ημερολογιακα

Αγαπημενο μου ημερολογιο
Εκλεισε μηνας που δεν σου εχω γραψει. Ηθελα το πρωτο ποστ του 2011 να ειναι γεματο superduperwow ενεργεια και αισιοδοξια, η εστω, κατι σε βαθυ φιλοσοφικοψυχολογικοτετοιο. Δε μου βγαινει ομως. Εχω παθει ενα κατι με τις λεξεις που δεν βρισκω τις καταλληλες, η μαλλον φταιει που δεν αποφασιζω τι ακριβως θελω να πω. Τεσπα. Τις γιορτες τις περασα ομορφα και σε πολυ ζεστη ατμοσφαιρα. Με πολλους φιλους, παλιους και καινουριους, και με την οικογενεια μου. Με πολλες εξοδους -ενα τριημερο εμεινα μονο μεσα λογω κρυολογηματος, και ενα απο αυτα τα βραδια ηρθε ο Φ να με δει- λιγοτερο σε μαγαζια και περισσοτερο σε πανεμορφα φιλικα σπιτια. Τσακισα γυρω στο ενα ταψι μελομακαρονα και μιση βασιλοπιτα. Πηρα πολλα δωρα. Κοιμηθηκα απειρες ωρες. Αν εκανα ενα προσεκτικο editing στη μνημη μου,θα ξετυλιγοταν μια αναμνηση με εναλλαγες καλοφτιαγμενων και καλοντυμενων ανθρωπων, εκλεκτικων τραπεζιων, καλοστολισμενων και πλουσιων σπιτιων, μιας Αθηνας φωτισμενης απο ηλιο η απο χριστουγεννιατικα φωτα, και πολυαγαπημενων γελαστων προσωπων. Κρατω τα πολυαγαπημενα προσωπα. Και τα υπολοιπα καπως ετσι ηταν. Το πρωτο Σ/Κ, θυμαμαι, ημουν τρισευτυχισμενη που ειχα 2 εβδομαδες διακοπων μπροστα μου, ειχε ηλιο και που κατεβηκαμε γοα ψωνια/βολτα στο γιορτινο κεντρο με φιλους. Εκεινο που ελειπε ομως εντελως φετος απο την συνολικη εικονα/στην περιρρεουσα ηταν η αισθηση της ξεγνοιασιας. Εντελως ομως, και με κοινη διαπιστωση και αλλων επισκεπτων εκτος Ελλαδας. Σκεφτηκα κατι βαρυγδουπα βουδιστικοφιλοσοφικα του τυπου γιατι να μη χαιρομαστε το παρον μας και να μας αγχωνει η αβεβαιοτητα του μελλοντος αφου ολοι γωριζουμε οτι κοινος προορισμος για ολους μας μηδενος εξαιρουμενου ο Θανατος. Αναρωτηθηκα το επιπολαιο γιατι αν ειναι τοσο σιγουρη η επικειμενη καταστροφη δεν μας πιανει ενας ακρατος ηδονισμος οπως μας δειχνουνε οι ταινιες για πολεμους. Επηρρεαστηκα ομως. Καπου βαθεια μεσα μου ειχα την αναγκη να βλεπω τη χωρα μου σαν ενα φωτεινο, ανεμελο, τρελλο τοπο, που οτι και αν την απειλει, αυτη το προσπερναει. Συνειδητοποιησα για ακομη μια φορα οτι εδω που εργαζομαι και ζω αντεχω μονο με το tradeoff της Περσεφονης - κατω κοσμος εδω, με πολλη δουλεια και απομονωση, πανω κοσμος εκει, με χυμα ανεμελια, φως και τεμπελια. Αλλα τελικα αυτο το χυμα ειναι -επρεπε να το ειχαμε ψιλιαστει νωριτερα - non sustainable. Και μαλλον καπου πρεπει και εγω να επαναπροσδιορισω παλι τις επιλογες και τη ζωη μου. Και αυτο πολυ με ξεβολευει. Αυτες τις μερες σκεφτομαι εντονα λοιπον οταν δεν μπορω να το αποφυγω - και προσπαθω με οποια κολπα να το αποφυγω, απο το να κοιμαμαι 12ωρα μεχρι να εχω δει 30 επεισοδια Gumus στο greek-movies.com οταν δεν δουλευω τρελλα- τι τελικα ειναι το ουσιωδες για εμενα προσωπικα, τι εχω πραγματικα αναγκη, τι με γεμιζει και με κινητοποιει. Απο τοτε που γυρισα δεν βγηκα εξω, δεν κατεβηκα στα μαγαζια, ουτε καν στα γενεθλια μου - δεν αισθανθηκα την αναγκη. Απαντηση ολοκληρωμενη δεν κατορθωσα ακομα να διαμορφωσω, αισθανομαι ομως πως ειμαι τωρα πια κοντα. Και οι δυο μονες λεξεις που βρηκα, ζυγισα, και δεν βρεθηκαν λειψες στο βαρος για την απαντηση ειναι - πνευματικοτητα και καλοσυνη. Κανω λοιπον μια ρεαλιστικη ελπιζω ευχη. Για εμενα προσωπικα, και για οποιον αλλον το χρειαζεται και το ζηταει. Να ειναι το 2011 πεφωτισμενο και ευτυχισμενο.