enough.

Ω τι κοσμος μαμα.

Αποφασισα να μην ασχοληθω αλλο, απο εδω τουλαχιστο. γιατι, βεβαια, μερα νυχτα κολλημενη στα ιντερνετια προσπαθω κ εγω να καταλαβω. τι γινεται, τι στο διαλο μας γινεται. να καταλαβω βρε παιδια, αμαν...

μεσα σε ενα χλιδατο περιβαλλον καπου στο Knightsbridge, εμαθα πως καποιος ανθρωπος που θεωρω (?θεωρουσα?) αξιολογο, εχει λιγοτερους φραγμους απο εμενα. παλι προσπαθουσα να καταλαβω το πως και το γιατι, χωρις επιτυχια. ισως αρνουμαι κατι να δω η να αποδεκτω. μικρη αισθηση λυπης, στενοχωριεμαι οταν πεφτουνε καπως οι ανθρωποι στα ματια μου. παμ παρακατω.

συνειδητοποιω, επ αφορμη του προηγουμενου, οτι μεσα σε ολο τον ερωτικο η αλλο ορυμαγδο, εχω επιτακτικη αναγκη του στοιχειου της πνευματικοτητας. μου πηρε καιρο να το συνειδητοποιησω. δυσκολευομαι να το αποδεχτω. αλλα ειναι οντως επιτακτικη αναγκη. χωρις να αναιρουνται οι σωματικες αναγκες. sublimisation? whateva.

το Λονδινο απολαμβανει ενα παρατεταμενα χρυσοκοκκινο φθινοπωρο.

τελειωσα το 1Q84 πολυ γρηγορα. αγαπαω τελικα αυτα που φτιαχνουν οι ανθρωποι που πειθαρχουν τον εαυτο τους, προσηλωνονται στον στοχο τους, και σε ρουφανε μεσα στον κοσμο τους. χωρις καμια εκπτωση σε αυτο που πιστευουν. γιατι ενδιαφερονται πιο πολυ να εκφρασουν καθαρα την αληθεια τους απο το να κερδισουν την δικη σου αποδοχη. καπως ετσι. ακριβως ετσι.

same for Lanthimos. το ακροατηριο ηταν χλιαρο στην προβολη. οι εικονες του ομως μου μεινανε μερες μετα. αν μη τι αλλο, εχει μια εντιμοτητα, και μια κοφτερη ματια- λεπιδι.
Εν αντιθεσει με τον ξυλινο. Που ενω με παρεσυρε στην παρισινη οφθαλμοπορνεια του, με εκνευρισε. Πισω απο τους ηθοποιους ακουγα την εκνευριστικη νευρωτικη φωνη του. Ενας πορνογερος που δινει οπτικες καραμελες στο ακροατηριο. Δεν εχει κατι ιδιαιτερο να πει, απλα θελει να ξεγελασει το κοινο, λιγο ακομα να ασχοληθει μαζι του, λιγο ακομα να πιστεψει την παραμυθα που βολευει κι εχει γινει λογος υπαρξης του σκηνοθετη. τσαντιστηκα μετα την προβολη. προσωπικες αντιπαθειες παρα κριτικη.

Παρατησα στη μεση κ το νεκροταφειο της πραγας. μια απ' τα ιδια. μηδεν ανοχες πλεον, τσαταλια τα νευρα μου.

κατι σε ουσιαστικο και αληθινο μας βρισκεται? δε γουσταρω μπαφους, παραπετασματα καπνου, ουτε πυροτεχνηματα. δε γουσταρω ουτε το μαυρο πελαγο της θλιψης και της ανημποριας. θελω ενα λευκο, καθαρο, εστω ψυχρο φως, κι ας δουμε ολοι τη γυμνια μας να τρομαξουμε. το διακινδυνευω να δω την αληθεια μου καταματα. ποιον θα ψηφιζες στις εκλογες? οποιον υποσχοταν να μας δειξει την αληθεια μας καταματα.

enough. enough now.