι για πολυ καιρο.

Ειμαι τελικα μαλλον περιεργος ανθρωπος, ισως θα ελεγα με εναν κυνικο ρομαντισμο (διοτι αν δεν αδραξεις την ευκαιρια να εξωραισεις λεκτικα τις αδυναμιες σου οταν γραφεις βλογ, τοτε ποτε). Σκεφτομαι οτι αυτο που με συγκινησε πιο πολυ τις τελευταιες εβδομαδες ηταν δυο περιγραφες, απο δυο πολυ αγαπητες βλογερουδες, ενα ζευγαρι σφιχταγκαλιασμενο να σπαει ενα ροδι σε ενα μοναχικο μπαλκονι την πρωτοχρονια , και ενα ζευγαρι με παιδια μεγαλωμενα, να περπατα χερι χερι την Champs Elysee. Το πριν αυτων της εικονας μου φαινεται βουνο - τι κοπος?- το μετα, με φοβιζει (ολους μας). Αλλα ευτυχως. Ευτυχως για μενα (που παροτι μονηρης και ενιοτε μοναχικη τελικα προτιμω να συνοδοιπορω στον προορισμο μου) και ακομη ευτυχεστερα για τους φιλους μου (που ναι μεν διασκεδαζουν με τις ιστοριες μου, αλλα ενιοτε τους τα πρηζω), ευτυχως υπαρχει παντα ο ασταθμητος παραγοντας.

Φρεσκο χιονι

Περπαταω και το χιονι τριζει κατω απο την πατημασια μου. Το πρωι που ξυπνησα ηταν παλι ολα ασπρα, δρομοι, δεντρα και πεζοδρομια, και το καναλι παντα παγωμενο. Περπαταω μεσα στο χιονι που πεφτει και το μαυρο παπουτσι μου βυθιζεται στο λευκο εδαφος. Βαδιζω αργα, δεν ειναι σκοπιμο, αλλα ουτε θελω να βιαστω. Νοιωθω συνειδητα τις κινησεις μου, το σωμα μου να διαπραγματευεται και να ελισσεται μεσα στο χιονισμενο τοπιο. Ειμαι ντυμενη στα μαυρα (μακρυ μαυρο παλτω, μαυρα γυαλια ηλιου, μαυρο παντελονι και μαυρα παπουτσια με λαστιχενια σολα). Φοραω ακομα μια γαλαζοπρασινη εσαρπα, τυλιγμενη σφικτα γυρω απο το κεφαλι και το λαιμο μου, και -σημερα μονο, κατ'εξαιρεση, για να τιμησω το λευκο του χιονιου - καφεκοκκινο κραγιον στα χειλη. Στο ασπρο τοπιο με τις μαυρες λεπτομερειες, η οποια πινελια χρωματος γινεται αποδεκτη με ευγνωμοσυνη.

Γυρω μου ησυχια . Το χιονι τα κανει ολα πιο ημερα , η πολη ειναι πιο ανθρωπινη. Εκτος απο κανενα πιτσιρικι που ξεφωνιζει που και που απο χαρα - χιονι! τοσο πολυ χιονι! - οι υπολοιποι περαστικοι εχουμε ηρεμες εκφρασεις περισυλλογης. Το χιονι εχει απορροφησει και εξουδετερωσει τους θορυβους της πολης. Ειναι πια ευκολο να ακουσουμε τις σκεψεις μας.

Το βραδυ, στην επιστροφη - η μερα αρχισε να μεγαλωνει, σχεδον εχει φως ακομα - το χιονι εχει αρχισει να λιωνει. Δε συμπαθω τον ηχο πλατσουρισματος στις μαυρες λασπες. Στο καναλι, σε μια του και μονο μικρη γωνια, ειναι ορατη η επιφανεια του νερου χωρις παγο. Και εκει καθεται σχεδον ακινητος ενας μακρυλαιμης κυκνος. Τον παρακολουθω για ωρα, μεχρι που λυγιζει το λαιμο του και βεβαιωνομαι πως δεν ειναι ουτε ψευτικος, ουτε παραισθηση. Φανταζομαι, ελπιζω, πως θα τον ταιζουν οι ανθρωποι απο τα καραβοσπιτα του καναλιου.